چرا یخ اینقدر لغزنده است؟

چرا یخ اینقدر لغزنده است؟

ممکن است پرسش ساده‌ای بنظر برسد. ولی واقعیت آن است دانشمندان هنوز پاسخ قطعی این پرسش را نمی‌دانند!

 

یخ وقتی بوجود می‌آید که آب از مایع به جامد تغییر حالت می‌یابد. ولی سایر مواد وقتی از مایع به جامد تبدیل می‌شوند این چنین لغزنده نمی‌گردند. لغزندگی یخ یکی از اسرار علوم است.

ممکن است یکی از دلایل این امر تبدیل لایه رویی یخ به مایع در هنگام واردشدن فشار بر ان در نتیجه قدم زدن بر یخ باشد. این پدیده به ذوب در اثر فشار معروف است. ولی فشار وارده در اثر وزن انسان آنقدر کافی نیست که یخ منجمد را به مایع تبدیل کند.

نظریه دیگر این است که اصطکاک میان اسکیت و یخ باعث گرم شدن یخ و دوب شدن لایه نازک رویی آن می‌شود. اما وقتی روی یخ ساکن هستیم نیز احساس لغزندگی داریم.

اخیرا دانشمندان کشف کرده‌اند که لایه رویی یخ کاملا منجمد نیست و حالت نیمه جامد دارد. علاوه براین، این لایه کاملا به زنجیره پیوندهای هگزاگونال (شش ضلعی) یخ بلوری زیر آن متصل نیست. پس احتمالا این لایه نیمه جامد رویی است که حالت لغزنده دارد.

منبع:

http://science.howstuffworks.com/what-makes-ice-slippery-video.htm/printable

;کانال موزه علم و دانش

جالب ترین مطالب علمی، حقایق علمی، فیلم و عکس

مکانی برای همه علاقمندان به دانش

@science_fair

https://t.me/science_fair

طلوع زمین از روی کره ماه چگونه است؟

اگر بر سطح ماه ایستاده باشید هرگز طلوع یا غروب زمین را نخواهید دید. دلیل این است که ماه طوری به دور زمین می گردد که یک سمت آن همواره بسوی زمین و سمت دیگر همواره پشت به زمین است. بنابراین هرجای کره ماه که ایستاده باشید یا کره زمین را همواره در برابر خود خواهید دید یا هرگز آنرا نمی بینید. تنها در مدار استوایی ماه ممکن است بالا و پایین رفتن جزئی کره زمین را شاهد باشید.

اما اگر یک سفینه فضایی به دور ماه گردش کند، آنگاه خواهد توانست شاهد طلوع زمین در افق ماه باشد. علت این است که این سفین به دور ماه می گردد و می تواند حرکت ظاهری زمین به دور ماه را ببیند. یعنی همان پدیده جالبی که فضانوردان آپولوی 8 در سال 1968 هنگام گردیدن به دور ماه ثبت کردند (تصویر پایین).

منبع: وب سایت دانشگاه کورنل

اهمیت عنصر کربن

کربن از گداخت هسته ای عناصر سبکتر مانند هیدروژن و هلیوم در دمای فوق العاده بالای هسته ستارگان متوسط ایجاد می شود. جهان از 92 درصد اتمهای هیدروژن، 9 درصد هلیوم، 0.8 درصد اکسیژن، 0.4 درصد کربن و 0.01 درصد نیتروژن تشکیل شده است. حیات زنده پیرامون اتم کربن شکل گرفته است و 1 درصد اتمهای سازنده بدن کربن هستند.

بزرگترین مولکول شناخته شده

بسیاری از مولکولها از تعداد اندکی اتم ساخته شده اند. برای مثال مولکول آب از سه اتم، دو هیدروژن و یک اکسیژن تشکیل شده است. بزرگترین مولکول شناخته شده DNA است و در موجودات پیچیده مانند انسان یک مولکول DNA می تواند بالغ بر 10 میلیارد اتم در خود داشته باشد. اگر می خواستیم چنین مولکول DNA را بجای اتم از آجر ساختمانی بسازیم، به 1000 برابر بیشتر از تعداد آجرهایی که در آسمانخراش امپایر استیت بکار رفته بود، نیاز داشتیم. هر سلول انسان دارای 46 عدد از این مولکولهای DNA است.

منبع: TRNMAG.com

بزرگترین ستاره شناخته شده

گردآوری و ترجمه : اصغر ناصری 

بزرگترین ستاره ای که تاکنون مورد شناسایی قرار گرفته VY Canis Majoris است که قطری حدود ١٨٠٠ تا ٢١٠٠ برابر خورشید ما دارد. علت متغیر بودن اندازه گیری ها این است که مرز واقعی این ستاره که بسیار رقیق تر از خورشید است بدرستی معلوم نیست. این ستاره برای اولین بار در ١٨٠١ مورد شناسایی قرار گرفت و در سال ١٨٤٧ به عنوان یک ستاره قرمز شناخته شد. 

تصویر زیر توسط تلسکوپ فضایی هابل با استفاده از فیلترهای پلاریزه از این ستاره غول پیکر گرفته شده است. این تصویر نشان دهنده پرتاب مقادیر عظیمی از مواد توسط این ستاره به سحابی های پیرامونی است.  

این ستاره بسیار ناپایدار است و دانشمندان حدس می زنند پس از ١٠٠ هزارسال به صورت یک ابرنواختر (سوپرنوا) منفجر شود. این میزان برای یک ستاره عمر بسیار کوتاهی بشمار می رود. در مقام مقایسه خورشید ما حدود ١٠ مییلیارد سال عمر خواهد داشت. 

تصویر زیر اندازه این ستاره را با خورشید ما مقایسه می کند.  

این ستاره در فاصله ٤٩٠٠ سال نوری از زمین قرار دارد. با وجود اندازه بسیار عظیم، جرم آن تنها ٤٠ برابر جرم خورشید است که نشان دهنده چگالی کم آن می‌ باشد. 

منبع اصلی: http://en.wikipedia.org/wiki/VY_Canis_Majoris