ناوهای هواپیمابر

 تالیف و گردآوری: اصغر ناصری (asna50@yahoo,com)  

هر ناو هواپیمابر در حقیقت یک مجتمع نظامی عظیم است. ابرناوهای هواپیمابر طولی در حدود 330 متر و ارتفاعی معادل یک ساختمان 20 طبقه دارند. منظره روی عرشه آنها براستی خیره کننده است: خدمه ناو می توانند هر 25 ثانیه یک هواپیما را از روی عرشه آن به پرواز درآورند و این کار در فضایی بسیار محدودتر از باندهای پرواز زمینی انجام می شود. ناوهای هواپیمابر بزرگ محسور کننده ترین ماشین آلاتی هستند که توسط بشر اختراع شده اند.  در ساده ترین شکل، یک ناو هواپیمابر در اصل یک کشتی است که به عرشه پرواز برای هواپیما مجهز شده است. اما ناوهای امروزی یک فرودگاه بسیار مجهز محسوب می شوند.

 در طول جنگ جهانی اول ناوهای هواپیمابر حضور مهمی نداشتند. لیکن در جنگ دوم نقشی مرکزی ایفا کردند. به عنوا مثال حمله 1941 ژاپن به پرل هاربر، پایگاه نیروی دریایی آمریکا در اقیانوس آرام به کمک ناوهای هواپیمابر انجام شد. گرچه ناو هواپیمابر خود یک سلاح نظامی عمده محسوب نمی شود، نیروی هوایی که به خود حمل می کند می تواند برتری نظامی بزرگی ایجاد کند. 

ناوهای هواپیمابر می توانند با سرعت 64 کیلومتر بر ساعت در پهنه دریاها حرکت کنند و بدین وسیله به هر نقطه ای از آبهای آزاد دنیا بروند. ایالات متحده آمریکا با شش گروه هواپیمابر (هر گروه متشکل از یک ناو هواپیمابر و بین شش تا هشت رزمناو است) بزرگترین ناوگان را در تمام دنیا دارد. 

یک ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز بیش از یک میلیارد قطعه دارد، لیکن در یک نگاه کلی از قسمت های عمده ای تشکیل شده که در دیاگرام زیر نشان داده شده  است. 

 

بدنه کشتی هواپیمابر از صفحات فولادی بسیار مستحکم ساخته شده است. قسمت زیر آب کشتی گرد و نسبتا باریکتر است در حالیکه عرشه پهن و وسیع است تا مکانی برای نشست و برخاست هواپیما فراهم کند. کف کشتی دو لایه است تا در صورت انهدام لایه بیرونی در اثر برخورد با صخره های زیر آبی، مین یا اژدر، لایه داخلی از تراوش گسترده آب به داخل جلوگیری کند. 

تقریبا تمامی ناوهای هواپیمابر آمریکا در بندر نیوپورت ویرجینیا در مکانی که متعلق به شرکت نورتروپ گرومن است ساخته می شوند. کشتی ابتدا به صورت قطعاتی با وزن بین 80 تا 900 تن ساخته شده و سپس سرهم می شود. یک ناو هواپیمابر ممکن است بیش از 200 عدد از این قطعات پیش ساخته داشته باشد. 

 

دو رآکتور هسته ای ناو در مکانی محافظت شده با زره های فولادی و سربی قطور در مرکز کشتی قرار دارند و بخار آب فشار قوی تولید شده توسط گرمای ناشی از آنها می تواند توربینی با قدرت 280 هزار اسب بخار را بگرداند. چهار توربین بخار کوچکتر نیروی برق مورد نیاز کشتی را فراهم می کنند. از این برق برای تامین مصارف داخلی استفاده می شود. یک ناو هواپیمابر دارای کارخانه تولید آب شیرین است که می تواند روزانه 150000 لیتر آب دریا را تصفیه و نمک زدایی کند. این مقدار برای مصرف 2000 خانه کافی است. 

عرشه پرواز یک ناو هواپیمابر خطرناک ترین مکان دنیا برای کار است. تنها یک لحظه بی دقتی می تواند خطر مرگ را برای پرسنلی که نزدیک یک هواپیمای در حال پرواز یا فرود هستند بدنبال داشته باشد. 

برای برخاستن سریع هواپیما از روی عرشه پرواز از ابزاری به نام منجنیق (catapult) استفاده می شود. هر منجنیق از دو پیستون تشکیل شده که داخل دو سیلندر موازی حرکت می کنند. این سیلندرها که طولی برابر یک زمین بازی دارند زیر عرشه پرواز جاسازی شده اند. پیستونها دارای یک آویزه فلزی در بالای خود هستند که در شیار باریکی در بالای سیلندرها حرکت می کنند. 

برای آماده سازی هواپیما جهت برخاست، خدمه هواپیما را به ابتدای یک منجنیق برده و میله یدک کش متصل به ارابه پرواز جلوی هواپیما را به آویزه پیستونها وصل می کنند. سپس افسر مسئول منجنیق شیرها را باز می کند تا سیلندرها با بخار فشار بالای تولید شده در رآکتورهای کشتی پر شوند. نیروی تولید شده پیستونها را به جلو رانده و هواپیمای متصل به آویزه را به جلوی عرشه پرتاب می کند. بدین ترتیب هواپیما می تواند با کسب سرعت لازم،‌ طی مسیر کوتاهی از روی عرشه بلند شود.

 

برای مطالعه بیشتر به مقاله زیر مراجعه کنید: 

www.howstuffworks.com/aircraft-carrier.htm/printable