سکویاهای غول پیکر جنگل قرمز: بزرگترین و بلندترین درختان دنیا

منبع: https://www.livescience.com/39461-sequoias-redwood-trees.html

سکویاهای غول پیکر جنگل قرمز کالیفرنیا، آسمان خراش های طبیعت هستند. این درختان می تواند قطری در حدود 9 متر و ارتفاعی حدود 76 متر پیدا کنند. یکی از بزرگترین این درختان در جنگل ملی سویاها ارتفاعی حدود 84 متر و محیط پیرامونی 31 متر داشته و وزن کل آن 1.2 میلیون کیلوگرم است.

سکویاهای غول پیکر می توانند تا 3000 سال عمر کنند بطوری که مسن ترین آنها عمری حدود 3500 سال دارد. علت مرگ این درختان معمولا پوسیدن ریشه ها یا تضعیف پایه آنها است. آتش سوزی، پوسیدگی ریشه و خشک سالی معمولا بر کل درخت تاثیر نمی گذارد لیکن می تواند باعث ناپایدارسازی درخت و نهایتا سقوط آن شود.

بانویی در کنار یکی از درختان سکویا

بلندترین درخت ثبت شده در دنیا هایپریون نام دارد که به ارتفاع 115.7 متر دست یافته است. برای بیش از 240 میلیون سال این درختان باعث زینت طبیعت کره زمین بوده اند لیکن انسان و تغییراتی که او در محیط زیست ایجاد کرده قرنهای پایانی عمر این گونه ها را رقم زده است. در طول دهه 1850 بیش از 95 درصد این درختان توسط انسان قطع شده اند. امروزه تنها در جنگل های حفاظت شده به این درختان شگفت می توان برخورد.

ایربگ یا کیسه هوا چگونه کار می کند؟

برای سالهای پرشماری کمربند ایمنی تنها شکل محافظت غیرفعال در خودروها بود. با وجود نگرانی هایی که در مورد امنیت این وسیله بویژه برای کودکان وجود دارد، آمارها نشان می دهند که استفاده از کمربند ایمنی باعث نجات جان هزاران نفر شده است.

ایربگ یک بالشتک نرم است که در هنگام تصادف باز شده و سپر حفاظتی سرنشین می شود. در دهه 1980 اولین ایربگ های تجاری در خودروها ظاهر شدند. از سال 1998 بدین سو تمامی خودروهای فروخه شده در ایالات متحده باید به ایربگ در سمت راننده و مسافر مجهز می بودند. امروزه آمارها نشان می دهند که استفاده از ایربگ خطر کشته شدن در تصادفات روبرو را تا سی درصد کاهش داده اند. حالا در صندلی و دربهای خودروها نیز ایربگ بکار رفته است. هم اکنون نیز در مورد ایربگ ها تحقیقات زیادی در صنعت و موسسات دولتی انجام می‌شود.

عمل ایربگ در آزمون برخورد روبروی خودرو

عمل اصلی یک ایربگ این است که سرعت سرنشین را با وارد ساختن کمترین صدمه به صفر کاهش دهند. ایربگ ها باید در فضای محدود میان فرمان یا داشبورد و سرنشین خودرو در کسری از ثانیه عمل کنند. هر ایربگ از سه قسمت اصلی ساخته شده است:

• یک کیسه نازک از جنس نایلون که بطور تاخورده داخل داشبورد، صندلی یا درب قرار می گیرد. 
• یک حسگر که به کیسه هوا فرمان باد شدن می دهد. باد شدن کیسه هوا زمانی روی می دهد که نیرویی معادل با نیروی برخورد با یک دیوار آجری با سرعت 16 تا 24 کیلومتر بر ساعت بر اتومبیل وارد شود.این نیرو باعث جابجایی یک جرم و بسته شدن یک مدار الکتریکی می شود. بدین ترتیب حسگر یک برخورد را شناسایی می کند. حسگر این اطلاعات را از طریق شتاب سنجی که در یک تراشه جاسازی شده دریافت می کند.
• در سیستم باد شدن کیسه هوا، آزید سدیم (تری نیترید سدیم) با نیترات پتاسیوم ترکیب شده و گاز نیتروژن تولید می شود. تصاعد گاز داغ نیتروژن کیسه هوا را متورم می سازد.

سیستم ایربگ ماده جامدی را مشتعل می سازد که با سرعت بی نهایت زیادی سوخته و حجم زیادی گاز تولید می کند. سپس کیسه هوا با سرعت زیادی متورم شده و با سرعتی حدود 322 کیلومتر بر ساعت از مکان ذخیره خود بیرون می آید. لحظه ای بعد، گاز سریعا از طریق روزنه‌های کوچک موجود در کیسه بیرون رفته و باعث تخلیه کیسه هوا می شود تا بتوانید حرکت کنید.

سیستم فعال سازی ایربگ

گرچه این فرایند در یک بیست و پنجم ثانیه رخ می دهد، این زمان برای پیشگیری از جراحت جدی کافی است. ماده پودری که از کیسه هوا رها می شود نشاسته ذرت معمولی یا پودر تالکوم است که برای روانکاری کیسه ها در زمان ذخیره آن بکار می رود.

با وجود مفید بودن ایربگ ها در تصادفات شدید، هنوز کمربند ایمنی مهمترین سازوکار ایمنی در برخوردهای کم شدت یا از پهلو و پشت سر است. برخورد ایربگ در تصادف می تواند منجر به صدمات شدید به سرنشین شود و برای پیشگیری از این صذمات، حداقل فاصله فرد از محل ذخیره ایربگ باید 25 سانتی متر باشد. کودکان زیر 12 سال نیز هرگز نباید در صندلی کنار راننده جای داده شوند. 

منبع:

https://auto.howstuffworks.com/car-driving-safety/safety-regulatory-devices/airbag.htm/printable