خودآموز PC-DMIS

PC-DMIS نرم افزار پیشرو در اندازه گیری با دستگاه CMM است که بر روی بیشتر کنترلرهای موجود قابل نصب می باشد. برای دریافت یک خودآموز بسیار مفید این نرم افزار که اکنون نایاب است، یک پیام به شماره زیر از طریق واتس آپ بفرستید:

09360771981

همراه این خودآموز چند فایل مرجع کاربری این نرم افزار نیز برای شما ارسال خواهد شد.

بهای خودآموز و فایل های ضمیمه: 100 هزار تومان

Chapter One: Getting Started: An Overview

Chapter Two: Getting Started: A Simple Tutorial

The purpose of this chapter is to guide you through the process of measuring a part

using the CMM.

The Brown & Sharpe test block was used to create this short tutorial. If this part is

not available to you, any similar part allowing the measurement of several circles

and a cone will be satisfactory. To fully explore the capabilities of PC-DMIS, please

read through this entire chapter and follow along on your system.

The main topics in this chapter include:

• Getting Started with a Simple Tutorial

• Measuring Features

• Using Different Probe Options

• Representing a Part Graphically

• Working in Manual or DCC Mode

Chapter Three: Navigating the User Interface

استفاده از یادگیری ماشینی و سیگنالهای گرانشی در آشکارسازی سریع زمین لرزه های بزرگ

منبع ساینس نیوز، 11 می 2022

 

زمین لرزه ای به قدرت 9 ریشتر به سواحل ژاپن در 2011 برخورد کرد و سونامی پس از آن بیشتر ساحل این کشور از جمله شهر اتسیوچی را ویران کرد.

زمین لرزه های بزرگ تنها زمین را حرکت نمی دهند، بلکه در میدان گرانشی زمین تغییراتی با سرعت نور ایجاد می کنند. اکنون پژوهشگران به کامپیوترها آموخته اند که این سیگنالهای خرد گرانشی را شناسایی کنند که نشان دهنده روشی برای استفاده از سیگنالها در تعیین مکان و اندازه یک زمین لرزه بزرگ تقریبا بطور آنی است.

چنین سیستمی می تواند یک مشکل آزارنده در لرزه شناسی را حل کند: چگونه می توان اندازه واقعی یک زمین لرزه را بلافاصله پس از رویداد آن اندازه گیری کرد. بدون چنین توانایی، ارسال سریع و موثر هشدارهای خطر که می توانند نجات جان هزاران انسان را موجب شوند بسیار دشوارتر خواهد شد.

لرزه نگارهای موجود به سختی می توانند در چند ثانیه پس از وقوع زمین لرزه، یک زمین لرزه برای مثال 7.5 ریشتری را از زمین لرزه 9 ریشتری تشخیص دهند. زیرا تخمین های اولیه اندازه زمین لرزه به ارتفاع امواج لرزه ای موسوم به امواج P که زودتر از بقیه به ایستگاه پایش می رسند بستگی دارد. لیکن در مورد زمین لرزه های بسیار نیرومند این امواج P اولیه هنوز ارتفاع واقعی امواج لرزه ای را منعکس نمی کنند که عمل تفکیک میان زمین لرزه های با شدت متفاوت را دشوار می سازد.

اما امواج لرزه نگاری اولین نشانه های یک زمین لرزه نیستند. تمام جرمی که در یک زمین لرزه بزرگ به جنبش در می آید باعث تغییر چگالی صخره ها در مکانهای متفاوت می شود. این تغییر چگالی باعث تغییرات اندکی در میدان گرانشی زمین می شود که به نوبه خود امواج گرانشی کشسانی ایجاد می کند که با سرعت نور در زمین حرکت می کنند، حتی سریعتر از امواج زمین لرزه.

شناسایی این سیگنالها قبلا ناممکن بود. لیکن پژوهشگران در حال تبدیل این امواج گرانشی به یک سیستم هشدار زودهنگام موثر هستند. از آنجایی که این موجک هیا گرانشی بسیار خرد هستند، شناسایی آنها از نویز زمینه ای در داده های لرزه نگاری دشوار است. تنها شش ابر زمین لرزه در سی سال اخیر امواج گرانشی قابل شناسایی تولید کرده اند. لیکن با استفاده از داده های آزمایشی و الگوریتم هیا یادگیری ماشینی دانشمندان توانسته اند سیستمی برای هشدار زودهنگام زمین لرزه های بزرگ ابداع کنند که امید می رود بتواند 5 تا ده ثانیه زودتر از سایر سیستم ها هشدار زمین لرزه را صادر کند.

---

تدریس دروس ریاضیات دبیرستان و دانشگاه

توسط مدرس خصوصی مجرب - کارشناس مکانیک جامدات از دانشگاه تهران

با بیش از 23 سال سابقه تدریس خصوصی ریاضیات

09360771981

---

کوازارها: درخشان ترین اجرام آسمان

تلسکوپ فضایی هابل این تصویر را از کوآزار 3C 273 ثبت کرده است. این کوآزار در فاصله 2.5 میلیارد سال نوری از ما قرار دارد و با این وجود نزدیکترین کوآزار به ما و نخستین کوآزاری است که در سال 1960 توسط آلن سندیج کشف شده است.

درخشندگی خیره کننده آنها به قدری است که کهکشان محتوی آنها را تحت الشعاع قرار می دهد. کوآزارها اجرام بسیار دوری هستند که توان خود را از سیاهچاله های ابرجسیمی می گیرند که میلیاردها برابر خورشید جرم دارند. این موتورهای نیرومند از زمان کشف توسط ستاره شناسان در حدود نیم قرن پیش همواره تحیر آنها را برانگیخته اند.

در دهه 1930 کارل ژانسکی فیزیکدانی از آزمایشگاههای تلفن بل متوجه شد که تداخل ایستا در تلفن بین قاره ای از نقطه ای در کهکشان راه شیری می آید. با آغاز دهه 1950 ستاره شناسان شروع به کاوش جهان توسط رادیوتلسکوپها کردند و سیگنالهای دریافتی از دنیای بیرون را مشاهدات چشمی خود تطبیق دادند.

لیکن برخی از منابع رادیویی نقطه ای با شواهد چشمی تطبیق نداشتند. ستاره شناسان آنها را به نام منابع رادیویی ستاره مانند یا کوآزار نامیدند زیرا سیگنالهای آنها مانند ستاره از یک نقطه می آمدند. لیکن این نام چندان مناسب نبود زیرا امروزه معلوم شده تنها 10 درصد کوآزارها امواج رادیویی گسیل می کنند.

اما نامگذاری مزبور کمکی به شناخت آنها نکرد. چندین دهه طول کشید تا ستاره شناسان دانستند خواص این اشیای دوردست توسط ذراتی ایجاد می شوند که با سرعتهایی نزدیک به سرعت نور شتاب یافته اند.

جت هایی با سرعت نور

دانشمندان اکنون بر این باورند که شاید این نقاط درخشنده آسمان، سیگنالهایی صادر شده از هسته کهکشانی باشند که نور آنها از کهکشان میزبان خود نیز بیشتر است. کوآزارها تنها در کهکشانهایی با سیاهچاله های ابرجسیم وجود دارند، سیاهچاله هایی که چندین میلیارد برابر خورشید ما جرم دارند. گرچه نور نمی تواند از خود سیاهچاله بگریزد، برخی سیگنالها می توانند از لبه آن فرار کنند. در زمانی که غبار و گاز کیهانی به درون سیاهچاله فرو می افتند، انرژی آزاد شده از فروافتادن آنها برخی ذرات دیگر را با سرعتی نزدیک به نور از لبه سیاهچاله به بیرون می راند. این ذرات در دو باریکه جت مانند از بالا و پایین سیاهچاله منتشر شده و توسط یکی از نیرومندترین شتابدهنده های ذره در عالم رانده می شوند.

کوآزارها در مناطقی از عالم شکل می گیرند که چگالی بسیار عظیم تر از میانگین در آنجا وجود دارد. بیشتر :وآزارهای یافت شده میلیاردا سال نوری از ما فاصله دارند. از آنجایی که نور آنها با تاخیر بسیار طولانی به ما می رسد، مطالعه این اشیا در عالم همانند ماشین زمان عمل می کند. یعنی این اشیا را در حالی می بینیم که میلیاردها سال قبل وجود داشته اند. هرچه کوآزاری دوورتر باشد امکان م یدهد گذشته دورتری را ببینیم. حدود 2000 کوآزار شناخته شده وجود دارند. کهکشان راه شیری احتمالا زمانی میزبان کوآزاری در مرکز خود بوده که اکنون ساکت شده و سیگنالی گسیل نمی کند.

در دسامبر 2017 دورترین کوآزار در فاصله 13 میلیارد سال نوری از زمین کشف شد. این کوآزار که J1342+0928 نام گرفته احتمالا حدود 690 میلیون سال پس از مهبانگ ایجاد شده است. کوآزاری چنین جوان می تواند اطلاعات با ارزشی در مورد تکامل کهکشانها در اختیار ما قرار دهد.

کوآزارها انرژی هایی در اندازه میلیونها، میلیاردها یا حتی تریلیون ها الکترون ولت از خود ساتع می کنند. این انرژی از کل نور صادره توسط تمامی ستارگان یک کهکشان بیشتر است. به عنوان روشن ترین اجسام آسمان با درخشندگی بیش از 10 تا 100 هزار برابر کهکشان راه شیری می درخشند. برای مثال اگر کوآزار 3C 273 در فاصله 30 سال نوری از ما قرار می گرفت، به درخشندگی خورشید در آسمان می بود.

درخت خانوادگی

کوآزارها رده ای از اجرام شناخته شده به عنوان هسته های فعال کهکشانی (AGN) هستند.سایر این رده ها شامل سیفرت ها و بلازارها می شوند. تمام این سه رده از اجرام آسمانی دارای ابرسیاهچاله هایی در مرکز خود هستند.

کهکشانهای سیفرت کم انرژی ترین AGN ها هستند که تنها حدود 100 کیلوالکترون ولت انرژی ساتع می کنند. بلازارها انرژی به مراتب بیشتری دارند. برخی دانشمندان بر این باورند که هر سه نوع هسته های فعال کهکشانی همانند هستند لیکن جت ذرات پرانرژی آنها با زوایای متفاوتی از ما قرار دارند که میزان انرژی سیگنالهای دریافتی از آنها را متفاوت می سازد.

منبع:

https://www.space.com/17262-quasar-definition.html

بزرگترین پستانداری که تاکنون بر روی خشکی زیسته است

مطابق آخرین یافته ها پاراسراتریوم لینگژیانیس (Paraceratherium linxiaense) بزرگترین پستانداری بوده که بر روی زمین می زیسته است. فسیل این حیوان که متعلق به حدود 26 میلیون سال پیش است در استان گانژو شمال غرب چین یافت شده است. این موجود کرگدن مانند فاقد شاخ بوده و گردن درازی داشته که در جنگل های باز و کم درخت می زیسته و به وزنی حدود 20 تن می رسیده است. فسیل های آن در چین، مغولستان، قزاقستان و پاکستان می زیسته است. تغییرات زمین شناختی آسیا نقش مهمی در فرگشت این گونه عظیم از کرگدن ها داشته است.

مقایسه پاراسراتریوم لینگژیانیس با کرگدن مدرن امروزی

مقایسه دو دایناسور گوشتخوار عظیم الجثه: اسپینوزوروس و تی رکس

بسیاری از مردم نام تی رکس یا تیرانوزوروس رکس را شنیده اند. این دایناسور گوشتخوار، شکارچی مسلط طبیعت در زمان خود بوده است. اما دایناسور بسیار بزرگ دیگری به نام اسپینوزوروس نیز وجود داشته که مردم کمتر نام آن را شنیده اند.

اسپینوزوروس بزرگترین دایناسور گوشتخواری بوده که تاکنون بر روی زمین زندگی می کرده و میلیونها سال قبل از تی رکس بر روی زمین حکومت می کرده است. اسپینوزوروس در دوره کرتاسه حدود 112 تا 97 میلیون سال پیش زندگی می کرده در حالی که تی رکس در اواخر این دوره میان 67 تا 65 میلیون سال پیش می زیسته است. تی رکس یکی از بزرگترین گونه هایی است که پیش از انقراض بزرگ پایان دوره کرتاسه موجود بوده است. این دو گونه هیچگاه همزمان نبوده و یکدیگر را در دوران گذشته ملاقات نکرده اند.

هم اکنون بیش از 30 گونه تی رکس یافت شده و برخی شامل اسکلت کامل یا نزدیک به کامل بوده اند. بنابراین دانشمندان اطلاعات زیادی در مورد این دایناسور دارند در حالی که تنها شش گونه از اسپینوزوروس یافت شده است.

مقایسه اندازه سه دایناسور گوشتخوار عظیم دوران کرتاسه

در رابطه با اندازه واقعی این دو دایناسور باید گفت که اسپینوزوروس چیزی بین 13 تا 18 متر طول و بین 7 تا 22 تن وزن داشته است. لیکن تی رکس کوچکتر بوده و حدود 12 متر طول و 4 متر ارتفاع داشته و وزن آن بین 4.5 تا 7.2 تن یعنی حدود یک سوم اسپینوزوروس بوده است.

ساختار بدن دو دایناسور نیز متفاوت بوده است. اسپیوزوروس دارای ظاهری کروکودیل مانند با یک جمجمه طویل و پوزه باریک بوده و صفحات بلندی از پشت ستون فقرات آن به بیرون روییده بوده است. بیشتر روی دو پا راه می رفته لیکن شواهدی نشان می دهند گاهی اوقات روی چهار دست و پا نیز حرکت می کرده است. از سوی دیگر تی رکس گردنی کوتاه و عضلانی، سری بزرگ، پاهایی نیرومند و دو دست کوتاه با دو انگشت پنجه دار در هرکدام داشته است. همچنین اسپینوزوروس دمی بلند و سنگین مانند تی رکس نداشته که وزن سر عظیم خود را متوازن کند.

در قسمت سوم فیلم سینمایی پارک ژوراسیک ساخته استیون ایپیلبرگ، یک اسپینوزوروس با یک تی رکس نبرد کرده و آن را مغلوب می کند. در دنیای واقعی چنانچه این دو دایناسور همزمان می زیستند، تی رکس بالغ بسیار نیرومندتر از اسپینوزوروس بوده است. تی رکس قویترین آرواره ها در بین تمام موجودات خشکی را داشته و می توانسته نیرویی بالغ بر شش تن در هر گاز خود وارد کند.

منبع: https://www.softschools.com

---

تدریس دروس ریاضیات دبیرستان و دانشگاه

توسط مدرس خصوصی مجرب - کارشناس مکانیک جامدات از دانشگاه تهران

با بیش از 23 سال سابقه تدریس خصوصی ریاضیات

09360771981

---