بزرگترین هواپیمای جنگی جهان

تالیف و ترجمه: اصغر ناصری ([e-mail]) 

بزرگترین هواپیمای جنگی جهان توپولف تی-یو ١٦٠ (نام گذاری ناتو بلک جک)، یک بمب افکن استراتژیک مافوق صوت بال متغیر است که در بین هواپیماهای جنگی بزرگترین بشمار می‌رود. این هواپیما دارای رکوردهایی از قبیل بزرگترین هواپیمای بال متغیر، بزرگترین هواپیمای مافوق صوت، سریعترین بمب افکن سنگین و بیشترین قابلیت حمل بمب در بین هواپماهای نظامی می باشد.  

توجه به مشخصات فنی این هواپیما می تواند ابعاد عظیم آنرا نشان دهد:

طول : ٥٤ متر
ارتفاع کلی: ١٣.١ متر
حداکثر فاصله دو نوک بال: ٥٥.٧ متر
وزن خالی: ١١٠ هزار کیلوگرم
حداکثر وزن: ٢٧٥ هزار کیلوگرم

حداکثر سرعت در ارتفاع بالا: ٢٢٢٠ کیلومتر بر ساعت
 سقف پرواز: ١٥٠٠٠ متر
برد:١٢٣٠٠ کیلومتر

قابلیت حمل بمب: ٤٠٠٠٠ کیلوگرم
قابلیت حمل ١٢ موشک کوتاه برد هسته ای Raduga Kh-15

اولین پرواز این بمب افکن در سال ١٩٨١ بوده و تاکنون ٣٥ عدد از آنها ساخته شده است.

بمب افکن تی یو ١٦٠ گرچه رادارگریز نیست، لیکن برای آشکارسازی کم در رادار طراحی شده است. مقامات روسیه ادعا کرده اند که یک بمب افکن تی یو ١٦٠ توانسته است به منطقه شمالی قاره آمریکای شمالی بدون آشکارسازی توسط رادار نفوذکند. 

کشورهای اوکراین و روسیه تنها دارندگان این هواپیما می باشند.

منبع: 

http://en.wikipedia.org/wiki/Tupolev_Tu-160

آخرین نسل هواپیماهای جنگنده شوروی: میگ 29 فولکروم

تالیف و ترجمه: اصغر ناصری ([e-mail])

در سال 1969 برنامه موسوم به اف ایکس نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا برای ساخت یک جنگنده برتری هوایی پیشرفته در اخبار عمومی جهان انعکاس یافت. این برنامه در سال 1972 منجر به ساخت جنگنده برتری هوایی مک دانل داگلاس اف ا5 ایگل شد که مهمترین جنگنده نسل چهارم به شمار می رود. با ظهور این جنگنده در اوج جنگ سرد، مقامات شوروی دریافتند که در رقابت صنایع هوایی نظامی از آمریکا به میزان قابل توجهی عقب افتاده اند.

در این زمان پیشرفته ترین جنگنده های روسیه عبارت بودند از جنگنده بال متحرک میگ 23 و شکاری بلندپرواز میگ 25. هر دو این جنگنده ها متعلق به نسل سوم جنگنده های شکاری محسوب می شدند و قابلیت دستیابی به برتری هوایی در نبرد با جنگنده پیشرفته ای چون اف ا5 ایگل را نداشتند.

 

بالا: میگ 23   پایین: میگ 25

در پاسخ به این نیاز مبرم، دولت مردان شوروی برنامه PFI را به اجرا گذاردند که هدف آن دستیابی به یک جنگنده پیشرفته قابل رقابت با غرب بود. مشخصات اعلام شده به صنایع هوافضای شوروی بسیار جاه طلبانه بود و شامل یک جنگنده همه منظوره با مانورپذیری بالا و کارکرد خوب در بردهای بلند و کوتاه، بالای 2 ماخ سرعت پرواز و سلاح های سنگین بود. طراحی آیرودینامیکی این هواپیما توسط مجتمع معروف تساگی (TsAGI) با همکاری شرکت سوخوی انجام گرفت.

لیکن در سال 1971 مطالعات جدید لزوم تقسیم این طرح به دو قسمت را الزام کردند: جنگنده سبک وزن مانند اف 16 فالکون آمریکا و جنگنده سنگین قابل رقابت با اف 15 ایگل.

نتیجه این طرح دو جنگنده جدید بود: میگ 29 برای جنگ های هوایی در محدوده برد رادار و جنگنده بسیار بزرگتر سوخوی 27 برای نفوذ عمیق به پایگاه های هوایی دشمن. 

میگ 29 فولکروم 

طراحی آیرودینامیکی مجتمع تساگی شوروی شکل کلی تمام جنگنده های مدرن دهه ١٩٨٠ شوروی سابق و پس از آن روسیه را تعریف نموده است. بدین ترتیب میگ ٢٩ شباهت زیادی به سوخوی ٢٧ دارد با این تفاوت مهم که ٣٥ درصد از سوخوی ٢٧ کوچکتر است. بدنه آن بطور عمده از آلومینوم و مواد کمپوزیت ساخته شده است. در زمان خود این جنگنده اولین هواپیمایی بود که می‌توانست مانور بسیار پیچیده کبرای پوگاچف را انجام دهد. 

پوگاچف خلبان بزرگ سوخوی بود که برای اولین بار این مانور را انجام داد. در طی این مانور هواپیما با زاویه حمله منفی به جلو حرکت می کند که با توجه به سوی نیروی پیشرانه هواپیما کاری غیرممکن به نظر می رسد. 

  

میگ ٢٩ جنگنده ای است بسیار چابک با سرعت دور زدن بالا که می تواند در برابر شتاب جاذبه 9g مقاومت کند. این جنگنده برخلاف سوخوی ٢٧ دارای سیستم کنترل تمام الکترونیکی (fly-by-wire( نیست و از کنترل های هیدرولیکی و یک خلبان اتوماتیک استفاده می کند. موتورهای جت توربوفان کلیموف آر دی ٣٣ قدرت بسیار بالایی در اختیار این هواپیما قرارمی دهند. 

تاریخچه عملیاتی 

میگ ٢٩ نیاز به خلبان های تعلیم دیده و تعمیر و نگهداری قابل ملاحظه ای دارد. به همین دلیل سابقه عملیاتی آن آمیزه ای از موفقیت وشکست است. نیروی هوایی هند سرمایه گذاری وسیعی روی این جنگنده نموده و به همین دلیل موفق ترین کاربر این هواپیما بوده است. لیکن کشورهای عراق، اریتره و یوگسلاوی در بهره گیری از این هواپیما چندان موفق نبوده‌اند: 

•  در طی جنگ کوزوو ٦ میگ ٢٩ ارتش یوگسلاوی توسط اف ١٥ ایگل های آمریکا و اف ١٦ های ناتو سرنگون شدند.
• در طی ١٩٩١ جنگ خلیج فارس آمریکا علیه عراق، ٥ میگ ٢٩ عراقی توسط اف ١٥ های آمریکایی سرنگون شدند.

برای مطالعه بیشتر به منبع زیر مراجعه نمایید: 

http://en.wikipedia.org/wiki/Mikoyan_MiG-29

امروز درتاریخ علم: انتشار نسخه کامل کتاب میکروگرافیا

در سال ١٦٦٤ رابرت هوک دانشمند بزرگ انگلیسی یک کپی کاملتر از کتاب کلاسیک خود میکروگرافیا را عرضه کرد. این کتاب شامل طرح هایی بود که او از مشاهدات خود با میکروسکوپ، ابزاری که به تازگی اختراع شده بود با دقت بسیار ترسیم کرده بود. این کتاب اولین رساله نگاشته شده در جهان درباره میکروبیولوژی یا مطالعه حیات موجودات خرد بشمار می رفت و عبارت سلول برای کوچکترین واحد زنده در این کتاب معرفی شد. این کتاب همچنین شامل طرح های زیادی از بلور برف بود که تقارن پیچیده ساختار بلوری برف را برای اولین بار درمعرض دید عموم قرار می داد. کتاب در سال ١٦٦٥ چاپ شده و بزودی در زمره پرفروشترین کتاب ها قرار گرفت. 

 

 

یکی از طرح های موجود در کتاب 

 

یکی دیگر از طرح های موجود در این کتاب 

منبع: http://www.todayinsci.com/11/11_03.htm

سیستم پس سوز در هواپیماهای جت

گردآوری و تالیف: اصغر ناصری ([e-mail]) 

سیستم پس سوز سیستمی است که در هواپیماهای جت مافوق صوت برای افزودن بر نیروی پیشران (thrust) موتور در هنگام پرواز با سرعت بالای صوت یا هنگام برخاستن از زمین استفاده می شود. در هواپیماهای نظامی از پس سوز در هنگام نبرد هوایی نیز استفاده می شود. در سیستم پس سوز، سوخت اضافی به جریان گازهای خروجی از اتاق احتراق پاشیده می شود. این امر بر حجم گازهای مشتعل خروجی از اگزوز و در نتیجه به نیروی پیش ران می افزاید. 

 موتور توربوجت با پس سوز

عیب بزرگ سیستم پس سوز مصرف بالای سوخت در هنگام استفاده از این سیستم است. این امر برد پرواز هواپیما را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.  

هنگامی که هواپیما در حال استفاده از سیستم پس سوز است (سوخت به درون لوله پس سوز پاشیده می شود) گفته می شود موتور هواپیما خیس کار می‌کند. در هنگام خارج از مدار بودن پس سوز نیز گفته می شود هواپیما در حالت خشک کار می کند.  

برخی هواپیماهای مدرن مانند اف ٢٢ راپتور مجهز به سیستم سوپرکروز هستند. این هواپیماها می توانند بدون استفاده از سیستم پس سوز به مدت طولانی با سرعت بالای صوت حرکت کنند. 

  

اف ٢٢ راپتور

سیستم پس سوز در دو نوع موتور توربوجت و توربوفان قابل استفاده است.

جوشکاری اصطکاکی

 جوشکاری اصطکاکی (Friction Welding)

ترجمه و تالیف: میثم عمارتی کارشناس ماشین ابزار 

آبان‌ماه ١٣٨٩ 

در جوشکاری اصطکاکی از حرارت تولید شده توسط اصطکاک بین دو قطعه برای جوش دادن آن دو به یکدیگر استفاده می‌شود. بطور سنتی در جوشکاری اصطکاکی یک قطعه را در طی یک سطح مشترک بر روی قطعه دیگری همراه با اعمال نیروی فشاری آنقدر حرکت می‌دهند تا حرارت تولید شده بر اثر اصطکاک در فصل مشترک قطعه،‌ باعث نرم شدن ماده دو قطعه در مجاورت فصل مشترک شود. در این زمان بخشی از ماده موجود در سطح مشترک دو قطعه که خاصیت مومسان (پلاستیکی) پیدا کرده به فضای بیرون فصل مشترک رانده می شود. سپس حرکت نسبی دو قطعه متوقف شده و یک نیروی فشاری بزرگتر اعمال می شود و همزمان دو قطعه شروع به سرد شدن می‌کنند. این عمل باعث جوش خوردن دو قطعه به یکدیگر می‌شود. کلید اصلی عملیات جوشکاری اصطکاکی این است که از آنجایی که ماده مذابی تولید نمی شود، جوشکاری در فاز جامد فلزات صورت گرفته است. 

  

جوشکاری اصطکاکی دورانی

یک قطعه دوران کرده و قطعه دیگر به پیشانی آن فشار داده می شود.

مزایای جوشکاری اصطکاکی 

صنایع خودروسازی چندین دهه است که از جوشکاری اصطکاکی برای تولید قطعات استفاده می کنند. این فرایند دارای مزایای متعددی است: 

• گرمای اصطکاکی فقط در محل جوش خوردن قطعات تولید می‌شود. بنابراین مجموعه تحت جوشکاری بطور گسترده نرم نمی‌شود. 
• جوش در تمامی سطح مقطع اتصال دو قطعه در یک زمان صورت می‌پذیرد. 
• از این تکنیک برای جوش دادن فلزات ناهم جنس می‌توان استفاده کرد. 
• فرایند در چند ثانیه با قابلیت بالای تولید مجدد صورت می‌پذیرد. بنابراین برای تولید انبوه بسیار مناسب است. 

جوشکاری اصطکاکی دورانی 

جوشکاری اصطکاکی دورانی که در طی آن یک قطعه در برابر پیشانی قطعه دیگر دوران می‌کند، یکی از متداول‌ترین انواع این فرایند است و بسیاری از انواع محورهای فولاد کربنی و محورهای فرعی بدین شیوه مونتاژ می‌شوند. از این فرایند برای تولید شفت‌های محرک، سوپاپ موتور، محور فرمان و میل کمک فنر (suspension rod) استفاده می شود. قابلیت این فرایند در اتصال مواد ناهمجنس بدین معنی است که می توان بدنه و سر سوپاپ را از مواد متفاوتی که مناسب سیکل کاری و حرارتی آنهاست ساخت. 

قطعاتی که با استفاده از جوشکاری اصطکاکی دورانی ساخته شده اند.

جوشکاری اصطکاکی خطی 

در این نوع جوشکاری حرکت دو قطعه نسبت به هم خطی است و بیشتر برای اتصال پره ها به دیسک های چرخان در صنایع موتورسازی هواپیما به کار می رود. انواع کم هزینه تر این فرایند برای تولید برخی قطعات خودرو نیز بکار می رود. 

جوشکاری اصطکاکی اغتشاشی (Friction Stir Welding) 

این نوع جوشکاری نیز یک ناحیه از مواد مومسان شده به شیوه ای متفاوت از انواع دیگر فرایند جوشکاری اصطکاکی تولید می کند. یک ابزار چرخشی به سوی مواد تحت جوشکاری فشار داده می شود. دوران ابزار باعث گرم و نرم شدن دو ماده در تماس با یکدیگر شده و با حرکت ابزار در طول خط اتصال دو قطعه، ماده نرم شده از دور ابزار به دو طرف حرکت کرده و خط اتصال را محو می کند. 

  

نمودار ترسیمی جوشکاری اصطکاکی اغتشاشی

مرجع: 

http://www.azom.com/details.asp?ArticleID=1170