هواپیماهای شگفت انگیز: بمب افکن استراتژیک B-36

گردآوری و تالیف: اصغر ناصری 

در اوایل سال 1941 میلادی، به نظر می رسید که مفاومت بریتانیا در برابر حملات هوایی آلمان نازی بزودی در هم می شکند و ایالات متحده آمریکا پایگاه هوایی خود در اروپا را از دست خواهد داد. در نتیجه نیاز به وجود بمب افکنی پدید آمد که بتواند از داخل خاک اصلی آمریکا برخاسته و دارای برد کافی برای رسیدن به آلمان و برگشت به پایگاه خود باشد. این امر نیاز به بمب افکنی با برد حداقل 9200 کیلومتر داشت. 

نیروی هوای ارتش آمریکا (USAAC) درخواستی را برای یک بمب افکن قاره پیما مطرح کرد که با توجه به پیشرفت های تکنولوژیکی آنزمان بسیار جاه طلبانه بنظر می رسید. سرعت حداکثر 720 کیلومتر بر ساعت، برد حداکثر 19000 کیلومتر و سقف پرواز 14000 متر مشخصاتی بود که یک ابربمب افکن را در ذهن تداعی می کرد. بعدها این مشخصات کاهش داده شد و شرکت Consolidated برنده این مناقصه گردید.

در طول سالهای اولیه جنگ دوم جهانی ارتش از تهیه مواد و پرسنل کافی برای شرکت Consolidated امتناع نمود. با گسترش جنگ در اقیانوسیه نیاز به این بمب افکن استراتژیک بارزتر گردید و توسعه بمب افکن B-36 آغاز گردید. لیکن اولین نمونه این بمب افکن زمانی آماده شد که جنگ به پایان رسیده بود (8 آگوست 1946). 

بمب افکن B-36 از همان ابتدا منسوخ بشمار می‌رفت. در آغاز عصر هواپیماهای جت این هواپیما هنوز توسط موتورهای پیستونی ملخ دار رانده می شد. اما رقیب جت آن یعنی بویینگ B-47 stratojet که تا سال 1953 کاملا عملیاتی نشد، فاقد برد کافی برای رسیدن به خاک دشمن اصلی ایالات متحده (اتحاد جماهیر شوروی) بوده و قابلیت حمل بمب های اتمی بزرگ آنزمان را نداشت. تا سال 1955 یعنی سال حضور بی 52 افسانه ای، این بمب افکن تنها بمب افکن قاره پیمای واقعی ایالات متحده بود که می‌توانست تمامی انواع بمب های اتمی و عادی را حمل کند. 

  

بی 36 در کنار اولین ابربمب افکن واقعی یعنی بی 29 که قهرمان جنگ جهانی دوم بود.

با وجود اینکه بی 36 از نظر فنی عقب تر از زمان خود بشمار می رفت، دارای چندین رکورد جهانی بود که برخی از آنها هنوز دست نخورده باقی مانده است. این بمب افکن به مدت بیش از ده سال به عنوان سلاح بازدارنده اصلی در رقابت های جنگ سرد بشمار می رفت. ظرفیت حمل بار آن چهار برابر بی 29 و حتی بیشتر از بی 52 غول پیکر بود (حداکثر 39 هزار کیلوگرم). بی 36 کند و فاقد توانایی سوختگیری هوایی بود. لیکن می توانست ماموریت هایی تا فاصله 5500 کیلومتری پایگاه خود را انجام داده و 40 ساعت پرواز مداوم انجام دهد. مساحت بالهای عظیم آن و شش موتور پیستونی 28 سیلندر به آن قابلیت پرواز تا ارتفاعی را می دادند که برای چنین هواپیمایی غیر عادی می نمود و آنرا بالاتر از دسترس شکاری های جت و دفاع ضدهوایی آن زمان قرار می داد. با افزوده شدن چهار موتور جت این هواپیما توانست در سال 1954 به ارتفاع 16800 متری دست یابد. 

راندن این هواپیما امری بس دشوار بود. تعداد 13 خدمه لازم بود تا این غول 50 متری را در پرواز نگه دارد که بیشترین تعداد برای یک هواپیمای بمب افکن است. با فاصله دو نوک بال 70 متر این هواپیما هنوز رکورددار محسوب می شود. تا زمان ساخت توپولف تی یو 160 بلک جک توسط اتحاد جماهیر شوروی (با طول 54 متر) بی 36 بزرگترین هواپیمای نظامی دنیا بشمار می رفت.