نوآوری افراطی

چند روز پیش بطور اتفاقی در یک فروشگاه لوازم تزئینی و تفریحی با یک اسباب بازی فکری تولید داخل به نام پازل چهار بعدی برخورد کردم. این وسیله برای کودکان 3 تا 6 ساله طراحی شده بود و کودک از طریق سرهم کردن قطعات یک حیوان باید مدل سه بعدی آن را می ساخت. با خودم گفتم ایده جالبی است و یک نمونه از آنرا به قیمت 2 هزار تومان برای فرزندم خریدم تا اگر مفید واقع شد چندتای دیگر از آن را نیز بخرم. در خانه در حضور دختر سه ساله ام آنرا باز کردم با این امید که برایش جالب باشد. از سرهم کردن قطعات یک اسب آبی باید موفق می شدم مدل سه بعدی پلاستیکی آنرا بسازم. مدل حدود پنجاه تکه داشت که دارای زوائدی برای جفت و جور شدن در جای خود بود. با زحمت بسیار توانستم پس از نیم ساعت قسمت جلویی و شکم حیوان را سرهم کنم. دخترم که حوصله اش سر رفته بود به اتاق خود برای بازی با عروسک هایش رفت و من نیز ناامیدانه تکه های اسباب بازی را جمع و در کیسه اش قرار دادم! 

این موضوع نمونه ای است از نوآوری افراطی. یعنی نابود کردن یک ایده خوب با طراحی و اجرای غلط. اگر سازندگان این اسباب بازی به جای تبدیل مدل حیوان به پنجاه تکه پیچیده که بازسازی آنرا حتی برای یک بزرگسال آشنا به فنون مهندسی دشوار می کند، با توجه به مخاطب بازی آنرا به پنج یا هشت تکه تقسیم می کردند که در این صورت مناسب درک و فهم یک کودک خردسال می‌گردد، بجای تولید یک اسباب بازی بی مصرف که تولید کننده آنرا ورشکست می کند یک وسیله عالی برای رشد خلاقیت و مهارت کودک ساخته بودند. 

موضوعاتی از این دست در صنایع داخلی ما فراوان است و عدم توجه به آنها می تواند صدمات فراوانی به اعتبار محصولات وطنی در پیش چشم مصرف کنندگان و خریداران داخلی بزند.