مگالودون، بزرگترین کوسه ماقبل تاریخ

کوسه های مگالودون بین 20 تا 3.6 میلیون سال قبل در طی دوران میوسین و پلیوسین در اقیانوس ها پرسه می زدند. این کوسه های کهن تا اندازه های حیرت انگیزی رشد کرده و گاهی به طول 18 متر می رسیدند که آنها را در زمره بزرگترین ماهی هایی که تاکنون بر زمین یسته اند در می آورد. در مقام مقایسه باید گفت که کوسه های سفید بزرگ امروزی تنها تا 6 متر رشد می کنند. دندانهای فسیل شده این گئنه منقرض شده در تمام قاره ها بجز قطب جنوب یافت شده است که حاکی از قلمرو وسیع زندگی این غول باستانی است. اما اندازه تنها واقعیت شگفت این موجود نیست.

آرواره مگالودون بین 2.7 تا 3.6 متر عرض داشته است.

بقایای سنگواره ای این ماهی با زبان اژدها به اشتباه گرفته شده است.

پیش از اینکه مردم به ماهیت واقعی دندانهای سنگواره شده این موجودات پی ببرند، این سنگهای نوک دار را با نوک زبان اژدها به اشتباه می گرفتند. بیشترین سنگواره یافت شده از مگالودون دندان های آن است زیرا یک کوسه می تواند تمامی داندانها یخود را در طی یک یا دو هفته از دست بدهد بطوری که یک کوسه در طول زندگی خود تا 40 هزار دندان تولید کرده و از دست می دهد. برخی از این دندانها به کف اقیانوس فرو افتاده و در آنجا به سنگواره تبدیل می شوند. مگالودون تا 65 تن وزن داشته و دانشمندان بر این باورند که جنس ماده تا دو برابر جنس نر وزن و طول داشته است.

دانشمندان بر این باورند که مگالودون بسیار شبیه کوسه سفید امروزی لیکن بسیار بزرگتر بوده است.

مگالودون قوی ترین آرواره را در بین تمامی موجودات داشته است.

تخمین زده شده است که گاز مگالودون شش برابر قوی تر از تیرانوزوروس رکس و قوی تر از هر موجود شناخته شده دیگر بوده و بین 108514 و 182201 نیوتن (ده تا 18 تن) برآورد می شود. در مقام مقایسه، گاز کوسه سفید بزرگ 18219 نیوتن و گاز انسان 1317 نیوتن نیرو دارد. آرواره نیرومند مگالودون او را قادر می ساخت به والها و ماهی های بسیار بزرگ حمله کند.

بچه های مگالودون گوشتخوار بوده اند

بچه های مگالودون قبل از تولد دو متر طول داشتند و در رقابت با هم قویترها ضعیفترها را حتی در رحم مادر می خوردند. 

ممکن است آب سرد مگالودون ها را نابود کرده باشد.

حدود 3.6 میلیون سال قبل زمین به دوره سرمایش و خشکی جهانی وارد شد و مگالودونها از عرصه گیتی منقرض شدند. این کوسه ها در آبهای گرم مداری زندگی می کردند اما با افت دما در عصر پلیوسین و منجمد شدن آبها، مکان زندگی آنها بسیار محدود شد. آنها مزوترم بودند به این معنا که دارای رگهای خونی خاصی برای گرم کردن بدن خود حتی به دمایی بالاتر از آبهای مداری پیرامونشان بودند. این گرمای اضافی را از انقباض عضلانی خود بدست می آوردند. سرمایش جهانی بتدریج باعث نابودی این گونه شد.

منبع

https://www.livescience.com/facts-about-megalodon.html