بحران 1958 در خلیج تایوان و اولین استفاده از موشک های هوا به هوا

تالیف: اصغر ناصری - آذرماه 1392

پس از انقلاب کمونیستی چین، نیروهای ملی گرای چین که حکومت را از دست داده بودند به شبه جزیره تایوان گریخته و آنجا را پایگاه خود قرار دادند. دولت تازه تاسیس شده نام جمهوری چین را بر خود نهاده بود. در مقابل، حکومت کمونیستی در سرزمین اصلی چین همواره جزیره تایوان را بخشی از خود می دانست و حتی هم اکنون از آن به عنوان یک استان متمرد یاد می کند.

در 24 سپتامبر 1958 بین نیروهای هوایی دو کشور چین کمونیستی و تایوان نبرد هوایی مهمی اتفاق افتاد که اثرات عمیقی بر استراتژی نبردهای هوایی برجای گذاشت. در طی این نبرد جنگنده های F-86 Sabre تایوانی با میگ 17 نیروی هوایی ارتش خلقی چین بر فرازی خلیج تایوان درگیر شدند. میگ های 17 می توانستند در ارتفاع بالاتری پرواز کنند و چنانجه سبک متداول آنها در جنگ کره بود، آرایش هوایی میگ 17 های چینی با پرواز بر فراز F-86 ها در جستجوی موقعیت مناسبی برای شیرجه و حمله بودند.

اما تیمی از ایالات متحده قبلا F-86 های این کشور را به قابلیت پرتاب موشک جدیدی به نام موشک سایدویندر مجهز کرده بود. این موشک تا آن زمان برای شوروی و کشورهای متحد او شناخته شده نبود. موشک حرارتی سایدویندر اولین موشک هوا به هوای هوشمند محسوب می شود که قابلیت رهگیری هدف را بطور خودکار در برد نزدیک دارد.

همچنانکه میگ ها با شیرجه بر روی آرایش F-86 های تایوانی در صدد حمله با توپهای 37 میلی متری سنگین خود بودند، خود را با سلاحی مهلک رو در رو دیدند. در آن وز F-86 ها توانستند با شلیک چند موشک سایدویندر 5 فروند از میگ ها را ساقط کنند بودن اینکه خود آسیبی ببینند.

اما یکی از موشک های سایدویندر به درون اگزوز یک هواپیمای میگ 17 فرو رفت و منفجر نشد. خلبان چینی توانست  هواپیما را با همان وضعیت در پایگاه هوایی خود به زمین بنشاند. روسها با مهندسی معکوس موشک سایدویندر اولین نمونه از موشکهای حرارتی خود به نام K-13 یا R-3S را تولید کردند. از آن پس پیشبرد فناوری موشکهای هدایت شونده یکی از اولویت های صنایع دفاعی کشورها گردید.