اولین کشف عمده درباره هیدروفورمیلاسیون در 50 سال اخیر

کاتالیست‌ها تقریبا نقشی معادل سنگ فلاسفه در دنیای شیمی دارند. آنها نمی‌توانند عنصری را به عنصر دیگر تبدیل کنند ولی توانایی تبدیل مواد شیمیایی را دارند در حالیکه خود بدون تغییر می مانند. کبالت که یک ماده معدنی متداول است در پذیرش اتمها از مولکولهای دیگر و تشکیل مولکولهای پیچیده بخوبی عمل می کند....

متن کامل خبر در : chemproducts.blogsky.com

جستجوی مواد واسطه ای موثر در فرایند فتوسنتز

29 ژانویه 2020 – آزمایشگاه ملی بروک هیون

گیاهان از نور خورشید انرژی می گیرند تا دی اکسید کربن اتمسفر را به گلوکز و سایر مواد لازم برای رشد و سوخت و ساز تبدیل کنند. تقلید از این واکنش شیمی – نور و تبدیل دی اکسید کربن به سوخت می‌تواند آینده سوختهای تجدیدپذیر را در دنیا متحول سازد.

برای تحقق بخشیدن به این فوتوسنتز (نورساخت) مصنوعی، دانشمندان سیستم های کاتالیستی متشکل از اجزای متعدد را مطالعه کرده اند که با همکاری یکدیگر، انتقال الکترونهای تحریک شده توسط نور را که برای تبدیل دی اکسید کربن به فرآورده های پر انرژی لازم است، به پیش می‌رانند. یکی از این فرآورده ها فرمیت (HCOO-) است که شکل نمکی اسید فرمیک بوده و از مولکولهای هیدروژن و دی اکسید کربن ساخته می‌شود.

متن کامل خبر در chemproducts.blogsky.com

روش جدیدی برای تبدیل زباله به گرافین با ارزش

27 ژانویه 2020 – Science Daily News

فرایندی جدید که در آزمایشگاه شیمی دانشگاه رایس ابداع شده می‌تواند هرگونه منبع کربن را به تکه‌های با ارزش گرافین تبدیل کند. این فرایند سریع و ارزان است. فن "فلاش گرافین" می‌تواند یک تن زغال سنگ، ته مانده غذایی یا پلاستیک را با کسری از هزینه روشهای دیگر به گرافین تبدیل کند (گرافین یک آلوتروپ دوبعدی کربن به شکل یک شبکه دوبعدی شش ضلعی است که در هر راس شش ضلعی یک اتم کربن قرار دارد. گرافین عنصر ساختاری اصلی برخی مواد مانند گرافیت، زغال سنگ، نانولوله‌های کربنی و فلورین‌هاست).

ادامه مظلب در وبلاگ chemproducts

مهمترین رویداد علمی سال 2019

بسیاری از صاحب نظران بر این امر اتفاق دارند که مهمترین رویداد علمی سال 2019، تهیه اولین تصویر مستقیم از یک سیاهچاله و افق رویداد آن بوده است. برای تهیه این تصویر پژوهشگران شبکه وسیعی از رادیوتلسکوپها را به خدمت گرفتند تا از نقاط مختلف کره زمین بطور همزمان اقدام به تصویر برداری کنند.

یک سیاهچاله جسمی است با چگالی بی نهایت بالا که به واسطه کشش گرانشی اش هیچ چیز حتی نور نمی تواند از سطح آن بگریزد. بنابراین مشاهده مستقیم سیاهچاله با نور مرئی امکان پذیر نیست. لیکن چنین جسم بی نهایت چگالی را می توان از اثر گرانشی آن بر مواد اطراف آشکارسازی کرد. سیاهچاله مواد ستارگان اطراف را می بلعد و این مواد با سقوط به مرکز سیاهچاله شتاب یافته و اقدام به تشعشع امواج الکترومغناطیسی با انرژی بسیار بالا می کنند. مواد در حال سقوط هنگامی که به مرز سیاهچاله به نام افق رویداد می رسند دیگر قادر به فرار از تله گرانشی سیاهچاله نیستند.

سیاهچاله ها از پیش بینی های نظریه نسبیت عام اینشتاین هستند. در مرکز هر کهکشان بزرگ، یک ابرسیاهچاله وجود دارد. تصویر بالا از سیاهچاله موجود در مرکز کهکشان  Messier 87 گرفته شده است.

منبع عکس: نشریه Nature

نزدیکترین کهکشان ها

نزدیکترین کهکشان ها

تا سال 1994 تصور بر این بود که ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ نزدیکترین اجسام کهکشان ماننده به ما هستند. در این سال کهکشان بیضوی ساگیتاریوس کشف شد که در مقیاس های عظیم نجومی، کهکشانی کوتوله بشمار می آید. در سال 2003 کهکشان کانیس ماژور کشف شد که هم اکنون نزدیکترین کهکشان به ما محسوب می شود!

ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک اشیای مشکوکی هستند که در آسمان نیمکره جنوبی دیده می شوند. ستاره شناسان باستان از دیرباز این اشیای غبار مانند را می شناختند لیکن مطلب زیادی درباره آنها به نوشته در نیاورده بودند. اولین بار ماژلان، دریانورد مشهور پرتغالی بود که در سال 1519 آنها را شناخته و به جهانیان معرفی کرد.

ابرهای ماژلانی بزرگ (سمت راست) و کوچک

ابرهای ماژلانی کهکشانهای کوچک نامنظمی هستند که به دور کهکشان راه شیری ما می گردند. ابر ماژلانی بزرگ 179 هزار سال نوری و ابر ماژلانی کوچک 210 هزار سال نوری از ما فاصله دارد.

ساگیتاریوس تا سال 1994 کشف نشده بود، زیرا بسیار کم نور بوده و بخش مرکزی کهکشان راه شیری آن را از نظر دور می دارد. با این که این کهکشان 10 هزار سال نوری پهنا دارد لیکن در قیاس با کهکشان راه شیری به پهنای 100 هزار سال نوری، کوتوله بشمار می رود. ساگیتاریوس در سوی دیگر کهکشان راه شیری نسبت به خورشید قرار دارد و فاصله آن از خورشید 70 هزار سال نوری است. ساگیتاریوس به قدری به ما نزدیک است که بخشی از ستارگان متعلق به آن با مناطق بیرونی کهکشان راه شیری همپوشانی می نماید.

کانیس ماژور تنها 25 هزار سال نوری از خورشید فاصله دارد و غبار کهکشانی تا سال 2003 مانع دیده شدن آن گشته بود. نیروی گرانش عظیم کهکشان راه شیری باعث از هم گسیخته شدن کانیس ماژور شده بطوری که در مسیر خود رشته درازی از ستارگان، گاز و غبار بجای می گذارد.این رشته عملا سه بار به دور کهکشان راه شیری می چرخد.

برخی ستارگان دارای دوره های منظم پرنور و کم نور شدن هستند و دانشمندان با استفاده از این ستاره ها و دانستن سرعت سیر نور، فاصله کهکشانی را که ستاره متغیر در آن قرار دارد از ما تعیین می کنند.

منبع:

 https://imagine.gsfc.nasa.gov/features/cosmic/nearest_galaxy_info.html