جنگ کره

شبه جزیره کره از ابتدای قرن بیستم تحت سلطه امپراتوری ژاپن قرار داشت. پس از جنگ جهانی دوم و شکست ژاپن، این شبه‌جزیره در طول خط 38 درجه مداری به دو بخش شمالی تحت تسلط شوروی کمونیستی و نیمه جنوبی تحت حمایت آمریکا تقسیم شد. در 25 ژوئن 1950 هفتاد و پنج هزار سرباز کره شمالی از مرزها گذشته و سئول پایتخت کره جنوبی را تصرف کردند. بدین ترتیب یکی از خونبارترین جنگهای قرن بیستم موسوم به جنگ کره آغاز گشت.

ایالات متحده آمریکا سقوط شبه جزیره کره به دست کمونیستها را آغاز تلاش آنها برای تسخیر جنوب شرق آسیا می‌دانست. از این رو هری ترومن رییس جمهور آمریکا با حمایت شورای امنیت سازمان ملل جنگی تمام عیار را بر علیه کمونیستهای شمالی آغازکرد. شوروی از همان ابتدا به فرمان استالین بطور آشکار و پنهان ازکره شمالی حمایت می کرد و خلبانهای روسی هدایت میگ 15 های این کشور را بعهده داشتند. با نزدیک شدن نیروهای متفقین به مرز چین و کره شمالی، کمونیستهای چینی نیز با چهارصدهزار سرباز وارد جنگ با نیروهای سازمان ملل شدند. به هنگام آتش بس سال 1953 بیش از 5 میلیون نفر در این جنگ کشته شدند. آمریکا به تنهایی 40 هزار سرباز در این جنگ از دست داد. پس از ترک مخاصمه، یک منطقه غیرنظامی به عرض 3 کیلومتر میان دو کره تعیین گردید. دو کشور کره شمالی وجنوبی هنوز قرارداد صلح با یکدیگر نبسته‌اند.

پس از جنگ، کره شمالی به یک حکومت کمونیستی تحت رهبری فردی خاندان کیم ایل تبدیل شد. کره جنوبی نیز به تدریج راه حکومت دموکراتیک را پیمود و اکنون با در دست داشتن 1.9 درصد اقتصاد دنیا یکی از کشورهای مهم در عرصه اقتصاد جهانی محسوب می‌شود. در جدول زیر مقایسه ای بین وضعیت فعلی دو کشور کره شمالی و جنوبی آورده شده است.

منبع: History.com

نگاهی به توانایی های نظامی کره شمالی

نگاهی به توانایی های نظامی کره شمالی

مقدمه

ایالات محده و متحدان آسیایی آن کره شمالی را به شکل یک تهدید امنیتی هولناک می بینند. کره شمالی یکی از بزرگترین ارتش های جهان را در اختیار دارد و با ترکیبی از آزمونهی موشکی و هسته ای رو به رشدش و استفاده از لحن تهاجمی خود در مناسبات با دیگر کشورها، نگرانی جهانی را برانگیخته است. قدرتهای جهانی در کاستن از سرعت توسعه نظامی و هسته ای کره شمالی توفیق چندانی بدست نیاورده اند و کیم جونگ اون رهبر این کشور برنامه هسته ای خود را به عنوان وسیله ای برای حفظ رژیم خود می داند. در حالی که کره شمالی همچنان یکی از فقیرترین کشورهای دنیاست، حدود 25 درصد درآمد ناخالص داخلی خود را صرف توسعه نظامی خود می کند.

شکل: موشکهای بالستیک کره شمالی. دوربردترین موشک کره شمالی هوآسونگ 14 نام دارد که با بردی حدود 10400 کیلومتر قادر به رسیدن به خاک آمریکا است.

قابلیتهای هسته ای و موشکی کره شمالی

تخمین زده می شود که کره شمالی بین 30 تا 60 کلاهک هسته ای در اختیار دارد. موشک جدید قاره پیمای این کشور دارای بردی حدود 10400 کیلومتر بوده و بدین ترتیب قادر است به خاک اصلی ایالات متحده برسد. هنوز معلوم نیست این موشک قاره پیمای کره شمالی آیا قادر به حمل یک کلاهک هسته ای هست و اینکه آیا در برابر حرارت ناشی از ورود مجدد به جو زمین قادر به مقاومت هست یا نه.

کره شمالی تاکنون شش آزمایش هسته ای انجام داده است. با انجام هر آزمایش، توان انفجارهای هسته ای کره شمالی افزایش یافته است. آزمایش پنجم در سپتامبر 2016 قدرتی معادل 35 کیلوتن تی ان تی داشته است که دوبرابر قدرت انفجار بمب اتمی هیروشیماست.

مطلب دیگری که اطلاع چندانی درباره آن در دست نیست، دقت موشکهای بالیستیک کره شمالی است. برخی کارشناسان بر این باورند که به علت اتکا به سیستمهای هدایت قدیمی زمان شوروی، این موشکها دقیق نیستند لیکن برخی ناظرین بیان کرده اند که کره شمالی هدایت موشک با استفاده از سیستم GPS را در دست مطالعه دارد.

قابلیتهای نظامی کره شمالی

با بیش از 1.1 میلیون نفر پرسنل نظامی ارتش کره شمالی چهارمین مقام را از نظر بزرگی در دنیا دارد. بیشترین تهدید این کشور متوجه کره جنوبی همسایه ثروتمند جنوبی آن است. کره شمالی انبارهای مهمات و سایتهای پرتاب موشک را نزدیک مرز خود با کره جنوبی متمرکز کرده و ژاپن را نیز تهدید می نماید. گزارش 2016 موسسه دفاع ملی کره جنوبی نشان می دهد که کره شمالی حدود 1000 موشک با بردهای مختلف در اختیار دارد.

مانور توپخانه کره شمالی. همانند هر دولت کمونیستی دیگر، کره شمالی علاقه فراوانی به نمایش نظامی در ابعاد جنون آمیز دارد

به عقیده کارشناسان هرگونه اقدام به حمله نظامی یا حتی تحرک تهدیدآمیز در منطقه، ممکن است کره شمالی را به استفاده از سلاحهای هسته ای خود ترغیب نماید. کره جنوبی 1.9 درصد اقتصاد جهانی را بخود اختصاص می دهد و هرگونه آسیب جدی به این کشور در اثر اقدام تلافی جویانه کره شمالی، اقتصاد دنیا را دچار بحران عمیقی خواهد کرد. بنابراین برای بازداشتن کره شمالی از توسعه برنامه هسته ای خود، گزینه‌ه‍ای متعددی در اختیار آمریکا قرار ندارد.

منبع

https://www.cfr.org/backgrounder/north-koreas-military-capabilities

موشک کروزچیست و چگونه کار می‌کند؟

موشک کروزچیست و چگونه کار می‌کند؟

موشک کروز در حقیقت یک بمب هدایت شونده است که در ارتفاع بسیار کم و موازی سطح زمین حرکت می‌کند.  این موشکها بر روی یک مسیر از پیش تعیین شده بسوی هدف پرواز می‌کنند. برای اولین بار آلمان در جنگ جهانی دوم نمونه‌ای از موشکهای کروز به نام V-1 را بر علیه مردم لندن مورد استفاده قرار داد که از سایتهایی درشمال فرانسه بسوی انگلستان پرتاب می‌شدند. ایده پشت سر ساخت و بکارگیری موشکهای کروز در اصل از V-1 وام گرفته شده است.

موشک کروز توماهاوک

تمام موشکهای کروز دارای یک سیستم هدیتی داخلی هستند. موشک تاماهاوک متعلق به نیروی دریایی آمریکا که از سال 1984 بکار گرفته شده، دارای سیستمی به نام "انطباق با خطوط زمین" (Terrain Contour Matching) هستند که در آن یک ارتفاع سنج دقیق و یک حسگر اینرسی، مسیر پرواز موشک را با یک نقشه از پیش بارگذاری شده در کامپیوتر موشک مقایسه می‌کنند. بدین ترتیب موشک از بالکهای خود برای تصحیح مسیر و انطباق با نقشه کامپیوتری استفاده می‌کند. نسخه‌های جدیدتر این موشک از GPS نظامی نیز برای تعیین مختصات مسیر استفاده می‌کنند.

موشکهای کروز دارای محدودیت‌های خاصی هستند. نخست اینکه مسیر پرواز آنها نسبتا قابل پیش بینی است. دوم اینکه طراحی مسیر پرواز آنها قبل از پرتاب زمان زیادی می‌طلبد و در نتیجه برای اقدام سریع مناسب نیستند. سوم اینکه بیشتر برای حمله به اهداف متحرک مناسب نیستند زیرا طبق یک مسیر از پیش تعیین شده بسوی هدفی ثابت پرواز می‌کنند. چهارم اینکه سرجنگی آنها چندان بزرگ نیست و نمی‌تواند علیه اهداف مستحکم بتن آرمه بکار رود.

http://www.popsci.com/technology/article/2013-08/fyi-cruise-missiles

چین و روسیه روی فناوری ضد رادارگریز کار می کنند

در حالی که ایالات متحده و متحدان آن سرمایه گذاری سنگینی بر جنگنده F-35 و سایر هواپیماهای جنگی رادارگریز کرده‌اند، روسیه و چین بسرعت توسعه هواپیماهای بدون سرنشینی را در محور کار خود قرار داده‌اند که قابلیت شناسایی و از کارانداختن هواپیاهای رادارگریز را داشته باشند.

هواپیمای بدون سرنشین جدید چین با نام عقاب آسمانی یا Divine Eagle، با هدف شناسایی و شکار هواپیماهای رادارگریز آمریکایی مانند F-35 یا B-2 ساخته می‌شوند. این هواپیمای بدون سرنشین دارای سیستم‌های راداری با طول موجهای بسیار کوتاه تا بسیار بلند است تا بتواند تمامی انواع هواپیماهای دشمن را ردیابی کند. هواپیماهای بدون سرنشین بیشتر برای گریز از امواج راداری با طول موج کوتاه ساخته شده‌اند و ممکن است در برابر طول موجهای راداری بلند مانند UHF قابل آشکار شدن باشند.

اگر این تکنولوژی جدی چینی و روسی موثر از کار افتد، آمریکا باید راهبرد خود در زمینه توسعه هواپیماهای رادارگریز پیشرفته و گرانقیمت را مورد تجدیدنظر بنیادی قرار دهد. البته فساد اقتصادی گسترده در صنایع نظامی چین و نیز مشکلات اقتصادی روسیه می‌تواند مانعی در برابر توسعه سیستم‌های پیشرفته موثر نظامی باشد.

https://finance.yahoo.com/news/russia-china-developing-drones-could-151045167.html

عوامل موثر بر مانورپذیری هواپیما

عوامل موثر بر مانورپذیری هواپیما

تالیف: اصغر ناصری

مانورپذیری یک هواپیما به عوامل متعددی بستگی دارد لیکن یکی از مهم ترین آنها قابلیت هواپیما در دور زدن است. در یک وضعیت جنگی میان دو هواپیمای متخاصم که با سرعت یکسانی پرواز می کنند، هواپیمایی که بدون ازدست دادن ارتفاع قادر به دور زدن باشد دست بالا را خواهد داشت. در این بحث سایر عوامل مانند پایداری هواپیما، کنترل پذیری آن، تسلیحات و البته مهارت خلبان دو هواپیما را یکسان فرض کرده ایم.

در دور زدن پایدار یک هواپیما، نیروی بالابر تولید شده توسط بالها نه تنها وزن هواپیما، بلکه نیروی گریز از مرکز ایجاد شده توسط گردش هواپیما را نیز باید خنثی کند. ضریب بار (load factor) به صورت نسبت نیروی بالابر در گردش به وزن هواپیما تعریف شده و بر حسب واحد g، شتاب گرانشی تعریف می شود. بنابراین در یک گردش با شتاب 2g بال باید نیروی بالابری دوبرابر وزن هواپیما تولید کند. اندازه ضریب بار توسط زاویه گردش به پهلوی هواپیما تعریف می شود. برای مثال گردش های با شتاب 2g و 5g نیاز به گردش هواپیما به پهلو به میزان 60 و 78.5 درجه (به ترتیب) دارند. نهایتا اینکه برای یک زاویه گردش و در نتیجه ضریب بار معین، شعاع گردش با مجذور سرعت تغییر می کند. برای مثال دوبرابر ساختن سرعت هواپیما باعث می شود شعاع گردش هواپیما 4 برابر شود. البته واماندگی (stall) بال تاثیر مهمی بر قابلیت دور زدن هواپیما در سرعت و زاویه گردش به پهلوی معین دارد.

یک جنگنده سوخو 30 در حال دورزدن با زاویه حمله بزرگ

عامل مهم دیگر در قابلیت مانور دادن یک هواپیما بار روی بال (wing loading) است که به صورت بار آیرودینامیکی وارد بر سطح بال هواپیما در پرواز و بر حسب نیوتن بر متر مربع بیان می شود. هرچه بار روی بال هواپیمایی کمتر باشد، هواپیما در مانور دادن با مقاومت کمتری از سوی جریان هوا مواجه می شود. بنابراین هواپیمایی    مانند F-15 که مساحت بال زیاد و بار روی بال کمتری دارد قادر است سریعتر و آسانتر از هواپیمایی مانند F-104 با بالهای فوق العاده کوچک و بار روی بال زیاد مانور بدهد.

F-104 Starfighter                                                                                                         F-15C Eagle

قدرت موتور هواپیما عامل دیگر در مانورپذیری آن است. هرچه نسبت نیروی پیشران هواپیما به وزن آن (thrust-to-weight ratio) بیشتر باشد قدرت مانور دادن هواپیما بیشتر است و می تواند بدون از دست دادن ارتفاع با پیچ تند دور بزند.

جنگنده شکاری F-15 Eagle با بار روی بال 55 پاوند بر فوت مربع و ضریب نیروی پیشران به وزن 1.35 یکی از مانورپذیرترین جنگنده های دنیا است. ضریب نیروی پیشران به وزن بالاتر از 1 بدین معنا است که هواپیما می تواند در هنگام پروازعمودی نیز شتاب بگیرد.

جنگنده های سبک و مدرنی مانند F-16 و F-18 از گسترش ریشه بال در لبه حمله (Leading Edge Root Extension) برای ممانعت از واماندگی بال در زاویه حمله زیاد استفاده می کنند. زمانی که یک هواپیما زاویه حمله خود را یش از حد مجاز افزایش می دهد (نوک هواپیما زاویه زیادی با افق می گیرد) در بالها حات واماندگی (استال) ایجاد می شود. واماندگی حالتی است که در آن نیروی بالابر تولید شده توسط بالها به صفر می گراید و ممکن است هواپیما در این حالت کاملا از کنترل خارج شده و بدور محور عمودی خود دوران کند. گسترش ریشه بال در لبه حمله ایجاد جریانهای گردابی (Vortex) در لبه حمله می کند که به نوبه خود از واماندگی هواپیما در زوایای حمله بزرگ پیش گیری می کند. بنابراین هواپیماهای مجهز به این امکان قادرند با زاویه حمله بزرگتر مانور دهند.

F/A-18 Super Hornet

جدیدترین ابداع در زمینه مانورپذیری هواپیما، موتورهای مجهز به تغییر جهت جریان پازهای خروجی (thrust vectoring) هستند که در آنها نازل قادر به چرخش به سوی بالا و پایین یا در جهات دلخواه است. بدین ترتیب در هنگام مانور نیروی پیشران در جهت دلخواه وارد ده و هواپیما می تواند با سرعت کم مانورهای بسیار پیچیده ای انجام دهد. جنگنده Su-35 روسیه و جنگنده پیشرفته F-22 آمریکا مجهز به چنین امکانی هستند و ترکیب این امکان با طرح آیرودینامیکی ممتاز به آنها لقب هواپیماهای ابرمانورپذیر (super maneuverable) داده است.

MiG-29OVT thrust vectoring