صحنه هایی از یک نمایشگاه هوایی روسیه

نمایشگاه هوا و فضای MAKS 2013 در فرودگاه رامنسکوی نزدیک مسکو در اواخر آگوست سال جاری میلادی برگزار شد. این رویداد سالانه که ریشه در جنگ سرد دارد به تدریج به بزرگترین و مهمترین نمایش عمومی صنعت هوافضای روسیه تبدیل گردیده است.

امسال به علت نارضایتی از سازمان دهندگان نمایشگاه، ولادیمیر پوتین در مراسم افتتاحیه شرکت نکرد. علیرغم بارندگی مسئولین نمایشگاه اعلام کردند که بازدیدکنندگان بیشتر از قبل بوده است.

این نمایشگاه شش روزه با نمایش خیره کننده تیم آکروبات هوایی روسکی یه ویتیازی (شوالیه های روسی) متشکل از جت های جنگنده Su-27 آغاز شد.

در نمایش بعدی چهار MiG-29 و پنج Su-27 شرکت کردند. جت های MiG-29 از روی دود خارج شده از موتور RD-33 خود و چثه کوچکتر در مقایسه با سوخوی 27 قابل شناسایی هستند.

سیستم دفاع موشکی S-359E Vityaz برای اولین بار به نمایش گذاشته می شد. این سیستم قرار است جایگزین S-300 معروف شود.

جنگنده نسل پنجمی Sukhoi T-50 حاصل تلاش روسیه برای رقابت با F-22 آمریکاست. تنها چهار نمونه از این جنگنده رادارگریز چند منظوره ساخته شده است.

منبع:

http://www.airspacemag.com

مقایسه جنگنده های روسیه و آمریکا

تالیف: اصغر ناصری

مقدمه

مقایسه هواپیماهای نظامی ساخت دو کشور برتر دنیا در زمینه تکنولوژی نظامی کار ساده ای نیست زیرا مجموعه گسترده ای از عوامل مختلف در صحنه نبرد هوایی تعیین کننده پیروز میدان است و تازه به همه اینها باید عامل ناشناخته شانس و تصادف را نیز افزود. در این مقاله کوتاه سعی دارم برخی از مهمترین عوامل متمایز کننده برتری هوایی را در این دو کشور با توجه به اطلاعات موجود بررسی و مقایسه کنم. امیدوارم که برای شما خواننده عزیز جالب باشد.

1. تکنولوژی رادارگریز

فناوری رادارگریز یا stealth اولین بار در بمب افکن ضربتی F-117 آمریکا تجلی یافت. این هواپیما در برابر امواج رادار کاملا نامرئی نبود ولی ردیابی و قفل کردن بر روی آن بسیار دشوار بود. این هواپیما از زوایای تند بدنه برای تفرق امواج رادار و از رنگ جاذب برای جذب امواج رادار استفاده می کرد تا خط اثر راداری خود را تا حداقل ممکن کاهش دهد.

اما این تکنولوژی در جنگنده F-22 Raptor به تکامل مناسبی رسید بطوری که بهره گیری وسیع از تحلیل کامپیوتری در طراحی بدنه و استفاده از رنگ جاذب پیشرفته باعث شده است خط اثر راداری این هواپیما به اندازه یک تیله فلزی کوچک کاهش یابد. لیکن پوشش سمی جاذب رادار و دشواری تعمیر و نگهداری آن این هواپیما را به کابوسی برای خدمه پرواز تبدیل کرده است. در بمب افکن B-2 Spirit این مشکل با استفاده از روبات های خودکار رنگ آمیزی بدنه مرتفع شده است. در جنگنده چند منظوره F-35 نیز پوشش رنگی جای خود را به یک لایه کمپوزیت دائمی داده است.

روسیه در ساخت و طراحی هواپیماهای رادارگریز تازه وارد محسوب می شود. اولین محصول صنایع هوایی این کشور Sukhoi T-50 PAK FA است که اولین پرواز خود را در پانویه 2010 انجام داده و احتمالا در 2016 وارد خدمت می‌شود. بنا به گفته کارشناسان روسی این جنگنده به اندازه F-22 رادارگریز نیست ولی قابلیت رقابت با F-35 را در این زمینه دارد. موتورهای بکار رفته در این هواپیما قابلیت کنترل دمای گاز خروجی برای کاهش خط اثر حرارتی را مانند F-22 یا B-2 ندارد. لیکن مانند سایر جنگنده های نوین روسی از نظر آیرودینامیکی و ابرمانورپذیری برتر از F-35 است.

Sukhoi T-50 PAK FA

2. سیستم های الکترونیکی پرواز

روسیه در زمینه رادارهای پیشرفته AESA پیشتاز بوده است و اولین نمونه عملیاتی این رادارها که بجای بشقاب متحرک از ترانسمیترهای الکترونیکی برای تولید پرتو راداری اسکن کننده استفاده می کنند، در میگ 31 بکار گرفته شده است. به دلیل استفاده از صدها ترانسمیتر (بجای یک فرستنده گیرنده واحد مکانیکی در رادارهای پالس داپلر)، این رادارها می‌تواند در هر ثانیه بخش وسیعی از فضای پیش رو را اسکن کرده و صدها هدف را در آن واحد آشکارسازی کنند. لیکن در زمینه سیستم‌های یکپارچه الکترونیک پرواز و بهره گیری از توان پردازش کامپیوتر در هدایت هواپیما و سیستم های تسلیحاتی آن، جنگنده های آمریکایی مانند F-22 مدرنتر محسوب می شوند.

هواپیماهای رادارگریز آمریکایی بیشتر در برابر رادارهای X-band فرکانس بالا دارای خاصیت پنهان کاری هستند اما رادارهای با طول موج بلندتر مانند رادارهای L Band می توانند به آشکارسازی آنها کمک کنند. ازاین رو جنگنده Sukhoi T-50 PAK FA علاوه بر رادار AESA دماغه خود، در لبه حمله دو بال خود مجهز به رادارهای L Band شده است.

3. تسلیحات

بطور کلی موشک های هوا به هوای آمریکایی از نظر سیستم هدایت و دقت ردیابی هدف در مکان بالاتری نسبت به موشکهای روسی قرار دارند لیکن روسیه در زمینه موشک های دوربرد برای هدف قرار دادن هواپیماهای آواکس آمریکا تلاش زیادی کرده است.

4. آیرودینامیک و مانورپذیری

مفهوم ابرمانورپذیری که به معنای اجرای مانورهای غیرعادی با هواپیماست اولین بار در جنگنده Su-27 فلانکر روسیه تجلی یافت. قابلیت مانور با زاویه حمله بیش از 20 درجه و کنترل کامل هواپیما در شرایط Stall (از دست رفتن نیروی بالابر) از ویژگی‌های نسل هواپیماهای فلانکر روسی است. از بین جنگنده های آمریکا تنها F-22 ابرمانورپذیر است.

با توجه به نتایج یکی از شبیه سازی های معتبر انجام شده توسط یک شرکت پژوهشی بریتانیا و سایر داده های موجود می‌توان برترین هواپیماهای جنگنده دنیا را به ترتیب زیر طبقه بندی کرد:

1. F-22 Raptor

2. Sukhoi T-50 PAK FA

3. Eurofighter Typhoon

4. Sukhoi Su-35

5. F-15C Eagle

6. Saab JAS 39 Gripen

7. F-18 Super Hornet

بزرگترین هلی کوپترهای جهان

ترجمه و تحقیق: اصغر ناصری 

 Mil V-12

بزرگترین هلی کوپتری که تاکنون ساخته شده میل وی ١٢ است که در طی دهه ١٩٦٠ در روسیه شوروی ابداع شد. این هلی کوپتر شکل بسیار غیرعادی داشت و مانند هواپیمایی بود که دو روتور عظیم در دو انتهای بال خود دارد. طول هلی کوپتر 37 متر و هر روتور دارای قطری حدود ٣٥ متر بود. فاصله بین دو نوک روتور آن در حال گردش به ٦٧ متر می رسید که حتی از فاصله دو سر بال بوئینگ ٧٤٧ نیز بیشتر بود!  

  

حداکثر وزن این هلی کوپتر به هنگام برخاستن بیش از ١٠٠٠٠٠ کیلوگرم بود. این هلی کوپتر در سال ١٩٦٩ یک بار ٤٠٢٠٥ کیلوگرمی را بلند کرد و رکوردی تاریخی از خود به جای گذاشت. تنها دو نمونه از این هلی کوپتر ساخته شد که یکی در موزه نیروی هوایی روسیه و دیگری در محل کارخانه میل قرار دارد. این هلی کوپتر به قابلیت مانور کم و کنترل دشوار از رده خارج شد. 

 2. Mil Mi-26

این هلی کوپتر ٥٦ تنی بزرگترین هلی کوپتری است که هم اکنون در حال خدمت می باشد. حدود 316 فروند از این هلی‌کوپترها ساخته شد که دارای کاربرد دوگانه نظامی و غیرنظامی هستند. قطر روتور هلی کوپتر ٣٢ متر و طول آن حدود ٤٠ متر است. این هلی کوپتر می تواند 90 سرباز و 20 هزار کیلوگرم محموله بلند کند.

 

میل می ٢٦ در حال بلندکردن یک هلی کوپتر شینوک آمریکایی 

 تصویر زیر مقایسه ایست بین سه تا از بزرگترین هلی کوپترهای ساخته شده. دو تای اول روسی و سومی آمریکایی هستند. 

 

منبع: 

Aerospaceweb