یورش دولیتل

گردآوری و تالیف: اصغر ناصری

هفتم دسامبر 1941 برای همیشه نقطه عطف بزرگی در تاریخ بشمار می رود. در این روز نیروی دریایی امپراطوری ژاپن بطور غیرمنتظره به ناوگان اقیانوس آرام ایالات متحده که در بندر پرل هاربر لنگر انداخته بود حمله کرد. این حمله زمانی آغاز شد که هنوز مذاکرات ترک مخاصمه میان آمریکا و ژاپن ادامه داشت و نیروهای مستقر در پرل هاربر هیچگونه آمادگی دفاعی نداشتند. هدف اصلی ژاپن و معمار سیاست تهاجمی دریایی این کشور یعنی آدمیرال ایسوروکو یاماموتو، وارد کردن ضربه ای کاری به نیروی دریایی آمریکا و وادار ساختن این کشور به پذیرفتن شرایط ژاپن در مذاکرات صلح بود. ساعت 7:48 صبح این پایگاه توسط 353 هواپیمای جنگی ژاپن مورد حمله قرار گرفت. نتیجه حمله برای نیروی دریایی آمریکا بسیار مصیبت بار بود: بیش از 2335 نفر از نیروهای آمریکایی کشته شده و 8 رزمناو غرق شدند.  188 هواپیمای جنگی آمریکا نیز بر روی زمین نابود شدند. شانس بزرگ نیروی دریایی آمریکا این بود که سه ناو هواپیمابر اصلی اینترپرایز، لگزینگتون و ساراتوگا در بندر حضور نداشتند.

پرل هاربر از دوربین یک خلبان مهاجم ژاپن

فردای آن روز فرانکلین دی. روزولت رییس جمهور آمریکا با همراهی کنگره به ژاپن اعلام جنگ کرد. بدین ترتیب بزرگترین قدرت صنعتی دنیا وارد جگ جهانی دوم شد. امری که سرنوشت جنگ را به ضرر متحدین رقم زد.

به فاصل کوتاهی از حمله نیروهای امپراطوری ژاپن حملات وسیعی را در اقیانوسیه برای تصرف پایگاه های متفقین آغاز کردند. تا هشتم می 1942 ژاپن موفق به تصرف تایلند، گوآم، فیلیپین، سنگاپور، جزایر مارشال و بسیاری مناطق حضور متفقین در اقیانوسیه شده و استرالیا را بشدت مورد تهدید قرار داده بود. حاکمان ژاپن در پیش چشم مردمانشان چنین وانمود می کردند که خاک اصلی ژاپن دور از دسترس دشمنان است. روحیه نیروهای آمریکایی از این شکست های متوالی بشدت متزلزل شده بود. ایالات متحده به یک پیروزی سریع تاکتیکی نیاز داشت.

روزولت فرمان حمله هوایی به توکیو را در دسامبر 1941 صادر کرده بود ولی مشاورین نظامی او قادر به طراحی یک عملیات شدنی نبودند. در آن زمان متفقین پایگاه هوایی نزدیک به خاک اصلی ژاپن نداشتند تا بتوانند بمب افکن های سنگین خود را در آنجا مستقر سازند.

در ژانویه 1942 راه حل موثری برای این معما پیدا شد. نابغه ای نظامی از نیروی هوایی آمریکا به نام سرهنگ جیمز دولیتل که مامور طراحی عملیات شده بود، بمب افکن متوسط B-25 میشل را برای این کار انتخاب کرد. شانزده بمب افکن تغییریافته از این نوع باید در این ماموریت از عرشه یک ناو هواپیمابر برخاسته و برای بمباران خاک اصلی ژاپن اعزام می شدند. این تغییرات شامل جدا کردن تمامی قطعات فلزی غیر ضروری و افزودن تعدادی مخزن سوخت به هواپیما بود. قرار بر این بود که ناو هواپیمابر جدید هورنت بمب افکن ها را به فاصله 640 کیلومتری خاک ژاپن حمل کرده و از آنجا این بمب افکن ها برای بمباران اعزام شوند.

دوم آوریل 1942 ناو هواپیمابر هورنت با 16 بمب افکنی که در عرشه عقبی پارک شده بودند در حالی که از سوی ناو هواپیمابر اینترپرایز و 4 رزمناو همراهی می شد حرکت خود را آغاز کرد. در فاصله 960 کیلومتری خاک ژاپن یک کشتی ژاپنی مشاهده شده و سریعا توسط یکی از رزمناوها توقیف گردید. آمریکایی ها چنین تصور گردند که حضور آنها به توکیو مخابره شده و بزودی مورد حمله قرار خواهند گرفت. بنابراین تصمیم گرفتند زودتر از موعد برنامه ریزی شده ماموریت را آغاز کنند.

قبل از شروع ماموریت سرهنگ دولیتل 79 خلبان همراه خود را فراخواند و به آنان گفت شانس بازگشت بسیار اندک است بنابراین آزادند که از ادامه ماموریت انصراف دهند. هیچکدام از عزم خود بازنگشتند. ابتدا دولیتل از عرشه هورنت برخاست و سپس 15 بمب افکن دیگر از او تبعیت کردند.

برخاستن یک بی - 25 از عرشه هورنت

در ساعت 12:30 بعدازظهر، دولیتل تا ارتفاع 300 متری بر فراز توکیو اوج گرفت و 4 بمب آتش زای خود را رها کرد. سایر بمب افکن ها نیز از او تبعیت کرده و بمب های خود را بر فراز توکیو، یوکوهاما، ناگویا و کوبه فرو ریختند. تمامی بمب افکن ها بدون کمترین مقاومتی از آسمان ژاپن گریختند.

پس از فروریختن وحشت بر خاک ژاپن، بمب افکن ها بسوی شرق متوجه شدند تا در مکان از پیش تعیین شده در خاک چین فرود آیند. طوفانهای شدید دریای چین و شروع زودهنگام ماموریت باعث شد آنها سوخت کافی برای رسیدن به مقصد از پیش تعیین شده نداشته باشند.

یکی از بمب افکنها در ولادی وستک شوروی فرود آمد . خدمه و خود هواپیما توسط نیروهای شوروی توقیف شدند. 15 بمب افکن مابقی در چین فرود سختی داشتند. از 80 خلبان و خدمه، 5 تن در روسیه زندانی شدند و 5 تن نیز هنگام ترک هواپیما کشته شدند. هشت تن نیز توسط ژاپنی های خشمگین اسیر شدند که از آن میان سه تن را بجرم جنایت جنگی اعدام کردند. یک تن نیز در گوشه اردوگاه از گرسنگی مرد و 4 تن باقیمانده در پایان جنگ آزاد شدند. 62 تن از جمله سرهنگ دولیتل توسط نیروهای مقاومت چین (که شرق کشورشان توسط ژاپن تسخیر شده بود) نجات داده شده و موفق به فرار به پایگاه نیروی دریایی آمریکا شدند. دولیتل تمامی هواپیماها و 22 درصد خدمه خود را از دست داده بود و تصور می کرد که در بازگشت محاکمه نظامی شود. اما این حمله به همان نسبت که ضربه بزرگی به روحیه ژاپنی‌ها و افسانه شکست ناپذیری آنها شده بود، باعث تقویت روحیه نیروهای آمریکایی شد بطوری که رییس جمهور آمریکا روزولت ضمن استقبال گرم از دولیتل نشان افتخار به او اعطا کرد. سرهنگ دولیتل با دو درجه ارتقا اکنون به مقام ژنرالی رسیده بود.

اعطای نشان افتخار به دولیتل توسط رییس جمهور آمریکا

آسیب فیزیکی وارده به ژاپن چندان مهم نبود. 90 ساختمان از جمله کارخانه ساخت موتور دیزل، فولاد و کارخانه ساخت هواپیما نابود شدند.

اما می 1942 برای چینی ها بسیار مصیبت بار بود. ژاپنی ها که از مشارکت چینی ها در عملیات فرار آمریکایی ها بسیار خشمپین بودند، با هدف تامین امنیت پایگاه های هوایی خود در چین و تنبیه روستاییان به منطقه وسیعی از منچوری حمله برده و حدود 250 هزار نفر از مردم چین را در استانهای چکیانگ و کیانگ زو قتل عام کردند.

همکاری ژاپن و بریتانیا برای تولید پیشرفته‌ترین موشک هوابه هوای دنیا

همکاری ژاپن و بریتانیا برای تولید پیشرفته‌ترین موشک هوابه هوای دنیا

ژاپن و بریتانیا توان علمی خود را در راستای ساخت بهترین موشک هوا به هوای دنیا بکارمی گیرند، موشکی که میتواند حتی از آمرام قدرتمند آمریکا نیز بهتر عمل کند. این موشک که در سالهای آخر دهه 2020 عملیاتی خواهد شد، جنگنده رادارگریز F-35  بکار گرفته شده توسط هر دو کشور را مجهز خواهد کرد.

قرار است این موشک از رادار آرایه فعال اسکن الکترونیکی یا AESA استفاده کند. رادارهای AESA فاقد بشقاب آنتن موجود در رادارهای معمولی هستند که با چرخش حول محور خود امواج را به اطراف گسیل می کنند. در رادارهای AESA آرایه ای از ماژولهای فرستنده/گیرنده ترانزیستوری و یک پردازشگر سیگنال پیشرفته و قدرتمند، امواج تولید شده را بطور الکترونیکی در راستای دلخواه ارسال می کنند. در حالی که چند ثانیه طول می کشد تا یک رادار مجهز به آنتن بشقابی که بر مبنای اصل پالس داپلر عمل می کند، خط افق را اسکن کند، رادار AESA با بهره گیری از پردازشگر سیگنال و صدها ماژول تولید کننده امواج خود تنها در کسری از ثانیه تمامی فضای روبروی خود را اسکن می نماید.

یک رادار AESA

رادارهای AESA می توانند بی وقفه در عرض فرکانسهای متعددی بطور همزمان عمل کنند که نه تنها قدرت آنها را در یافتن اهداف افزایش می دهد بلکه شناسایی آنها توسط دشمن را دشوار می سازد. در حالی که رادارهای معمولی پرتو ثابتی از امواج را گسیل می‌کنند، رادارهای AESA تنها لحظه کوچکی یک موج گسیل می کنند که تکرار آنها به تعداد زیاد باعث شناسایی هدف می شود. بدین صورت این رادارها در برابر پارازیت های الکترونیکی نیز بسیار مقاومند.

نیروی هوایی دفاعی ژاپن در سال 1999 موشک هوا به هوایAAM-4 ساخت شرکت میتسوبیشی را به خدمت گرفت که نخستین موشک مجهز به رادار AESA در دنیا بشمار می‌رود. این موشک قدرتمند بزرگتر از آن است که در مخزن داخلی F-35 رادارگریز نصب شود. انگلستان نیز در سال 2018 موشک Meteor را واردخدمت خواهد کرد که با سرعت بالای 4 ماخ خود بسیار مهلک محسوب می شود. همکاری مشترک ژاپن و بریتانیا به موشک پیشرفته ای خواهد انجامید که در هواپیمای F-35 نسل پنجمی قابل استفاده خواهد بود.

موشک AAM-4B

منبع اصلی:

http://www.popularmechanics.com/military/research/a13968584/japan-uk-air-to-air-missile/

ژاپن چگونه به پیشتاز مدیریت بلایای طبیعی در جهان تبدیل شد؟

لحظاتی قبل از ظهر یکم سپتامبر 1923 زمین لرزه بزرگی فلات کانتوی ژاپن را لرزاند. امواج این زمین لرزه به شهرهای صنعتی پرجمعیت توکیو و یوکوهاما برخورد کرده و ساختمانها را با خاک یکسان نمود. آنگاه توفانی که در خلیج توکیو وزیده بود بر آتشی که در سراسر نقاط شهر برپا شده بود دمید و آن را در میان ساختمانهای ویران گستراند. تا زمانی که فلات کانتو از لرزیدن بازایستاد، بیش از 100 هزار کشته برجای مانده بود و بیشتر منطقه به ویرانه تبدیل شده بود. حجم تخریب به قدری بالا بود که حکومت ژاپن جابجا کردن مکان پایتخت را مدنظر قرار داد.

توکیو پس از زلزله 1923

بجای این کار، ژاپنی ها پایتخت خودرا بازسازی کردند، آن هم بسیار دقیق. ساختمانهای چوبی و آجری آسیب پذیر از آتش سوزی با برج های شش طبقه بتنی و فولادی جایگزین شدند. جاده ها ساخته شد، یک سامانه قطار زیرزمینی طراحی شده و فرودگاهی برپا گردید. تا سال 1935 جمعیت توکیو به سطح نیویورک و لندن رسیده بود.

ژاپن بر حلقه ای از آتش قرار گرفته است، قوسی از فعالیت لرزه ای که حوزه آبگیر اقیانوس آرام را احاطه کرده است. ژاپن یکی از زلزله خیزترین نقاط دنیا و در عین حال مجهزترین کشور در برابر این رویدادهاست. کشوری که از رویدادهای ویرانگر زلزله 1923، جنگ جهانی دوم و بعدها، زلزله 1995 کوبه نجات پیدا کرده و تلاشی عظیم در زمینه آمادگی در برابر فجایع طبیعی به انجام رسانیده است.

زلزله کوبه 1995 ژاپن - واژگونی یک پل عظیم

ژاپن را می توان پیشتاز کشورهای جهان در زمینه آمادگی در برابر بحران های طبیعی دانست. از 1960 بدین سو، یکم سپتامبر هر سال به عنوان روز پیشگیری از بلایای طبیعی نامیده شده است. در بسیاری ازمدارس ژاپن جشن اولین روز مدرسه همراه با تمرین تخلیه ساختمان در هنگام زلزله است. حتی نخست وزیر نیز در این تمرین شرکت کرده و بر اهمیت همکاری متقابل در زمان بحران تاکید می ورزد.

ژاپن پیشرفته ترین سیستم های هشدار زودهنگام در برابر زمین لرزه را مستقر ساخته است. تمرین های مواقع اضطراری توسط سازمانهای خصوصی و دولتی برگزار می شود. خدمات هشدار سونامی که در سال 1952 تاسیس شده شامل 300 حسگر در سراسر مجمع الجزایر و نیز 80 حسگر زیرآبی است که در تمامی ساعات شبانه روز فعالیت لرزه ای زمین را پایش می کنند. شبکه مزبور برای پیش بینی ارتفاع، سرعت، مکان و زمان رسیدن سونامی هایی منظور شده که سواحل ژاپن رامورد حمله قرارمی دهند. ایمنی در برابر سونامی کانون تمرکز برنامه ریزی شهری درسراسر کشور است. در ساحل شرقی ژاپن که سونامی اغلب روی می دهد، صدها پناهگاه مقاوم در برابر زمین لرزه و سونامی ساخته شده است. برخی شهرها دیوارها و سیل گیرهایی برای جل.گیری از ورود امواج سونامی به درون شهرها برپای داشته اند.

ساختمانهای امروزین در ژاپن مقاومت خوبی در برابر فجایع طبیعی دارند. در 1981 ژاپن دستورالعمل های ساختمانی خود را با نگاهی دوباره به علم زمین لرزه شناسی بروز کرد. زمین لرزه ویرانگر کوبه که باعث مرگ 5100 نفر شد، دور دیگری از پژوهش درباره ایمنی در برابر زمین لرزه و مدیریت بحران را موجب شد. در سال 2000 کدهای ساختمان سازی کشور مورد بازنگری دوباره قرار گرفت که این بار همراه با الزامات خاص و کنترل های اجباری بود. حتی در سطح محلی آمادگی یک اولویت بشمار می رود: از سال 1979 تا 2009 استان شیزوکو به تنهایی 4 میلیارد دلار در ارتقای ایمنی بیمارستانها، مدارس و ساختمانهای عمومی صرف کرد. گرچه شهرهای ژاپن همواره می لرزند، ندرتا دچار ویرانی می‌گردند. مردم اطمینان زیادی به کدهای ساختمانی کشور خود دارند.

صدالبته تمام فعالیت های آمادگی مانع از لرزیدن زمین نمی شود. زمین لرزه 2011 ژاپن و امواجی که بدنبال آن آمدند جان صدها نفر را گرفته و در سراسر اقیانوس آرام هشدارهای سونامی را برانگیختند. حجم ویرانی عظیم بود و بازسازی به زمان زیادی نیاز داشت. لیکن اگر فرهنگ آمادگی ژاپنی نبود می توانست 

اوضاع بسیار بدتر باشد.

http://content.time.com/time/printout/0,8816,2058390,00.html