انسان چگونه منقرض خواهد شد؟

منظره ای در برابر دیدگان باز می شود از یک چشم انداز خاکستری رنگ، تک درختی در پس زمینه، خاکسترهایی که آهسته از آسمان فرو می ریزند. در افق تصاویر مبهمی دیده می شود که بسوی آینده ای تاریک تلوتلوخوران پیش می روند. اگر این منظره آشنا بنظر می رسد بدین سبب است که یک استعاره متداول در بسیاری از فیلم های سینمایی است که دوران پس از یک فاجعه عظیم بشری را به تصویر می کشند. معمولا این فیلم ها داستان یک فاجعه را بیان می کنند – شاید برخورد یک سیارک، یا یک جنگ هسته ای – که موجب نابودی نوع انسان می شود و بدنبال آن تلاش بی وقفه انسانهای باقیمانده برای نجات گونه خود از انقراض.

چنین فیلم هایی تخیل عمومی را به خود جلب می کنند. اما چه می شود اگر انقراض نوع انسان نه یک نمایشنامه سینمایی بلکه حقیقتی در حال ظهور باشد؟ ممکن است یک پرسش احساسی بنظر رسد اما در حقیقت پژوهشگران بسیاری در سراسر دنیا با تصور امکان یک انقراض جمعی دست و پنجه نرم می کنند، و اینکه چگونه می توان از آن اجتناب کرد.

کار این پژوهشگران آسان نیست. نظریات متعددی درباره انقراض انسان و دلایل آن وجود دارند – از تهاجم بیگانگان فضایی گرفته تا برخورد یک سیارک بزرگ. اما یک توافق جمعی وجود دارد که برخی مخاطرات ممکن تر از دیکران هستند. پژوهشگران نامی برای این ریسک ها دارند: مخاطرات موجودیت شناختی (اگزیستانسیال). آنچه در ادامه می آید تنها برخی از این مخاطرات هستند که بیش از سایرین اندیشه پژوهشگران را به خود مشغول کرده اند.

جنگ هسته ای

یک جنگ هسته ای تمام عیار می تواند بزرگترین ریسک برای بقای انسان باشد. آسیب پذیری ما در برابر این تهدید با افزایش اورانیوم بسیار غنی شده و افزایش تنش میان ملت ها رشد خواهد کرد.

همانند سایر مخاطرات موجودیت شناختی، تخمین های دقیقی در مورد میزان جمعیت انسانی که ممکن است در اثر آتش جنگ هسته ای فراگیر از میان روند موجود نیست. اما انتظار می رود که اثرات یک زمستان هسته ای بزرگ مقیاس – دوره ای از سرمای منجمد کننده و کاهش فوق العاده تولید محصولات غذایی که بدنبال جنگ خواهد آمد و نتیجه غبار هسته ای است که مانع رسیدن نور خورشید به زمین می شود، بسیار عمیق باشد. بسیاری از مدلسازی ها به نتایج دلهره آوری در این زمینه رسیده اند. جنگ هسته ای می تواند به مرگ انبوهی از انسانها منجر شود ولی انقراض کلی بشر در اثر آن نامحتمل بنظر می رسد.

پاندمی ها

استفاده نادرست از زیست فناوری می تواند خطر موجودیت سناختی دیگری باشد که پژوهشگران را دچار کابوس های شبانه ساخته است. زیست فناوری نوعی فناوری است که از زیست شناسی برای ساخت محصولات جدید استفاده می کند. عوامل بیماری زای ساخته شده توسط انسان می توانند برای جمعیت انسانی بسیار خطرناک باشند. عوامل بیماریزای مصنوعی می‌توانند از انواع طبیعی بسیار خطرناکتر بوده و بخش بزرگی از جمعیت روی کره زمین را به دیار عدم بفرستند. اما پیشرفت های مداوم علم پزشکی امکان ابداع سریع داروهای پادتن برای عوامل بیماری زای جدید و حفظ جان جمعیت های بزرگی از انسانها را بالا برده است.

تغییرات اقلیمی

به سختی می توان تغییرات اقلیمی را از فهرست مخاطرات بزرگ متوجه بشریت حذف کرد. این پدیده تا به حال باعث کاهش و انقراض گونه های بسیاری در سراسر سیاره خاکی شده است. آیا تغییرات اقلیمی می تواند انسان را نیز به این سرنوشت شوم سوق دهد؟

عوامل همراه تغییرات اقلیمی – ناامنی غذایی، کمبود آب و رویدادهای شدید جوی – در مقیاس های منطقه ای به تهدیدی بزرگ برای انسان تبدیل شده اند. اما با نگاه به آینده می توان دید تغییرات اقلیمی عامل تشدید بسیاری از تهدیدهای متوجه بقای انسان است.

بنظر نمی رسد تنها یکی از عوامل گفته شده موجب انقراض انسان شوند. بلکه تاثیرات تشدید کننده و متقابل آنها است که می تواند در آینده انسان را به لبه نابودی سوق دهد. نکته مهم این است که بیشتر عوامل تهدید کننده موجودیت انسان خودساخته هستند و توسط خود انسان ایجاد شده اند. تجربه تمدن های فروپاشیده باستان نشان داده است که علیرغم سترگ بودن تهدیدات موجود، نوع بشر هیچگاه تا این حد برای حفاظت از خود مجهز به دانش و فناوری نبوده است.

منبع اصلی مورد استفاده: Live Science

زمین، ماه و سیارک بنو در یک قاب تصویر

نوزدهم دسامبر 2018 فضاپیمای OSIRIS-Rex ناسا از 114 میلیون کیلومتری زمین و فاصله 43 کیلومتری سیارک بنو (Bennu) عبور کرده و این تصویر خیره کننده را ثبت کرد. در این تصویر زمین و ماه به صورت دو نقطه نزدیک به هم در سمت چپ و سیارک بنو در سمت راست دیده می شود. سیارک بنو 500 متر قطر دارد. فضاپیمای مزبور هم اکنون در فاصله 1.6 کیلومتری بالای سطح سیارک بنو در حال گردش و مطالعه این سیارک است. مطالعه این سیارک به شناختن مراحل شکل گیری دستگاه خورشیدی و نقش سیارک های غنی از کربن مانند بنو در شکل گیری حیات بر روی زمین کمک خواهند کرد.

سیارک ها چیستند و چه خطراتی برای کره زمین دارند؟

تصویری از سیارک اروس، ناسا سال 2000

یک سیارک جسم سنگی نسبتا کوچک و غیرفعال است که به دور خورشید می گردد. بیشتر سیارکها در ناحیه ای بین مریخ و مشتری به دور خورشید دوران می کنند. هر روزه زمین توسط بیش از 100 تن غبار و ذراتی به اندازه دانه شن بمباران می شود.

تقریبا سالی یک بار، یک سیارک به اندازه یک خودرو به اتمسفر زمین برخورد کرده و یک توپ آتشین خیره کننده تولید می کند و پیش از رسیدن به سطح زمین می سوزد.

تقریبا هر 200 سال یکبار یک سیارک به اندازه یک زمین فوتبال به زمین برخورد کرده و ویرانی قابل توجهی در یک نقطه به بار می آورد.

تنها هر چند میلیون سال یکبار شیئی به اندازه ای بزرگ که کل تمدن موجود بر روی زمین را تهدید کند، به سوی زمین می آید. برخورد آن یک حفره بزرگ ایجاد می کند. ماه . ساید اجرام سیاره ای شواهدی بر این رویدادها هستند.
صخره های فضایی کوچک کوچکتر از 25 متر به هنگام ورود به جو زمین سوخته و آسیب مشهودی ایجاد نخواهند کرد. اگر یک شهاب سنگ بزرگتر از 25 متر و کوچکتر از 1000 متر قطر داشته و به زمین برخورد نماید، باعث صدمات محلی در ناحیه برخورد خود خواهد شد.
هر جسمی بزرگتر از 1 یا 2 کیلومتر در اثر برخورد با زمین آثار جهانی ایجاد خواهد کرد. بزرگترین سیارک بالقوه خطرناکی که می شناسیم، توتاتیس (Toutatis) با قطر 5.4 کیلومتر است.

تصویر رادار گلداستون از توتاتیس

در مقام مقایسه، سیارک هایی که کمربند سیارکی اصلی میان مریخ و مشتری را اشغال کرده اند و تهدیدی متوجه زمین نمی سازند، می توانند تا 940 کیلومتر قطر داشته باشند.

مهمترین مثال قابل ذکر از برخورد یک سیارک، برخوردی در 65 میلیون سال قبل بود که به انقراض تمامی دایناسورهای غیرپرنده انجامید. دانشمندان تخمین می زنند که آن سیارک بین 11 تا 12 کیلومتر پهنا داشته است. با برخوردش به زمین یک ستون عظیم از غبار روانه اتمسفر کرد که بطور کامل سیاره زمین را پوشانده، مانع رسیدن نور خورشید به زمین شده و دمای مجاور ناحیه برخورد را تا اندازه ای بالا برد که همه موجودات زنده بخار شدند.

اگر امروزه چنین فاجعه ای رخ دهد میلیاردها نفر از انسانها نابود خواهند شد و بخش عمده ای از حیات بر روی سیاره ناپدید می شود. اما بازماندگانی هم وجود خواهند داشت.

و بالاخره دانشمندان بر این باورند که برخورد یک سیارک بزرگتر از پهنای 96 کیلومتر عملا تمامی آثار حیات بر رو یسیاره ما را از بین خواهد برد.

اما سیارکهای کوچکتر هم می توانند صدمات عظیمی ببار آورند. یک شهاب سنگ 800 متری در اثر برخورد با زمین انرژی معادل 100 میلیارد تن تی ان تی آزاد خواهد کرد. سیارکی به اندازه یک خانه که با سرعت 48000 کیلومتر بر ساعت به زمین برخورد می کند تمامی سازه های ساخت انسان را تا 800 متری محل برخورد تبخیر خواهد کرد.

نزدیکترین زمانی که یک سیارک از نزدیکی زمین عبور کند، 26 اکتبر 2028 خواهد بود. پیش بینی می شود که سیارکی با قطر حدود 1600 متر از فاصله حدود 400 هزار کیلومتری زمین با سرعت 48000 کیلومتر بر ساعت عبور کند. البته به گفته ناسا این سیارک هیچ تاثیری بر روی زمین نخواهد داشت.

مدار یک سیارک چگونه محاسبه می شود؟

مدار یک سیارک با یافتن مسیر بیضوی آن به دور خورشید و انطباق آن با مشاهدات انجام شده محاسبه می شود. به عبارتی، مسیر محاسبه شده شیء به دور خورشید با مکان های مشاهده شده از آن در آسمان مقایسه می شود. با تکرار مشاهدات مسیر آن بطور پیوسته اصلاح می شود تا با درک صحیح تری از مسیر آتی آن برسیم.

ناسا دارای یک دفتر هماهنگی دفاع سیاره ای است که اشیای بطور بالقوه خطرناک – سعنی سیارک ها و ستاره های دنباله داری که ممکن است به فاصله 8 میلیون کیلومتری زمین رسیده و بزرگتر از 30 تا 50 متر باشند را شناسایی می کند. ناسا درباره اسن اجرام آسمانی هشدارای بهنگام صادر کرده و با دولت آمریکا برای برنامه ریزی مواجهه با خطرات احتمالی برخورد اشیای آسمانی هماهنگی می نماید.

منابع:

https://www.nasa.gov/mission_pages/asteroids/overview/fastfacts.html

https://futurism.com/19943

---

تدریس دروس ریاضیات دانشگاه و دبیرستان

توسط مدرس خصوصی با تجربه با سابقه کار درخشان

09360771981

---

در روز مرگ دایناسورها چه اتفاقی افتاد؟

66 میلیون سال پیش، در انتهای دوره مزوزوئیک خورشید مانند همیشه از شرق طلوع کرد. زبانه های تابش خورشید به باتلاق ها و جنگل های مخروطیان در طول ساحلی که اکنون به نام شبه جزیره یوکاتان مکزیک خوانده می شود، فروتابیدن گرفتند. دریاهای گرم و قرمز رنگ خلیج مکزیک دوباره پر از مظاهر زندگی شدند.

در دنیایی که در آن دایناسورها همه جا می غریدند و حشرات غول پیکر جولان می دادند، سیارکی به بزرگی یک کوه در حال فروآمدن بر زمین با سرعتی حدود 64000 کیلومتر بر ساعت بود.

برای چند لحظه کوتاه پیاپی، یک توپ آتشین که بسیار بزرگتر و درخشانتر از خورشید بنظر می رسید از آسمان بسرعت گذشت. لحظه ای بعد، برخورد سیارک با زمین انفجاری به قدرت بیش از 100 تریلیون تن تی ان تی ایجاد کرد.

این برخورد تا عمق چند ده کیلومتر در پوسته زمین نفوذ کرده و حفره ای به عرض بیش از 185 کیلومتر در آن ایجاد نمود. هزاران کیلومتر مربع صخره در دم تبخیر شدند. این رویداد زنجیره ای از بلایای جهانی ایجاد کرد که موجب نابودی 80 درصد از موجودات زنده بر روی زمین شدند که بیشتر آنها دایناسورها بودند.

از زمان طرح نظریه برخورد آسمانی در دهه 1980، این داستان آخرالزمانی در کتابها و نشریات متعددی بازتاب یافته است. شناسایی حفره عطیم چیکسولاب (Chicxulub Crater) در مکزیک در طی دهه 1990 به دانشمندان ایده درستی در مورد زمان و نحوه رخداد این واقعه ارائه کرد. بعدها شبیه سازی های کامپیوتری به دانشمندان این امکان را داد تصویر دقیقتری از روی فاجعه ترسیم کنند.

تکه ای از سیارک برخورد کرده به زمین که از حفره چیکسولاب استخراج شده است.

اکنون می دانیم هر موجودی که در فاصله 1000 کیلومتری محل برخورد بوده در دم کشته شده است. 9 ثانیه پس از برخورد هر مشاهده گری که در آن فاصله قرار داشته توسط تشعشعات گرمایشی سرخ شده است. درختان، علفها و بوته ها در دم به آتش کشیده شده اند. پس از آتش نوبت به سیل رسیده است. این برخورد یک سونامی امواج به ارتفاع 300 متر ایجاد کرده و بدنبال آن زلزله ای به قدرت 10.1 ریشتر پوسته زمین را تکان داده، زمین لرزه ای که از هر واقعه تجربه شده توسط انسانها قدرتمندتر بوده است. این قدرت معادل حاصل جمع تمام زمین لرزه هایی است که در طی 160 سال پیش در زمین رخ داده اگر همگی آنها همزمان روی دهند .

تنها هشت دقیقه پس از برخورد، مواد مذاب شروع به بیرون ریختن از حفره محل تصادم نمود و همه چیز را زیر لایه ای از مواد مذاب و خاکستر پوشاند. حدود 45 دقیقه بعد، طوفانی از باد با سرعت 965 کیلومتر بر ساعت آن منطقه را در نوردید و هر چه را هنوز بر سرپای ایستاده بود با خاک یکسان کرد. صدای انفجار یک غرش 105 دسی بلی بود که به کر کنندگی یک هواپیمای جت که از نزدیکی زمین بگدرد می نمود.

هزاران کیلومتر دورتر، ناظر انفجار حالا شاهد تیره شدن آسمان و بارانی از گردوخاک نای از انفجار بود که لاینقطع بر زمین می ریخت. شاید سالها بطول انجامید تا آسمان دوباره روشنایی خود را بازیابد.

با وجود کشتار عظیم ناشی از برخورد، این تغییرات زیست محیطی درازمدت پس از واقعه بود که به نابودی بیشتر حیات بر روی زمین از جمله دایناسورها انجامید. تاریک شدن هوا به معنای کاهش قابل ملاحظه فتوسنتز گیاهان بود. ماهها بطول انجامید تا ذرات غبار  خاکستر از های اتمسفر زدوده شوند و تازه پس از آن بارانهای اسیدی باریدن گرفت. آتش سوزی های عظیم پی از واقعه مواد سمی ایجاد کردند که بخش قابل ملاحظه ای از لایه محافظ ازن را نابود ساختند.

سپس ردپای کربنی خود برخورد را باید در نظر گرفت. حدود 10 هزار میلیارد تن دی اکسید کربن، 100 میلیارد تن منواکسید کربن و 100 میلیارد تن دیگر گاز متان در اتمسفر آزاد شد و به دنبال آن یک زمستان اتمی و گرمایش جهانی بزرگ مقیاسی پدید آمد که انقراض نهایی دایناسورها را بدنبال داشت.

کاملترین فسیل یک تی رکس که تاکنون کشف شده است

منبع:

https://www.nationalgeographic.com/animals/article/what-happened-day-dinosaurs-died-chicxulub-drilling-asteroid-science

آزمایش برخورد فضایی برای منحرف ساختن یک سیارک

ناسا در حال برنامه ریزی برای برخورد عمدی یک فضاپیما با سیارکی به نام دیدی مون است تا توانایی حفاظت از زمین در برابر یک برخورد بالقوه را بیازماید.

آزمایش تغییر مسیر سیارک مضاعف (DART) ماه آینده انجام خواهد شد. راکت فالکون اسپیس اکس در ماه نوامبر از پایگاه واندربرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب خواهد شد و در سپتامبر 2022 با سیارک دیدی مون (Didymoon) برخورد می کند تا تاثیر آن بر تغییر مسیر سیارک بررسی شود. فضاپیمای دارت با سرعت 15 هزار مایل بر ساعت با سیارک مزبور برخورد خواهد کرد.

تدریس دروس ریاضی دبیرستان و دانشگاه توسط مدرس خصوصی مجرب با تجربه بیست ساله شماره تماس و واتس آپ: 09360771981

اشیای نزدیک زمین که خطری متوجه سیاره ما می کنند آنهایی هستند که در شعاعی حدود 30 میلیون مایل از زمین قرار داشته و 460 فوت یا بیشتر قطر دارند. در حال حاضر حدود 25 هزارتا از این سیارکها شناسایی شده اند ولی تعداد واقعی آنها باید بیشتر باشد.

دارت تغییر سرعتی تنها در حدود کسری از درصد در دیدی مون ایجاد خواهد کرد. با این وجود این مقدار تغییر در سرعت و مدار سیارک برای تکمیل مطالعات امکان سنجی ناسا از سیستم دفاع فضایی کافی خواهد بود.

 

منبع:

https://sg.yahoo.com/news/nasa-crash-spacecraft-asteroid-armageddon-205550450.html