مقایسه دو دایناسور گوشتخوار عظیم الجثه: اسپینوزوروس و تی رکس

بسیاری از مردم نام تی رکس یا تیرانوزوروس رکس را شنیده اند. این دایناسور گوشتخوار، شکارچی مسلط طبیعت در زمان خود بوده است. اما دایناسور بسیار بزرگ دیگری به نام اسپینوزوروس نیز وجود داشته که مردم کمتر نام آن را شنیده اند.

اسپینوزوروس بزرگترین دایناسور گوشتخواری بوده که تاکنون بر روی زمین زندگی می کرده و میلیونها سال قبل از تی رکس بر روی زمین حکومت می کرده است. اسپینوزوروس در دوره کرتاسه حدود 112 تا 97 میلیون سال پیش زندگی می کرده در حالی که تی رکس در اواخر این دوره میان 67 تا 65 میلیون سال پیش می زیسته است. تی رکس یکی از بزرگترین گونه هایی است که پیش از انقراض بزرگ پایان دوره کرتاسه موجود بوده است. این دو گونه هیچگاه همزمان نبوده و یکدیگر را در دوران گذشته ملاقات نکرده اند.

هم اکنون بیش از 30 گونه تی رکس یافت شده و برخی شامل اسکلت کامل یا نزدیک به کامل بوده اند. بنابراین دانشمندان اطلاعات زیادی در مورد این دایناسور دارند در حالی که تنها شش گونه از اسپینوزوروس یافت شده است.

مقایسه اندازه سه دایناسور گوشتخوار عظیم دوران کرتاسه

در رابطه با اندازه واقعی این دو دایناسور باید گفت که اسپینوزوروس چیزی بین 13 تا 18 متر طول و بین 7 تا 22 تن وزن داشته است. لیکن تی رکس کوچکتر بوده و حدود 12 متر طول و 4 متر ارتفاع داشته و وزن آن بین 4.5 تا 7.2 تن یعنی حدود یک سوم اسپینوزوروس بوده است.

ساختار بدن دو دایناسور نیز متفاوت بوده است. اسپیوزوروس دارای ظاهری کروکودیل مانند با یک جمجمه طویل و پوزه باریک بوده و صفحات بلندی از پشت ستون فقرات آن به بیرون روییده بوده است. بیشتر روی دو پا راه می رفته لیکن شواهدی نشان می دهند گاهی اوقات روی چهار دست و پا نیز حرکت می کرده است. از سوی دیگر تی رکس گردنی کوتاه و عضلانی، سری بزرگ، پاهایی نیرومند و دو دست کوتاه با دو انگشت پنجه دار در هرکدام داشته است. همچنین اسپینوزوروس دمی بلند و سنگین مانند تی رکس نداشته که وزن سر عظیم خود را متوازن کند.

در قسمت سوم فیلم سینمایی پارک ژوراسیک ساخته استیون ایپیلبرگ، یک اسپینوزوروس با یک تی رکس نبرد کرده و آن را مغلوب می کند. در دنیای واقعی چنانچه این دو دایناسور همزمان می زیستند، تی رکس بالغ بسیار نیرومندتر از اسپینوزوروس بوده است. تی رکس قویترین آرواره ها در بین تمام موجودات خشکی را داشته و می توانسته نیرویی بالغ بر شش تن در هر گاز خود وارد کند.

منبع: https://www.softschools.com

---

تدریس دروس ریاضیات دبیرستان و دانشگاه

توسط مدرس خصوصی مجرب - کارشناس مکانیک جامدات از دانشگاه تهران

با بیش از 23 سال سابقه تدریس خصوصی ریاضیات

09360771981

---

تی رکس و خویشاوندان نزدیکش خونگرم بوده اند، مانند پرندگان امروزین

پرندگان با گرمای تولید شده توسط برخی نیرومندترین متابولیسم های موجود در این کره خاکی خود را گرم نگاه می دارند. در حالیکه مارمولک ها برای گرم نگاه داشتن خود به نور خورشید متکی هستند. هر دو این گروه ها با دایناسورها پیوند دارند و به این علت دیرین شناسان مدتها در این اندیشه بوده اند که دایناسورها مانند پسرعموهای مارمولکی خود خونسرد و یا مانند بستگاه پرنده خود خونگرم بوده اند. حالا دانشمندان به پاسخ این پرسش دست یافته اند: هر دو!

متابولیسم یک حیوان به معنای مدار انرژی مورد استفاده بدن او برای انجام وظایف عادی است. متابولیسم بالاتر که برای تثبیت خود نیاز به انرژی بیشتری دارد، به این معنا است که حیوان می تواند فعالتر باشد. اما حیوان مزبور برای حفظ موتور سوخت و سازی خود نیاز به خوردن غذای کافی و استنشاق اکسیژن کافی دارد. به عنوان یک مزیت اضافه، متابولیسم بیشتر تولید گرما کرده و حیوان را گرم نگاه می دارد. به چنین حیوانی خونگرم گفته می شود. حیوانات خونسرد نیاز به حفظ انرژی کمتری دارند. در نتبجه غذا و اکسیژن کمتری نسبت به حیوانات خونگرم نیاز دارند لیکن باید دمای بدن خود را با رفتارهای خاصی منظم سازند. بجای تولید گرمای مورد نیاز، آنها به حمام آفتاب گرفتن یا پنهان شدن در سایه دمای بدن خود را تنظیم می کنند.

در روز مرگ دایناسورها چه اتفاقی افتاد؟

66 میلیون سال پیش، در انتهای دوره مزوزوئیک خورشید مانند همیشه از شرق طلوع کرد. زبانه های تابش خورشید به باتلاق ها و جنگل های مخروطیان در طول ساحلی که اکنون به نام شبه جزیره یوکاتان مکزیک خوانده می شود، فروتابیدن گرفتند. دریاهای گرم و قرمز رنگ خلیج مکزیک دوباره پر از مظاهر زندگی شدند.

در دنیایی که در آن دایناسورها همه جا می غریدند و حشرات غول پیکر جولان می دادند، سیارکی به بزرگی یک کوه در حال فروآمدن بر زمین با سرعتی حدود 64000 کیلومتر بر ساعت بود.

برای چند لحظه کوتاه پیاپی، یک توپ آتشین که بسیار بزرگتر و درخشانتر از خورشید بنظر می رسید از آسمان بسرعت گذشت. لحظه ای بعد، برخورد سیارک با زمین انفجاری به قدرت بیش از 100 تریلیون تن تی ان تی ایجاد کرد.

این برخورد تا عمق چند ده کیلومتر در پوسته زمین نفوذ کرده و حفره ای به عرض بیش از 185 کیلومتر در آن ایجاد نمود. هزاران کیلومتر مربع صخره در دم تبخیر شدند. این رویداد زنجیره ای از بلایای جهانی ایجاد کرد که موجب نابودی 80 درصد از موجودات زنده بر روی زمین شدند که بیشتر آنها دایناسورها بودند.

از زمان طرح نظریه برخورد آسمانی در دهه 1980، این داستان آخرالزمانی در کتابها و نشریات متعددی بازتاب یافته است. شناسایی حفره عطیم چیکسولاب (Chicxulub Crater) در مکزیک در طی دهه 1990 به دانشمندان ایده درستی در مورد زمان و نحوه رخداد این واقعه ارائه کرد. بعدها شبیه سازی های کامپیوتری به دانشمندان این امکان را داد تصویر دقیقتری از روی فاجعه ترسیم کنند.

تکه ای از سیارک برخورد کرده به زمین که از حفره چیکسولاب استخراج شده است.

اکنون می دانیم هر موجودی که در فاصله 1000 کیلومتری محل برخورد بوده در دم کشته شده است. 9 ثانیه پس از برخورد هر مشاهده گری که در آن فاصله قرار داشته توسط تشعشعات گرمایشی سرخ شده است. درختان، علفها و بوته ها در دم به آتش کشیده شده اند. پس از آتش نوبت به سیل رسیده است. این برخورد یک سونامی امواج به ارتفاع 300 متر ایجاد کرده و بدنبال آن زلزله ای به قدرت 10.1 ریشتر پوسته زمین را تکان داده، زمین لرزه ای که از هر واقعه تجربه شده توسط انسانها قدرتمندتر بوده است. این قدرت معادل حاصل جمع تمام زمین لرزه هایی است که در طی 160 سال پیش در زمین رخ داده اگر همگی آنها همزمان روی دهند .

تنها هشت دقیقه پس از برخورد، مواد مذاب شروع به بیرون ریختن از حفره محل تصادم نمود و همه چیز را زیر لایه ای از مواد مذاب و خاکستر پوشاند. حدود 45 دقیقه بعد، طوفانی از باد با سرعت 965 کیلومتر بر ساعت آن منطقه را در نوردید و هر چه را هنوز بر سرپای ایستاده بود با خاک یکسان کرد. صدای انفجار یک غرش 105 دسی بلی بود که به کر کنندگی یک هواپیمای جت که از نزدیکی زمین بگدرد می نمود.

هزاران کیلومتر دورتر، ناظر انفجار حالا شاهد تیره شدن آسمان و بارانی از گردوخاک نای از انفجار بود که لاینقطع بر زمین می ریخت. شاید سالها بطول انجامید تا آسمان دوباره روشنایی خود را بازیابد.

با وجود کشتار عظیم ناشی از برخورد، این تغییرات زیست محیطی درازمدت پس از واقعه بود که به نابودی بیشتر حیات بر روی زمین از جمله دایناسورها انجامید. تاریک شدن هوا به معنای کاهش قابل ملاحظه فتوسنتز گیاهان بود. ماهها بطول انجامید تا ذرات غبار  خاکستر از های اتمسفر زدوده شوند و تازه پس از آن بارانهای اسیدی باریدن گرفت. آتش سوزی های عظیم پی از واقعه مواد سمی ایجاد کردند که بخش قابل ملاحظه ای از لایه محافظ ازن را نابود ساختند.

سپس ردپای کربنی خود برخورد را باید در نظر گرفت. حدود 10 هزار میلیارد تن دی اکسید کربن، 100 میلیارد تن منواکسید کربن و 100 میلیارد تن دیگر گاز متان در اتمسفر آزاد شد و به دنبال آن یک زمستان اتمی و گرمایش جهانی بزرگ مقیاسی پدید آمد که انقراض نهایی دایناسورها را بدنبال داشت.

کاملترین فسیل یک تی رکس که تاکنون کشف شده است

منبع:

https://www.nationalgeographic.com/animals/article/what-happened-day-dinosaurs-died-chicxulub-drilling-asteroid-science

کشف فسیل موجود دریایی غول پیکر

11 ژانویه 2022 – یاهو نیوز

 

در فوریه 2021 جو دیویس، رهبر یک تیم حفاظت از منابع آب در راتلند بریتانیا متوجه آثاری بر روی زمین شد که به مجموعه ای از صخره ها یا لوله ها می ماندند. لیکن بزودی دریافتند که عملا سنگواره یک خزنده دریایی باستانی را کشف کرده اند. این گونه از خزندگان دریایی حدود 200 میلیون سال پیش در اقیانوسی زندگی می کردند که کل قاره اروپا را می پوشانده است.

باستان شناسانی که به محل اعزام شدند توانستند طی یک فرایند پیچیده فسیل نسبتا کامل یک ایکتیوزور (Ichthyosaur) را از زمین بیرون آورند. این اژدهای ده متری یکی از بزرگترین نمونه های گونه خود بوده است. جمجمه این موجود حدود دو متر طول و بیش از 900 کیلوگرم وزن داشته است.

باستان شناسان بر این باورند که ایکتیوزورهایی مانند این پرسه زدن در اّهای کم عمقرا دوست داشته اند. این موجودات عجیب شبیه دلفین یا کوسه اولین بار در دوره تریاسیک حدود 250 میلیون سال قبل ظاهر شدند. غذای اصلی آنها ماهی، هشت پا و مانند اینها بوده ولی گاهی به مهره داران دریایی بزرگ نیز حمله می کردند.

---

تبلیغات

تدریس دروس ریاضی دبیرستان و دانشگاه

توسط مدرس خصوصی ریاضیات با بیش از 20 سال سابقه موفق

شماره تماس واتس آپ: 09360771981

---

https://news.yahoo.com/lifestyle/massive-sea-dragon-fossil-jurassic-133204749.html

مگالودون، بزرگترین کوسه ماقبل تاریخ

کوسه های مگالودون بین 20 تا 3.6 میلیون سال قبل در طی دوران میوسین و پلیوسین در اقیانوس ها پرسه می زدند. این کوسه های کهن تا اندازه های حیرت انگیزی رشد کرده و گاهی به طول 18 متر می رسیدند که آنها را در زمره بزرگترین ماهی هایی که تاکنون بر زمین یسته اند در می آورد. در مقام مقایسه باید گفت که کوسه های سفید بزرگ امروزی تنها تا 6 متر رشد می کنند. دندانهای فسیل شده این گئنه منقرض شده در تمام قاره ها بجز قطب جنوب یافت شده است که حاکی از قلمرو وسیع زندگی این غول باستانی است. اما اندازه تنها واقعیت شگفت این موجود نیست.

آرواره مگالودون بین 2.7 تا 3.6 متر عرض داشته است.

بقایای سنگواره ای این ماهی با زبان اژدها به اشتباه گرفته شده است.

پیش از اینکه مردم به ماهیت واقعی دندانهای سنگواره شده این موجودات پی ببرند، این سنگهای نوک دار را با نوک زبان اژدها به اشتباه می گرفتند. بیشترین سنگواره یافت شده از مگالودون دندان های آن است زیرا یک کوسه می تواند تمامی داندانها یخود را در طی یک یا دو هفته از دست بدهد بطوری که یک کوسه در طول زندگی خود تا 40 هزار دندان تولید کرده و از دست می دهد. برخی از این دندانها به کف اقیانوس فرو افتاده و در آنجا به سنگواره تبدیل می شوند. مگالودون تا 65 تن وزن داشته و دانشمندان بر این باورند که جنس ماده تا دو برابر جنس نر وزن و طول داشته است.

دانشمندان بر این باورند که مگالودون بسیار شبیه کوسه سفید امروزی لیکن بسیار بزرگتر بوده است.

مگالودون قوی ترین آرواره را در بین تمامی موجودات داشته است.

تخمین زده شده است که گاز مگالودون شش برابر قوی تر از تیرانوزوروس رکس و قوی تر از هر موجود شناخته شده دیگر بوده و بین 108514 و 182201 نیوتن (ده تا 18 تن) برآورد می شود. در مقام مقایسه، گاز کوسه سفید بزرگ 18219 نیوتن و گاز انسان 1317 نیوتن نیرو دارد. آرواره نیرومند مگالودون او را قادر می ساخت به والها و ماهی های بسیار بزرگ حمله کند.

بچه های مگالودون گوشتخوار بوده اند

بچه های مگالودون قبل از تولد دو متر طول داشتند و در رقابت با هم قویترها ضعیفترها را حتی در رحم مادر می خوردند. 

ممکن است آب سرد مگالودون ها را نابود کرده باشد.

حدود 3.6 میلیون سال قبل زمین به دوره سرمایش و خشکی جهانی وارد شد و مگالودونها از عرصه گیتی منقرض شدند. این کوسه ها در آبهای گرم مداری زندگی می کردند اما با افت دما در عصر پلیوسین و منجمد شدن آبها، مکان زندگی آنها بسیار محدود شد. آنها مزوترم بودند به این معنا که دارای رگهای خونی خاصی برای گرم کردن بدن خود حتی به دمایی بالاتر از آبهای مداری پیرامونشان بودند. این گرمای اضافی را از انقباض عضلانی خود بدست می آوردند. سرمایش جهانی بتدریج باعث نابودی این گونه شد.

منبع

https://www.livescience.com/facts-about-megalodon.html