طلا: حقایق علمی درباره نرم ترین عنصر جهان

عنصر طلا جزو غنائم دزدان دریایی و مولفه ای از ریزمدارهای الکترونیکی است. از 4000 سال پیش از میلاد در جواهرسازی بکار می رفته و در چند دهه اخیر در درمان سرطان نیز کاربرد یافته است. طلا همان رویای دست نیافتنی افرادی است که در انتهای رنگین کمان به دنبال خمره ای از طلا می گشتند و اکنون آن ان را در لبه کلاه فضانوردان نیز می توان یافت. طلا پلی میان گذشته و حال و میان افسانه و علم برقرار ساخته است.

خواص طلا

طلا 79 امین عنصر جدول تناوبی است. چکش خوار و درخشنده است که آن را برای فلزکاری مناسب می سازد. از نظر شیمیایی طلا یک عنصر انتقالی (transition element) است. عناصر انتقالی دارای یک خاصیت یگانه هستند: می توانند با سایر عناصر نه تنها از طریق بیرونی ترین پوسته الکترونی خود، بلکه آخرین دو لایه الکترونی خود پیوند برقرار سازند. دلیل این رویداد تعداد زیاد الکترونهای لایه های بیرونی عناصر انتقالی است.

عدد اتمی	79
نماد شیمیایی	Au
وزن اتمی	196.9665
چگالی	19.3 g/cm­3
حالت ماده در دمای اتاق	جامد
دمای ذوب (سلسیوس)	1064.18
دمای جوش (سلسیوس)	2850
تعداد ایزوتوپها	بین 18 تا 59

فراوان ترین ایزوتوپ طلا Au-197 است که حدود 100 درصد تمامی طلای استخراج شده بطور طبیعی را شامل می شود..

طلا چگونه شکل گرفته است؟

طلا بخش اندکی از عناصر موجود در عالم را به خود اختصاص می دهد. دلیل نادر بودن طلا انرژی بسیار زیاد لازم برای شکل گیری آن است. طلا تنها در ستارگانی شکل می گیرد که به شکل ابر نوستاره های بسیار عظیم منفجر می شوند یا آن ستارگان بسیار فشرده ای که در برخوردهای بطرز غول آسایی نیرومند شکل می گیرند.

ستارگان همانند خورشید ما از طریق همجوشی هسته ای (فیوژن) انرژی تولید می کنند. برای شروه همجوشی ستاره باید بیشتر از هیدروژن که سبکترین عنصر است تشکیل شده باشد. همجوشی هیدروژن تحت دما و فشارهای بسیار بالای هسته ستاره تولید عنصر هلیوم می کند. وقتی مقدار هیدروژن هسته کاستی می گیرد          و ستاره به مرحله بعدی عمر خود وارد می شود، هسته های هلیوم به هم جوش خورده و هسته های سنگین تر می سازند و این فرایند ادامه می یابد.

این فرایند تا تشکیل هسته های آهن ادامه می یابد و در این مرحله تعادل ستاره به ناگاه جابجا می شود. از آنجایی که همجوشی هسته های آهن انرژی کافی تولید نمی کند، ستاره انبساط گرممایی کافی برای مقاومت در برابر تراکم گرانشی خود در اختیار ندارد و شروع به فروریزش و چروک خوردن می کند. اگر ستاره به حد کافی بزرگ باشد یک انفجار ابرنوستاره ای روی می دهد و در طی انرژی بسیار عظیم این انفجار عناصر سنگین تری از جمله طلا شکل می‌گیرند.

طلا در پهنه تاریخ

از اروپای شرقی تا خاورمیانه و تا معابد فرعونهای مصر، طلا در سراسر تاریخ دنیای کهن دیده می شود. پنج هزار سال قبل رود بزرگ نیل مرکز شکل گیری تمدن مصر باستان بشمار می رفت. آب فراوان آن امکان کشت عظیم قله بر کرانه رود را فراهم می ساخت و غذای کافی برای مردمان و ارتش های مصر فراهم می کرد. اما یک فلز درخشان نیز در جریان رود مشاهده می شد: عنصر طلا. مصریان این گنجینه چشم نواز را با اشتیاق برداشته و از آنجایی که طلا خالص و چکش خوار است با تلاش اندکی آن را به تزئیناتی مسحور کننده تبدیل می کردند.

طلا تنها به عنوان تزئینات مصر باستان مشاهده نشده است. بیرون لندن جسد زنی متعلق به عصر سنگ سافت شده که رشته ای از طلا به گردن خود داشته است. سلتی ها در قرن سوم پیش از میلاد از دندانهای طلا استفاده می کردند و یک شاه چینی که 128 سال پیش از میلاد دفن شده زره هایی با پوشش طلا در تن داشته و هزاران شیء طلایی با ارزش دیگر نیز همراه او بوده است.

دو سوم طلای دنیا در افریقای جنوبی استخراج می شود. هفتاد و هشت درصد طلای دنیا نیز در صنعت جواهرسازی مصرف می شود. طلا در پزشکی نیز کاربرد دارد. عنصر Au-198 رادیواکتیو است و با تزریق در تومورهای سرطانی می تواند آن تومورها را با خاصیت رادیواکتیو خود از بین ببرد بدون آنکه به سایر سلولهای سالم صدمه برساند.

طلا بسیار نرم و چکش خوار است. با استفاده از طلا می توان نازکترین و مستحکم ترین سیم ها را ساخت. هدایت الکتریکی طلا بهتر از هر عنصر دیگری است و تنها به علت قیمت بالای آن به عنوان رسانای برق استفاده نمی شود.

منبع:

https://www.livescience.com/39187-facts-about-gold.html

ماده تاریک چیست؟

پرسش هایی که هنوز درباره ماده تاریک بی پاسخ مانده اند.

در دهه 1930 یک ستاره شناس سوئیسی به نام فریتز زویسکی متوجه شد کهکشان های که در خوشه های دوردست قرار دارند با سرعتی بسیار بیشتر از مقدار مورد انتظار از جرم مشهودشان به دور خود می گردند. سرعت گردش یک کهکشان به دور مرکز گرانشی خود به جرم آن بستگی دارد. فریتز با محاسبه سرعت واقعی گردش کهکشانها به دور یکدیگر متوجه شد گویی یک ماده نامرئی که آن را ماده تاریک نامید، بر کهکشانها اثر گرانشی عظیمی وارد می سازد.

از آن زمان تاکنون پژوهشگران تایید کرده اند که این ماده اسرارآمیز در سراسر عالم یافت می شود و شش بار فراوانتر از ماده معمولی است که اشیای عادی و بدن ما انسانها را می سازد. با وجود مشاهده آثار این ماده در سراسر گیتی، دانشمندان هنوز پی به ماهیت آن نبرده اند. در مورد این ماده پرسش های بدون پاسخ فراوانی وجود دارد.

1.      ماده تاریک چیست؟

پیش از همه، پژوهشگران هنوز درباره ماهیت واقعی ماده تاریک اطمینان نیافته اند. در ابتدا برخی دانشمندان حدس می زدند که ماده گم شده در عالم از ستارگان کوچک کم نور و سیاهچاله ها ساخته شده است. اما رصدهای موجود تاکنون مقدار کافی از این اشیا را که بتوانند پاسخگوی مقدار عظیم ماده تاریک باشند آشکار نساخته اند. بنابراین یک ذره فرضی به نام ذره پرجرم با برهم کنش ضعیف یا WIMP فرض کرده اند که مانند یک نوترون عمل کرده لیکن بین 10 تا 100 برابر جسیم تر از یک پروتون است. اما این فرض خود به سوالات بیشتری انجامیده است، از جمله این که:

2.      آیا ماده تاریک قابل آشکارسازی است؟

اگر ماده تاریک از ذرات WIMP ساخته شده، باید پیرامون ما همه جا وجود داشته و نامشهود و به سختی قابل آشکارسازی باشند. با اینکه این ماده با ماده معمولی برهم کنش نمی کند اما همواره یک احتمال اندک وجود دارد که یک ذره ماده تاریک در حین سفر خود در فضا با یک پروتون یا الکترون معمولی برخورد کند. اما آزمایشات بیشمار تاکنون نتوانسته اند حتی یک مورد از این برخوردها را ثبت کنند. شاید ذره تشکیل دهنده ماده تاریک بسیار کوچکتر از WIMP های فرضی باشد.

3.      آیا ماده تاریک از بیش تر از یک نوع ذره تشکیل شده است؟

ماده معمولی از ذراتی مانند پروتون و الکترون ساخته شده و ذرات عجیب غریب دیگری مانند نوترینوها، میونها و پیون ها نیز وجود دارند. اما آیا ماده تاریک که حدود 85 درصد ماده تشکیل دهنده عالم را می سازد باید از همان درجه پیچیدگی برخوردار باشد؟ یا ماده تاریک تنها از یک نوع ذره ساخته شده است؟

4.      آیا نیروهای تاریک وجود دارند؟

ذرات تشکیل دهنده ماده معمولی بر یکدیگر نیرو وارد می کنند. اما آیا ذرات ماده تاریک نیز نوعی نیروی تاریک بر هم وارد می کنند؟

5.      آیا ماده تاریک از اکسیون ها ساخته سده است؟

با دورشدن توجه فیزیکدانها به ذرات فرضی WIMP ، دره فرضی دیگری به نام اکسیون توسط دانشمندان پیشنهاد شده است. این ذرات بسیار سبک بوده و حدود 10 به توان 31 بار سبکتر از پروتون هستند. شاید این ذرات بتوانند اشیای ستاره مانندی ساخته و تشعشعات قابل ردیابی کاملا شبیه آنچه انفجارهای رادیویی سریع نامیده می شود تولید کنند.

6.       خواص ماده تاریک کدام است؟

ستاره شناسان از طریق برهم کنش گرانشی ماده تاریک با ماده معمولی پی به وجود آن برده اند. اما زمانی که به مطالعه خواص این ماده آغازیدند موفقیتی در این باره نداشته اند. آشکاسازهای برخورد ماده و ضدماده در ایستگاه فضایی بین المللی هزاران مورد از برهم کنش های مشکوک را ثبت کرده اند اما ماهیت واقعی اینها هنوز ناشناخته اند.

7.      آیا ماده تاریک در تمامی کهکشانها وجود دارد؟

8.      آیا ماده معمولی پس از زوال به ماده تاریک تبدیل می شود؟

9.      آیا ماده تاریک می تواند دارای بار الکتریکی باشد؟

اینها تنها بخشی از مجهولاتی بزرگی هستند که درباره این ماده اسرار آمیز وجود دارند.

منبع:

https://www.livescience.com/64113-dark-matter-mysteries.html

---

تدریس خصوصی دروس ریاضیات دبیرستان و دانشگاه

توسط مدرس با تجربه

09360771981

---

نوترینوها چیستند؟

منبع: Live Science – 21 فوریه 2019

نوترینوها ذرات درون اتمی گریزپایی هستند که در فرایندهای هسته ای گوناگون هستی می یابند. نام آنها به معنای "ذره خنثای کوچک" است که به بدون بار بودن آنها اشاره دارد. از چهار نیروی بنیادی موجود در عالم، نوترینوها تنها با دو تا از آنها واکنش می کنند: گرانش و نیروی هسته ای ضعیف که مسئول واپاشی رادیواکتیو اتمهاست. تقریبا هیچ جرمی ندارند و با سرعتی نزدیک به سرعت نور در کیهان انتشار می یابند.

در کسر ثانیه ای پس از انفجار بزرگ (Big Bang) تعداد بیشماری نوترینو بوجود آمدند و در سراسر زمان پس از آن نیز نوترینوهای جدیدی در فرایندهای گوناگون خلق شده اند: در قلب هسته ای ستارگان، در شتاب دهنده های ذرات و راکتورهای اتمی موجود بر کره زمین، در طی فروریزش انفجاری ابرنوستاره ها و وقتی عناصر رادیواکتیو دچار واپاشی می شوند. معنای گفته این است که بطور متوسط در عالم تعداد نوترینوها یک میلیارد برابر بیشتر از تعداد پروتون هاست.

با وجود فراوانی آنها، نوترینوها راز بزرگی در برابر فیزیکدانها هستند زیرا شکار آنها بسیار دشوار است. نوترینوها از درون بیشتر مواد چنان به سهولت جریان می یابند که گویی اشعه نوری هستند که از پنجره ای شفاف عبور می کنند و بندرت با هر ماده دیگری واکنش می یابند. تقریبا در این لحظه 100 میلیارد نوترینو از درون بدن شما عبور کرده اند بدون اینکه چیزی حس کنید.

کشف ذرات نامشهود

نوترینوها اولین بار برای حل یک معمای علمی مطرح شدند. در قرن نوزدهم پژوهشگران در مورد پدیده ای به نام واپاشی بتا دچار گیجی شده بودند. در این رخداد هسته درون اتم بطور آنی یک الکترون از خود ساتع می کند. بنظر می رشید واپاشی بتا از دو اصل بنیادین فیزیک یعنی بقای انرژی و بقای اندازه حرکت تخطی می کند. این چنین می نمود که در پیکربندی نهایی ناشی از واپاشی بتا ذرات انرژی بسیار اندکی دارند و پروتون بجای گرفتار شدن در جهت مخالف الکترون ساکن در جای خود می ایستد. تنها در سال 1930 بود که فیزیکدان بزرگ ولفگاگ پاولی این ایده را مطرح کرد که ممکن است ذره دیگری از درون هسته اتم بیرون آید که انرژی و اندازه حرکت گم شده را با خود به بیروه هسته منتقل می کند. پاولی به دوست خود نوشت که با فرض ذره ای غیر قابل آشکار ایده وحشتناکی را مطرح کرده است. نوترینوهای فرضی او چنان وجود شبح واری داشتند که ندرتا به هر چیزی واکنش کرده و جرم اندکی در حد هیچ داشتند.

بیش از یک ربع قرن بعد فیزیکدانانی به نام کلاید کووان و فردریک راینز یک آشکار نوترینو ساخته و آن را در خارج راکتور اتمی نیروگاه رودخانه ساوانا در جنوب کارولاینا قرار دادند. آزمایش آنها توانست تعداد کمی از صدها تریلیون نوترینوی خارج شده از راکتور را آشکار کند. آنها تلگرامی به پاولی در تایید نظریه نوترینوی او ارسال کردند. راینز در سال 1995 جایزه نوبل فیزیک را از آن خود کردند – در آن زمان کووان همکار او درگذشته بود.

از آن زمان تاکنون نوترینوها بطور مداوم با انتظارات دانشمندان تقابل ورزیده اند. خورشید تعدادی بیشماری نوترینو تولید می کند که زمین را بمباران می نمایند. در میانه قرن بیستم پژوهشگران آشکارسازهایی برای جستجوی این ذرات ساختند اما آزمایشات آنها تنها یک سوم نوترینوهای قابل پیش بینی را آشکارسازی کرده است. یا در مدلهایی که ستاره شناسان برای خورشید ساخته اند چیزی اشتباه است یا امر غریب و نامکشوفی اتفاق می افتد که از آن بی خبریم.

فیزیکدانان بالاخره دریافتند که نوترینوها در سه نوع طعم (flavor) می آیند. نوترینوی عادی، نوترینوی الکترون نامیده می شود. دو طعم دیگر نیز وجود دارند: نوترینوی میون (meun) و نوترینوی تاو (tau). وقتی این ذرات فاصله میان خورشید و سیاره ما را طی می کنند بین این سه نوع نوسان می نمایند. به همین دلیل آزمایشات اولیه که تنها برای کشف نوترینوهایی از یک نوع طراحی شده بودند نمی توانستند دو سوم نوترینوها را آشکارسازی کنند.

اما تنها ذرات دارای جرم می توانند اینگونه بین سه نوع نوسان کنند، واقعیتی که با ایده اولیه در مورد بدون جرم بودن نوترینوها نمی خواند. در حالی که دانشمندان جرم دقیق هر سه نوع نوترینو را نمی دانند آزمایشات تعیین کرده ند که سنگین ترین آنها باید حداقل 0.0000059 بار سبکتر از الکترون باشد.

قوانینی جدید برای نوترینوها

در سال 2011 پژوهشگران در پروژه OPERA واقع در ایتالیا اعلام کردند که نوترینوهایی سریعتر از نور یافته اند، نتیجه ای که طبق فرضیات علمی موجود ناممکن بنظر می رسد. گرچه این خبر بطور وسیعی در رسانه ها منتشر شد نتایج این آزمایشات از سوی جامعه علمی با بدبینی زیادی مواجه گردید. کمتر از یکسال بعد فیزیکدانان دریافتند که یک سیم کشی اشتباه باعث محاسبه غلط سرعت نوترینوها شده و آنها سریعتر از نور حرکت نمی کنند.

اما هنوز دانشمندان باید مطالب زیادی درباره نوترینوها یاد بگیرند. اخیرا پژوهشگران آزمایشگاه شتاب دهنده فرمی در نزدیکی شکاگو نوع جدیدی از نوترینو به نام نوترینوی استریل یافته اند. این نوترینوها در چارچوب مدل استاندارد موجود برای تبیین تمام ذرات و نیروهای موجود (بجز گرانش) قرار نمی گیرند. این پژوهشگران معتقدند چارچوب تحلیلی کاملا جدیدی برای توصیف این ذرات باید ابداع شود.

تلسکوپ جیمز وب به مقصد نهایی خود در فضا رسید

24 ژانویه 2022

تلسکوپ فضایی جیمز وب که قدرتمندترین تلسکوپ ساخته شده توسط بشر است روز دوشنبه هفته جاری به مقصد نهایی خود در فاصله 1.5 میلیون کیلومتری زمین رسید.

سی روز پس از پرتاب، این تلسکوپ که ابعادی در اندازه یک میدان تنیس دارد به نقطه لاگرانژی L2 در فاصله یک و نیم میلیون کیلومتری زمین رسید. از این مکان ماموریت جاه طلبانه این تلسکوپ آغاز می شود که درک بهتر روزهای نخستین شکل گیری کیهان، نگریستن به سیاره مانندهای دور و اتمسفر آنها برای کشف آثار احتمالی حیات فرازمینی و یافتن پاسخ پرسش های بزرگی در مورد شکل گیری جهان است.

تابستان جاری نخستین تصاویر این تلسکوپ از اعماق فضا به دست دانشمندان خواهد رسید. کنترل کننده های زمینی در سازمان ناسا سه ماه آینده را وقف تنظیم قطعات آینه این تلسکوپ مادون قرمز و آزمایش تجهیزات آن خواهند کرد.

جیمز وب بسیار پیشرفته تر از تلسکوپ فضایی مشهور هابل است و تصاویری از نخشتین ستاره های شکل گرفته در جهان کشف خواهد کرد. همچنین دانشمندان با استفاده از آن اتمسفر سیارات فرادستگاه خورشیدی را مطالعه می کنند تا آثار احتمالی حیات در آنها رابیابند.

این تلسکوپ غول آسا طول موجهایی را بزرگتر از طول موج مورد استفاده هابل مورد مکاشفه قرار می دهد. ستارگان و کهکشان های نخستین جهان، چنان سریع از ما دور می شوند که نور آنها از قسمت مرئی طول موجها به سمت مادون قرمز انتقال می یابد. بنابراین هابل قادر به دیدن نور مادون قرمز ارسالی از آنها نبود، ملی جیمز وب بطور تخصصی برای این منظور ساخته شده است.

در نقطه لاگرانژی 2 جیمز وب همزمان با زمین به دور خورشید می گردد در نتیجه راستای آن نسبت به زمین ثابت می ماند. همچنین سپرهای حرارتی عظیم آن در برابر نور خورشید از آن محافظت می کنند تا گرمای ناشی از خورشید در عملکرد آن اختلالی ایجاد نکند. جیمز وب در شرایط ابرسرد به کار خود ادامه می دهد بطوری که دما در محل استقرار آن در منفی 188 درجه سلسیوس ثابت می ماند.

جیمز وب حاصل ده ها سال تحقیق و بیش از 10 میلیارد دلار سرمایه گذاری بوده و یکی از پیچیده ترین مصنوعات بشر بشمار می رود.

منبع: https://www.npr.org/2022/01/24/1075437484/james-webb-telescope-final-destination

---

تبلیغات

تدریس خصوصی دروس ریاضیات دبیرستان و دانشگاه

ریاضیات عمومی 1 و 2 - معادلات دیفرانسیل - محاسبات عددی - ریاضیات مهندسی

توسط مدرس با سابقه

شماره تماس واتساپ: 09360771981

---

دانشمندان چگونه سن یک ستاره را مشخص می کنند؟

ستارگان یک خوشه معمولا در یک زمان به وجود آمده اند.

ما چیزهای زیادی درباره ستارگان می دانیم. پس از قرنها رصد ستارگان با تلسکوپ در آسمان شب، ستاره شناسان توانسته اند به صفت اصلی ستاره ها مانند جرم یا ترکیب شیمیایی آن دست یابند.

برای محاسبه جرم یک ستاره تنها کافی است به دوره گردش مداری آن توجه کرده و محاسبات جبری اندکی انجام دهیم. برای تعیین ترکیب شیمیایی آن طیف نور ستاره را مطالعه می کنیم. اما یک متغیر است که هنوز دانشمندان نتوانسته اند آنرا بطور کامل رمزگشایی کنند و آن، "زمان" است.

خورشید تنها ستاره ای است که عمر آن را می دانیم. حتی ستارگانی که به خوبی مطالعه شده اند دانشمندان را گاه به گاه به تحیر وا می دارند. در 2019 وقتی ابرغول قرمز ابط الجوزا تیره شد، ستاره شناسان مردد شدند که آیا این ستاره از یکی از مراحل عمر خود عبور کرده یا یک انفجار ابرنوستاره ای در حال وقوع است. خورشید نیز گاهی اوقات چنان رفتار می کند که گویا بر خلاف تصور پیشین در میانه عمر خود نیست. این ستاره مانند سایر ستارگان هم سن و هم جرم خود فعالیت مغناطیسی شدیدی ندارد. این امر دال بر این است که ستاره شناسان هنوز خط زمانی میانه عمر یک ستاره را بدرستی نمی دانند.

بطور کلی سه روش برای تعیین عمر ستاره وجود دارد که هرکدام برای گروهی از ستاره ها بهتر عمل می کنند.

نمودارهای هرتزپرانگ – راسل

ستارگان در چرخه عمر خود با سوزاندن ذخیره هیدروژنی خود متورم شده و بخش عمده ای از گازهای خود را به فضا پرتاب می‌کنند. ستارگان پرجرم تر ذخیره سوخت هیدروژنی خود را سریعتر به پایان رسانده و عمر کوتاهتری دارند در حالی که ستارگان کم جرم تر م یتوانند میلیاردها سال عمر کنند.

در ابتدای قرن بیستم دو دانشمند به نامهای هرتزپرانگ و راسل بطور مستقل نموداری از دمای ستارگان بر حسب درخشندگی آنها تهیه کردند. این نمودارها نشان می دهند هر ستاره ای در کجای چرخه عمر خود قرار دارد. امروزه دانشمندان از این الگوها برای تعیین سن خوشه های ستاره ای استفاده می کنند. این باور وجود دارد که ستاره های یک خوشه در یک زمان به وجود آمده اند.

اما برای ربط دادن عمر ستاره های بیرون یک خوشه مشخص به سن آن خوشه، این نمودارها چندان دقیق نیستند و نیاز به محاسباتی طولانی دارند.

سرعت دوران

تا دهه 1970 ستاره شناسان متوجه یک روند شده بودند: ستارگان در خوشه های جوانتر سریعتر از ستارگان خوشه های کهن تر می‌گردند. در 1972 اندرو اسکومونیچ از نرخ دوران یک ستاره و فعالیت سطحی آن برای پیشنهاد معادله ساده ای استفاده کرد که برای تخمین سن ستاره بکار می آید: سرعت دوران عبارت است از سن به توان منفی یک دوم. این معادله چند دهه مورد استفاده بود ولی داده های جدید رخنه ای در آن نشان داده اند. بنظر می رسد برخی ستارگان با فرارسیدن یک سن مشخص دیگر دوران خود را آهسته نمی کنند بلکه سرعت دوران خود را تا آخر عمر خود حفظ می کنند. به باور دانشمندان این معادله برای ستارگان جوانتر از خورشید کاربرد دارد.

زلزله نگاری ستاره ای

تلسکوپ فضایی کپلر که برای شکار سیارات خارج از منظومه شمسی به فضا فرستاده شده بود، با نگریستن درازمدت به چند ستاره به مدت طولانی توانست به کشف مهمی برسد. تماشای تکانهای ستاره ای به مدت طولانی می تواند کلیدی مهم درباره سن آن در اختیار ما قرار دهد. دانشمندان به تغییرات در درخشندگی یک ستاره به عنوان شاخصی از آنچه در زیر سطح آن روی می دهد می نگرند و از طریق مدلسازی می توانند سن ستاره را تقریب بزنند. برای انجام این کار به داده های فراوانی در مورد درخشندگی ستاره نیاز است که توسط تلسکوپ کپلر بخوبی تعیین شد.

اکنون دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که ده میلیارد سال قبل کهکشان راه شیری ما به یک کهکشان کوتوله برخورد کرد. ستارگانی که از آن کهکشان کوتوله برجای ماندند جوانتر یا هم سن کهکشان راه شیری ما هستند. بنابراین ممکن است کهکشان راه شیری سریعتر از آنچه قبلا تصور می شد تکامل یافته باشد.

با وجود تمام پیشرفت های صورت گرفته تعیین سن یک ستاره هنوز چالش بزرگی برای ستاره شناسان است. این امر به ماهیت زمان بر می‌گردد، زیرا زمان یکی از پیچیده ترین مفاهیمی است که بشر تاکنون به آن اندیشیده است.

https://www.sciencenews.org/article/star-age-calculation-astronomy-life-cycle

---

تبلیغات

تدریس دروس ریاضیات دانشگاه

ریاضی عمومی 1 و 2 - معادلات دیفرانسیل - محاسبات عددی

ریاضیات مهندسی

توسط مدرس با سابقه

شماره تماس: [phone]