سیستم دفاع هوایی THAAD

سسیستم دفاع هوایی THAAD برای نابود کردن موشک های بالستیک در فاز پایانی حرکت خود یعنی زمان ورود دوباره به جو زمین طراحی شده است. هر سیستم THAAD از پنج بخش اصلی تشکیل شده است: موشک های رهگیر، پرتاب کننده، رادار، واحد کنترل آتش و تجهیزات پشتیبان. این سیستم از ابداعات شرکت لاکهید مارتین بشمار می رود.

نحوه کار این سیستم به قرار زیراست: نخست رادار، موشک مهاجم را آشکارسازی می کند. اپراتورهای سیستم نوع تهدید را شناسایی می کنند. سپس پرتاب کننده که بر روی کامیون سوار است موشکی را شلیک می کند. این موشک رهگیر باید با استفاده از انرژی جنبشی خود و با برخورد مستقیم به هدف آن را نابود کند.

موشک های رهگیر THAAD دارای سرجنگی انفجاری نیستند و در نتیجه باید با برخورد سر به سر و مستقیم هدف را نابود کنند. در مورد موشک های هسته ای این روش ایمن تر است زیرا احتمالا موجب منفجر شدن کلاهک هسته ای نمی شود.

تهدیدات فزاینده موشکی و هسته ای کره شمالی باعث شده همسایه آن کره جنوبی این سیستم را در خاک خود مستقر کند. این امر موجب اعتراض چین شده است، زیرا استقرار یک سیستم ضدموشکی آمریکایی در همسایگی خود را یک تهدید بالقوه می انگارد.

سامانه ضدموشک THAAD

سامانه ضدموشک Terminal High Altitude Area Defence یا تاد (ThAAD) برای رهگیری موشک‌های بالستیک برد کوتاه و متوسط مانند انواع اسکاد منظور شده است. همچنین قابلیت هایی نیز در برابر موشکهای بالستیک قاره پیما دارد. این موشک توسط شرکت لاکهید مارتین طراحی و ساخته شده و در سال 2009 وارد خدمت گردیده است. تاد بخشی از یک شبکه دفاعی سه لایه است. اولین خط دفاعی سامانه AEGIS است که برای نابود کردن موشک های بالستیک در فضا ابداع شده است. تاد موشک ها را درست زمان ورود دوباره آنها به اتمسفر نابود می کند. در صورت عدم موفقیت این سامانه، لایه آخر یا موشکهای پاتریوت PAC-3 بکار می افتند.

از سال 2005 تمامی آزمایش های این موشک با موفقیت همراه بوده است. موشک تاد دارای برد 150 تا 200 کیلومتر است و می‌تواند اهدافی را در ارتفاع 150 کیلومتری زمین مورد اصابت قرار دهد.

سامانه تاد شامل پرتاب کننده (کامیون خودکششی)، موشکها، واحدهای مدیریت و فرماندهی نبرد، ارتباطات و شناسایی و رادارهای تاد است. هر کامیون 8 موشک حمل می کند و هر واحد شامل 4 عدد پرتاب کننده (کامیون خودکششی) است.

تاد از روش برخورد مسیتقیم و نابودی موشک متخاصم با انرژی جنبشی استفاده می کند. بر خلاف سایر انواع موشک های ضدموشک، تاد دارای فیوز مجاورتی نیست زیرا انفجار در نزدیکی یک موشک بالستیک سنگین ممن است آن را کاملا نابود نساخته و تنها موجب تغییر مسیر آن شود. برای این منظور تنها چند لحظه قبل از برخورد سرپوش موشک باز می شود تا یک حسگر مادون قرمز عمل رهگیری دقیق موشک متخاصم و برخورد رودررو را امکان پذیر سازد.

قبل از پرتاب، اطلاعات مربوط به هدف و نقطه برخورد محاسبه شده در موشک بارگذاری می شود. اطلاعات هدف مرتب بروز شده و به موشک ارسال می شود تا در حین پرواز مسیر خود را اصلاح نماید. پس از مصرف شدن سوخت بوستر موشک، کلاهک جنگی از آن جدا می شود. کلاهک جنگی نیز مجهز به سامانه کنترل ارتفاع و تغییر مسیر برای مانور دادن بسوی هدف است.

منابع

http://www.military-today.com/missiles/thaad.htm

http://www.lockheedmartin.com/us/products/thaad.html

http://www.military-today.com/missiles/thaad.htm

جنگنده نسل آینده: جنگنده بدون دم مجهز به لیزر

منبع: popular mechanics

ترجمه: اصغر ناصری

طراحی جنگنده نسل ششم آینده دارای ویژگی رادارگریزی، حمل سلاح لیزری و برد بسیار بلند خواهد بود، البته اگر آمریکا استطاعت مالی ساخت آن را داشته باشد.

شرکت پیشرو نورتروپ گرومن طراحی مفهومی یک جنگنده نسل ششم را منتشر کرده است. گرچه تولید جنگنده چند منظوره نسل پنجم F-35 به تازگی آغاز شده است، لیکن طراحان از هم اکنون بدنبال جایگزین پیشرفته تر آن می اندیشند. جنگنده F-35 بیش از 20 سال در دست طراحی و توسعه بوده و از آن زمان تحولات زیادی روی داده است. سلاح لیزری موجودیت واقعی یافته، فناوری رادارگریز پیشرفت زیادی داشته و فناوری مقبله با آن نیز متولد شده است. ماهیت نیروهای معارض با آمریکا نیز تغییرات زیادی پیدا کرده و چین به عنوان قدرتی بزرگ در منطقه آسیا اقیانوسیه ظاهر شده است.

طرح نورتروپ گرومن یک جنگنده بدون دم مانند بی 2 اسپیریت است. این جنگنده بسیار بزرگ است تا بتواند مسافات طولانی را با سوخت داخلی خود طی کند. اف 35 بخاطر برد کوتاه خود مورد انتقاد زیادی قرار گرفته است زیرا می تواند ناوهای هواپیمابر آمریکا را در خطر برد موشک های بالستیک ضدکشتی چین مانند DF-21 قرار دهد. مانند F-22 این جنگنده باید بتواند بدون پس سوز با سرعت بالای صوت حرکت کند اما انتظار درگیری نزدیک هوایی توام با مانورهای تند از آن نمی رود. اندازه بزرگ هواپیما بدین معناست که باید بااستفاده از رادار پرتوان و موشکهای دوربرد و نیز لیزر هوابرد خود، اهداف هوایی را از فاصله دور نابود کند. این هواپیما از ترکیب سرعت، فناوری رادارگریز و حسگرهای پیشرفته شبکه ای برای آشکارسازی سریع دشمن از فاصله دور بدون اینکه دیده شود، سود خواهد برد. سلاح لیزری آن می تواند اهداف را با پرتو کشندهای که با سرعت نور حرکت می کند نابود سازد. بدین ترتیب نیازی به توپ 20 میلیمتری ولکان نخواهد داست.

اما چالش بزرگ این است که سلاح لیزری حرارت زیادی تولید می کند و هربار که شلیک کند هواپیما برای حسگرهای مادون قرمز قابل آشکارسازی می شود. هواپیمای تجسسی SR-71 برپایه فناوری رادارگریز ساخته شده بود ولی حرکت با سرعت 3 برابرصوت چنان گرمایی تولید می کرد که آن را به نقطه ای قرمز بر روی صفحه رادار دشمن تبدیل می کرد.

البته ساخت عملی این هواپیما به چارچوب زمانی 2030 موکول شده و تا آن زمان فناوری هوافضا پیشرفت زیادی خواهد کرد.

سقوط شاهین شب: نگاهی به چگونگی اسقاط جنگنده رادارگریز F-117 Nighthawk بر فراز صربستان

گرداوری و ترجمه: اصغر ناصری

در 29 مارس 1999 سازمان نظامی ناتو بمباران اهدافی در خاک صربستان را آغاز کرد. اسلوبودان میلوسوویچ حاکم صربستان از پذیرش توافقنامه های بین المللی در مورد توقف خشونت ها در کوزوو خودداری کرده بود و این امر نقطه شروع عملیات نیروهای متحد ناتو بر علیه حکومت صربستان گردید.

صربستان دومین صحنه جنگی بود که بمب افکن رادارگریز F-117A پس از موفقیت در جنگ متحدین آمریکا علیه عراق تجربه می‌کرد. همینجا بود که تنها مورد هدف قرار گرفتن و اسقاط این هواپیما صورت گرفت. اما چه عواملی باعث شد نیروهای پدافندی صرب در رهگیری و اسقاط پیشرفته ترین هواپیمای جنگی آن زمان موفق شوند؟ این مقاله نگاهی دقیق تر به این واقعه نادر در تاریخ جنگ دارد.

27 مارس 1999، در چهارمین شب عملیات هوایی نیروهای متحد بر فراز صربستان یک بمب افکن رادارگریز F-117 در حال بازگشت به پایگاه هوایی خود پس از بمباران یک هدف در نزدیکی بلگراد بود که یک موشک سام-3 در نزدیکی آن منفجر شد. موج انفجار و ترکش های موشک به هواپیما آسیب جدی وارد ساخته و خلبان آن سرهنگ دارل پی. زلکو یک کهنه کار از جنگ 1991 خلیج فارس مجبور به ترک هواپیما شد. زلکو در حال بازگشت از سومین سورتی پرواز خود بود وقتی که هواپیمای شکست ناپذیرش مورد اصابت قرار گرفته و او را مجبور به ترک هواپیما نمود. او در پست خطوط دشمن درعرض جغرافیایی 20.45 درجه فرود آمد.

تیم نجات او را قبل از رسیدن نیروهای دشمن از دست صربها رهانید. اما صربها چگونه توانستند این هواپیمای رادارگریز را ردیابی و مورد هدف قرار دهند؟

برطبق گفته صربها، اپراتورهای سیستم دفاع هوایی بلگراد به این واقعیت دست یافته بودندکه می توانند هواپیماهای رادارگریز را با استفاده از تغییرات اندکی در رادارهای ساخت شوروی ردیابی کنند. بویژه اینکه تنها لازم است از طول موجهای بلند برای آشکارسازی هواپیماهای رادارگریز در فاصله کوتاه استفاده کنند، زمانی که هواپیما دریچه پرتاب بمب خود را برای فرو انداختن بمب های هدایت شونده 900 کیلوگرمی باز نموده است. در این حالت سطح مقطع راداری هواپیما به فاصله کوتاهی افزایش می یابد.

علاوه براین صربها پیامهای رادیویی آمریکا و متحدین را در  فرکانس های UHF و VHF که اغلب فاقد رمزگذاری بود، پاییده بودند. درنتیجه با استفاده از این اطلاعات می توانستند آتشبارهای ضدهوایی خود را نزدیک اهداف زمینی مورد حمله هواپیماهای ناتو و آمریکا مستقر کنند.

برطبق گفته گروهبان دراگان ماتیچ که شلیک کننده موشک ها بود، هواپیمای رادارگریز در فاصلع 50 تا 60 کیلومتری رادار ضدهوایی صربها کشف شد. صربها برای جلوگیری از ردیابی رادارهای خود توسط هواپیماهای مجهز به موشک ضدتشعشع آمریکا، تنها به فاصله 17 ثانیه رادارهای خود را روشن می کردند.

کاپیتان زالتان دانی فرمانده آتشبار ضدهوایی دستور داد دهها موشک سام 3 به سوی محل تقریبی هواپیمای رادارگریز شلیک کنند. یکی از این موشکها در نزدیکی F-117 منفجر شده و خلبان آن را مجبور به ترک هواپیما کرد.

به گفته برخی منابع، قطعات هواپیمای F-117 ساقط  شده توسط روسها منتقل شده ودر توسعه فناوری رادارگریز روسیه مورد استفاده قرار گرفت.

تعداد 60 فروند از F-117A توسط نیروی هوایی آمریکا به خدمت گرفته شد که 59 فروند از آنها به سن بازنشستگی رسیدند. در 27 اکتبر 2007 طی نمایشی بی نظیر 25 فروند از این هواپیماها آرایش پروازی گرفتند که در زیر تصاویر آنها را مشاهده می کنید.

با پیشرفت های صورت گرفته در کامپیوتر هواپیمای F-22 Raptor، این هواپیما قادر بود از ارتفاع ده هزارمتری اهداف زمینی را شناسایی و مورد هدف بمب های هوشمند قرار دهد. پس از این پیشرفت ها بود که F-117A با وجود سابقه درخشان، جای خود را به جنگنده بمب افکن بسیار پیشرفته تر F-22 داد.

منبع اصلی: TheAviationist.com

نقش تانکها در جنگ جهانی دوم

تانک ها در جنگ جهانی دوم

ترجمه و تدوین: اصغر ناصری

تانک ها یکی از سلاحهای اصلی در جنگ جهانی دوم بودند. بریتانیا، ایالات متحده، شوروی، فرانسه، ایتالیا و آلمان ده ها هزار تانک را وارد میدان نبرد کردند. در این میان اتحاد شوروی با 18000 تا 20000 تانک بزرگترین تولید کننده تانک بشمار می رفت. تانکهای آلمانی در ابتدای جنگ ازنظر زره و قدرت آتش ضعیف تر از تانک های متفقین بشمار می رفتند. لیکن در تاکتیک نبرد زرهی و سرعت بکارگیری تانک ها از همان اوایل جنگ دست بالا با آلمانها بود. دکترین آلمانها بر جابجایی سریع و استفاده هماهنگ نیروی زرهی و پشتیبانی نزدیک هوایی تاکید می ورزید که باعث پیروزیهای سریع و درخشان در اوایل جنگ جهانی دوم بود. تمام تانکهای آلمان به رادیوی ارتباطی مجهز  بودند تا بین یگانها هماهنگی کامل وجود داشته باشد. این دکترین به بلیتزکرایگ (Blitzkrieg) معروف شده بود. از سوی مقابل تانکهای فرانسوی دارای زره و قدرت آتش برتری نسبت به تانکهای آلمانی در نبردهای سال 1940 بودند لیکن فقدان وسایل ارتباطی و فرماندهی و کنترل ضعیف مانع استفاده از این مزایا شده بود.

عکسی از کارخانه تولید تانک در جنگ جهانی دوم - تانک M3 آمریکایی

در ابتدای جنگ تانکها دارای ضخامت زره در حدود 30 میلیمتر یا کمتر بودند و سلاح اصلی آنها یک توپ کالیبر 37 تا 47 میلیمتری بود. وزن آنها به حدود 20 تن بالغ می شد اما تا پایان جنگ ضخامت متوسط زره به 60 میلیمتر و وزن آنها به 30 تا 45 تن بالغ می شد. برجک یکی از ویژگی های اصلی تانکها شده بود و امکان می داد تانک در تمامی جهات شلیک کند. لیکن تانکهای بزرگ اغلب فاقد برجک گردان بودند. تانکها را می توان از نظر وزن و ضخامت زره به سه دسته سبک، متوسط و سنگین تقسیم کرد.

بهترین تانک متوسط نیمه اول جنگ، T-34 روسی بود. توپ 76.2 میلیمتری آن برای هر کاربردی کفایت می کرد. این تانک آنقدر موفق بود که تولید سایر تانکهای روسی بجز IS-2 متوقف شد و تمام امکانات به تولید انبوه T-34 اختصاص یافت.

(تصویر تانک T-34-85)

مدل T-34-85 در پاسخ به مدلهای نیرومندتر تانک های آلمانی ابداع شد که دارای برجکی بزرگتر و حامل توپ 85  میلیمتری بود. تانک IS-3 که در میانه سال 1945 ابداع شد ظاهری بسیار آیرودینامیک تر و یک برجک شیب دار بطری شکل داشت. طرح این تانک بر بسیاری از تانک های پس از جنگ مانند T-55 و T-62 تاثیر گذارد.

تصویر تانک روسی IS-3

پیش از جنگ جهانی دوم و حتی پس از حمله ژاپنبه پرل هاربر، ایالات متحده دارای تعداد کمی تانک رزمی بود. تانک سبک M2 مهمترین تانک پیش از جنگ ایالات متحده بشمار می رفت. این تانک دارای زرهی ضعیف و اسلحه ای نسبتا سبک بود و سرعت حرکت تنها مزیت ان محسوب می شد. تانک M3A1 که تولید آن در 1941 شروع شد دارای زره قویتر و توپی 37 میلیمتری بود که به کمک ژیروسکوپ متعادل می شد.

مهمترین تانک ساخت آمریکا در جنگ جهانی دوم تانک متوسط M4 شرمن بود. این تانک از تظر تعداد تولید مقام دوم را در زمان جنگ جهانی دوم داشت. حدود 40 هزار عدد از این تانک  تولید شد که در ارتش تقریبا تمام کشورهای جبهه متفقین خدمت می‌کرد. حتی 4000 عدد از این تانک ها در اختیار روسها قرار گرفت. تانکهای شرمن از زره نازک و حجم کم مهمات ذخیره رنج می‌بردند. لیکن قابلیت اعتماد و تعمیر و نگهدایر ساده از مزایای بزرگ آنها بود که امکان تعمیر سریع حتی در صحنه نبرد را فراهم می‌ساخت.

تصویری از M4 شرمن

در حالی که ایالات متحده و شوروی دکترین تولید نظامی خود را برپایه تانک های ارزان و قابل اعتماد نهاده بودند، آلمانها از اواسط جنگ رو به تولید تانکهای پیشرفته و پرهزینه آوردند. تانک تایگر 2 دارای زرهی چنان ضخیم و مستحکم بود که گلوله های متفقین نمی توانستند آنرا سوراخ کنند. در ابتدای جنگ آنچه باعث برتری آلمانها شده بود، قابلیت فرماندهی و کنترل هماهنگ ستونهای زرهی با استفاده از ارتباطات دوطرفه رادیویی بود. ارتش آلمان ابتدا از تانکهای سبک پانزر 1 و 2 استفاده می کرد که داریا توپ 37 میلیمتری بودند. در طی عملیات بارباروسا (تهاجم آلمان نازی به روسیه در 1941) بزودی معلوم شد که تانکهای T-34 روسیه پیشرفته تر از پانزرهای 3 و 4 هستند. برجک شیب دار تی 34 بخوبی می توانست در برابر گلوله های دشمن مقاومت کند و سلاح76.2 میلیمتری آن بسیار موثر بود. در نتیجه آلمانها به طراحی و تولید تانکهای قویتر مانند پانزر5 پانتر روی آوردند. پانتر در نبردهای رو در رو از راه دور بسیار موثر بود ولی زره نازک پهلویی آن را در برابر حملات از پهلوها آسیب پذیر می ساخت.

تصویر تانک پانتر

بی شک نیرومندترین تانک ساخته شده در طی جنگ جهانی دوم، تایگر آلمانی بود. تایگر2 که به شاه تایگر معروف شد، از نظر استحکام زره و قدرت آتش برترین بشمار می رفت لیکن سرعت کم حرکت استفاده از آن را محدود ساخته بود. سرمایه گذاری آلمان در تانکهای پیشرفته و پیچیده، توان صنعتی آن برای تولید انبوه تانکهای متداول تر را کاهش داده و این امر در نهایت به زیان آلمان و کمبود این اسلحه موثر در جبهه های جنگ تمام شد.

تصویر تانک تایگر 2

مقایسه تانک M4 و تایگر و اندازه گلوله آنها

منبع:

Chris Bishop (2002), "The Encyclopedia of Weapons of WWII".