چگونه می‌توان شیوع ویروس کرونا را کنترل کرد: درسهایی از تایوان

ارین هیل – 7 مارس 2020

با بیش از 850 هزار تایوانی که در چین کار و زندگی می کنند، تایوان باید یکی از آسیب پذیرترین کشورها در زمینه شیوع کرونا باشد. زمان بندی شیوع بیماری برای چین و سایر نقاط دنیا فاجعه بار بود. ویروس با شروع سال نو در چین پدیدار شد، زمانی که میلیون ها چینی در حال سفر بودند.

موفقیت تایوان در مهار بیماری به علت پاسخ زودهنگام آن، حتی در زمانی بود که این ویروس بخوبی شناخته نشده و نرخ انتقال آن نامعلوم بود. همچنین بجای منتظر ماندن برای رسیدن دستورالعملهای سازمان جهانی بهداشت، بر تجارب قبلی خود اتکا کرد.

تایوان قبلا توسط بیماری سارس به سختی نواخته شده بود و درسهای سخت و تلخی از این واقعه داشت. بنابراین با آمادگی خوبی با ویروس کرونا مواجهه کرد.

پس از شیوع سارس، تایوان یک مرکز فرماندهی برای بیماری های همه گیر در سال آتی تاسیس کرد و از این طریق یک گام جلوتر از سایر کشورهای آسیایی بود. این مرکز فرماندهی کار گردآوری اطلاعات، توزیع مجدد منابع، معاینه موارد مشکوک و ردیابی افرادی که با بیماران تماس داشته اند را آسانتر نمود. این امر امکان می‌داد بیماران ناقل ویروس را سریعتر قرنطینه کنند.

تایوان با بکارگیری درسهای اموخته شده از سارس، بسرعت کنترل سلامتی افرادی که در ابتدای ژانویه از ووهان می‌آمدند را آغاز کرد و به موقع دریافت که این ویروس قابلیت انتقال از انسان به انسان را دارد.

در اولین هفته فوریه، تایوان شروع به سهمیه بندی ماسک جراحی و محدودسازی ورود مسافرانی که قبلا در چین بودند نمود و آنها را تحت یک قرنطینه 14 روزه قرار داد.

مواد ضدعفونی کننده دست و تجهیزات کنترل تب در بسیاری از ساختمانهای عمومی قرار داده شدند در حالیکه مراکز کنترل بیماری تایوان و سایر نهادها درباره آخرین موارد بیماری و مکانهای حضور بیماران هشدار صادر می کردند. برای کنترل عوارض اقتصادی شیوع بیماری نیز مشوق های مالی زیادی به بخشهای مختلف اقتصاد اختصاص داده شد.

سنگاپور نیز از ثمرات اقدام به موقع بهره برد و توانست ماند تایوان شیوع بیماری را کنترل کند. این در حالی است که بسیاری کشورهای دنیا با عمل دیرهنگام و پنهان کاری کنترل خود بر شیوع بیماری را از دست دادند.

منبع اصلی خبر:

https://www.aljazeera.com/news/2020/03/taiwan-reins-spread-coronavirus-countries-stumble-200307034353325.html

بحران 1958 در خلیج تایوان و اولین استفاده از موشک های هوا به هوا

تالیف: اصغر ناصری - آذرماه 1392

پس از انقلاب کمونیستی چین، نیروهای ملی گرای چین که حکومت را از دست داده بودند به شبه جزیره تایوان گریخته و آنجا را پایگاه خود قرار دادند. دولت تازه تاسیس شده نام جمهوری چین را بر خود نهاده بود. در مقابل، حکومت کمونیستی در سرزمین اصلی چین همواره جزیره تایوان را بخشی از خود می دانست و حتی هم اکنون از آن به عنوان یک استان متمرد یاد می کند.

در 24 سپتامبر 1958 بین نیروهای هوایی دو کشور چین کمونیستی و تایوان نبرد هوایی مهمی اتفاق افتاد که اثرات عمیقی بر استراتژی نبردهای هوایی برجای گذاشت. در طی این نبرد جنگنده های F-86 Sabre تایوانی با میگ 17 نیروی هوایی ارتش خلقی چین بر فرازی خلیج تایوان درگیر شدند. میگ های 17 می توانستند در ارتفاع بالاتری پرواز کنند و چنانجه سبک متداول آنها در جنگ کره بود، آرایش هوایی میگ 17 های چینی با پرواز بر فراز F-86 ها در جستجوی موقعیت مناسبی برای شیرجه و حمله بودند.

اما تیمی از ایالات متحده قبلا F-86 های این کشور را به قابلیت پرتاب موشک جدیدی به نام موشک سایدویندر مجهز کرده بود. این موشک تا آن زمان برای شوروی و کشورهای متحد او شناخته شده نبود. موشک حرارتی سایدویندر اولین موشک هوا به هوای هوشمند محسوب می شود که قابلیت رهگیری هدف را بطور خودکار در برد نزدیک دارد.

همچنانکه میگ ها با شیرجه بر روی آرایش F-86 های تایوانی در صدد حمله با توپهای 37 میلی متری سنگین خود بودند، خود را با سلاحی مهلک رو در رو دیدند. در آن وز F-86 ها توانستند با شلیک چند موشک سایدویندر 5 فروند از میگ ها را ساقط کنند بودن اینکه خود آسیبی ببینند.

اما یکی از موشک های سایدویندر به درون اگزوز یک هواپیمای میگ 17 فرو رفت و منفجر نشد. خلبان چینی توانست  هواپیما را با همان وضعیت در پایگاه هوایی خود به زمین بنشاند. روسها با مهندسی معکوس موشک سایدویندر اولین نمونه از موشکهای حرارتی خود به نام K-13 یا R-3S را تولید کردند. از آن پس پیشبرد فناوری موشکهای هدایت شونده یکی از اولویت های صنایع دفاعی کشورها گردید.