بزرگترین ها در صنایع هوایی

طویل ترین هواپیمای ساخته شده تاکنون، آنتونوف ٢٢٥  است که در سال ١٩٨٨ توسط شرکت هواپیماسازی آنتونوف روسیه ساخته شده است. این هواپیما، یک هواپیمای حمل و نقل هوای استراتژیک است که از بسیاری جهات، بزرگترین هواپیمای دنیا بشمار می رود. دارای ٨٤ متر طول، ١٨ متر ارتفاع و ٨٨.٤ متر فاصله بین دو نوک بال می باشد. وزن خالی آن ١٧٥٠٠٠ کیلوگرم و حداکثر وزن آن به هنگام برخاستن ٦٠٠٠٠٠ کیلوگرم می باشد. شش موتور توربوفان نیروی لازم برای برخاستن و پرواز آنرا تامین می کنند. بدین ترتیب این هواپیما سنگین ترین در نوع خود نیز محسوب می شود. در حال حاضر تنها یکی از این هواپیماها مشغول خدمت است و به حمل بارهای بسیار سنگین و بزرگ اختصاص داده شده است. این هواپیما می تواند باری به طول هفتاد متر را در قسمت بدنه فوقانی خود حمل کند. یکی از کاربردهای این هواپیما، جابجا کردن فضاپیمای شاتل مانند روسیه به نام بوران بوده است. از تنها هواپیمای ساخته شده از این نوع برای حمل لوکوموتیو نیز استفاده شده است. در سال ٢٠٠٦ روسیه تصمیم به تکمیل نمونه دوم این هواپیما گرفت که اکنون بطور ناقص موجود است.

روبوت های نظامی (قسمت دوم)

تالون

تالون یک روبوت قابل حمل است که بر روی زنجیرهای کوچک حرکت می کند.  وزن آن معمولا کمتر از ٤٥ کیلوگرم است. تالون بسیار بادوام است. بنا بر گزارش ها یکی از این روبوتها از بالای پلی در عراق به داخل رودخانه سقوط کرد. لیکن مدتی بعد سربازان با استفاده از واحد کنترل از راه دور توانستند انرا از داخل رودخانه به بیرون هدایت کنند. این امر موجب کشف ویژگی مهم دیگری برای این روبوت شد: خاصیت دوزیستی آن.

تالون با استفاده از جوی استیک هدایت می شود و دارای هفت تنظیم سرعت است. می تواند با استفاده از زنجیرهای خود از پلکان بالا رفته و روی زمین‌های صخره‌ای مانور کرده و حتی روی برف حرکت کند.

تالون می تواند به اشکال مختلفی پیکربندی شده و متناسب با موقعیت تغییر شکل داده شود. استفاده اصلی آن در خنثی سازی مینها و بمب های عمل نکرده است.

اخیرا نمونه‌هایی از این روبوت به حسگرهای شیمیایی، گاز، دما و تشعشعات مجهز شده است. ارتش آمریکا حتی در حال مسلح کردن برخی انواع این روبوت به سلاح های خودکار است. حتی برخی انواع این روبوتها قرار است به نارنجک انداز و پرتاب کننده راکت ضدتانک مجهز شوند.

روبوت های نظامی

هرکسی می داند که سربازی شغل خطرناکی است. اما برخی از وظایفی که سربازان باید انجام دهند، بسیار خطرناکتر از بقیه می باشد. عبور از میدان مین، خنثی کردن بمب های منفجر نشده و پاکسازی ساختمانهای بجای مانده از دشمن از خطرناکترین وظایفی است که ممکن است بر عهده سربازان گذارده شود.

اگر بتوان برخی از این وظایف را بر عهده روبوتها گذاشت، جان سربازان حفظ می شود و در صورت بروز اشتباه، تنها پول و امکانات مادی از دست می رود.

ارتش آمریکا سالهاست که روبوتهای نظامی را برای انجام کارهای مختلفی ساخته است و چند نمونه از آنها هم اکنون در جبهه عراق مورد استفاده واقع شده اند. در این مقاله نگاهی به روبوتهای نظامی و آینده توسعه و تکامل آنها خواهیم انداخت.

منبع:

How Military Robots Work

http://science.howstuffworks.com/military-robot.htm

روبوتهای نظامی با آن ماشین‌های انسان نمایی که در فیلمهایی مانند ترمیناتور می بینیم، تفاوت زیادی دارند. روبوتها دارای اندازه و اشکال متفاوتی می باشند. تعریف ساده ای که می توان برای روبوت ارائه کرد بدین صورت است: ماشینی که بخشی یا تمام آن توسط یک کامپیوتر سرخود (Onboard) کنترل می شود. روبوتها دارای حسگرهایی نیز هستند که به آنها امکان می دهد از محیط اطراف خود اطلاعات جمع آوری کنند. همچنین به وسیله‌ای برای حرکت و یک منبع نیرو نیز مجهز هستند.

 

یک روبوت برای پاکسازی میادین مین

شکل روبوتهای نظامی به کاری که انجام می دهند بستگی دارد. روبوتهایی که باید در زمینهای دشوار حرکت کنند، از زنجیرچرخهایی مانند تانک استفاده می کنند.روبوتهای پرنده کاملا شبیه هواپیماهای کوچک هستند. برخی از روبوتها نیز شباهت زیادی به کامیونها و بولدوزرها دارند.

روبوتهای نظامی امروزه خود به تنهایی قادر به انجام کار زیادی نیستند. مغز کامپیوتری آنها از نظر هوش مصنوعی (Artificial Intelligence) چندان پیشرفته بشمار نمی رود. یعنی قادر به پردازش پیچیده اطلاعات و تصمیم گیری بر اساس آنها نیستند. بجای استفاده از هوش مصنوعی مستقل،‌بیشتر روبوتهای نظامی از راه دور توسط اپراتورهای انسانی هدایت می شوند. ارتش معمولا از واژه روبوت برای این ماشین ها استفاده نمی کند، بلکه آنها را با نام خودروهای زمینی بدون سرنشین (unmanned ground vehicles=UGV) یا خودروهای هوایی بدون سرنشین (unmanned aerial vehicles=UAV) می نامد.

پایان قسمت اول

بمب افکن های قدیمی روسیه بال می‌گشایند.

این تصویری از یک توپولف تی یو ٩٥ موسوم به خرس (bear) است که از پایگاه هوایی انگلس در مرکز روسیه به هوا بر می‌خیزد. این بمب افکن های غول‌پیکر دارای بردی بیش از ١٠.٠٠٠ کیلومتر هستند.

از انتهای جنگ سرد، این بمب افکن ها زمین گیر شده بودند. لیکن تابستان امسال ولادیمیر پوتین دستور بازگشت آنها به آسمان را داد.

این توپولف ها قادر به حمل بمب اتمی و موشک کروز هستند. آنها یکی از برجسته ترین نمادهای جنگ سرد بشمار می‌روند. این هواپیماها در ماههای اخیر، در نقاطی از آسمان ساحلی اروپا دیده شده‌اند.

این کابین خلبان حالا در موزه قرار داده شده است. هفت تا هشت خدمه در این کابین به مدت سیزده  ساعت، پروازی دشوار و طاقت فرسا را تجربه می‌کردند. هیچ وسیله راحتی در این کابین وجود ندارد و کنترلهای پرواز آنقدر سفتند که برای حرکت دادن آنها بازوان قویی لازم است.

در سال ١٩٨١ بمب افکن مافوق صوت تی یو ١٦٠ به عنوان جایگزینی برای این بمب افکن استراتژیک وارد خدمت شد. لیکن تی یو ٩٥ همچنان در خدمت باقی ماند.

یکی از خلبانان این بمب افکن های روسی می‌گوید ”وقتی شما در شب پرواز می‌کنید، اروپا همانند یک درخت کریسمس می‌درخشد. اروپا در شب بسیار زیبا است و با روسیه تفاوت زیادی دارد.

ارتش روسیه می‌گوید که این پروازها کاملا جنبه آزمایشی دارند. لیکن اروپا با چشمانی دقیق این بمب افکنهای شبه گونه جنگ سرد را نظاره می‌کند.

سریعترین هواپیمای سرنشین دار جهان

سریعترین هواپیمای سرنشین‌دار دنیا، هواپیمای راکتی نورث امریکن ایکس ١٥ است که یک هواپیمای آزمایشی به شمار می‌رود. این هواپیما در دهه ١٩٦٠ توانست به مرز اتمسفر زمین رسیده و با پرواز در سرعت بسیار بالا، داده‌های ارزشمندی را از آن منطقه جمع آوری کند که در طراحی هواپیماهای سریع‌السیر مورد استفاده قرار گرفتند. خلبانان این هواپیما باید دوره فضانوردی ناسا را دیده باشند. این هواپیما در سال ١٩٥٩ وارد خدمت شده و در سال ١٩٦٨ از خدمت خارج شده است.

مشخصات:

حداکثر سرعت: ٦.٧٢ ماخ (٧٢٧٤ کیلومتر بر ساعت)

حداکثر ارتفاع پرواز: ۱۰۷۹۶۰ متر (حدود ١٩٨ کیلومتر)