کشف یک دایناسور گوشت‌خوار جدید

فسیل‌های یک دایناسور عظیم که یک دهه پیش در نیگار آفریقا کشف شده بود، متعلق به گونه جدیدی شناخته شده است. دانشمندان می‌گویند که Carcharodontosaurus iguidensis  یکی از بزرگترین دایناسورهایی است که تاکنون بر روی زمین زندگی کرده و از نظر اندازه و درنده خویی رقیب تی-رکس به شمار می‌رود.

فسیل‌های ٩٥ میلیون ساله در آزمایشگاهی در شیکاگو نگهداری شده و منتظر طبقه بندی بودند. استخوانی از این دایناسور به طول ١.٧ متر بدست آمده که آرواره عظیم و دندانهای برنده او را در بر می‌گیرد.

این شکارچی، حدود ١٣ متر طول داشته و در زمانی می‌زیسته که زمین در تسلط دایناسورهای عظیم گوشتخوار بوده است.

منبع: BBC

گرانترین پروژه نظامی در جنگ جهانی دوم

گرانترین پروژه نظامی در جنگ جهانی دوم چه بود؟

پروژه منهتن برای ساخت بمب اتم؟ خیر!

طراحی و ساخت بمب افکن بویینگ بی-٢٩ سه میلیارد دلار هزینه برداشت و نام خود را به عنوان گرانترین پروژه نظامی تاریخ جنگ جهانی دوم ثبت کرد. از این بمب افکنها تنها در اقیانوس آرام استفاده شد تا صدها تن بمب و دو بمب اتمی را بر فراز شهرهای ژاپن فرو ریزند.

از سال ١٩٣٤ شرکت بویینگ بر روی نمونه‌های اولیه متعددی از بمب افکن های دوربرد کار می کرد. در ژانویه ١٩٤٠ ارتش آمریکا مشخصات یک ”ابربمب افکن“ با برد بسیار بلند (Very Long Range Superbomber) را که بتواند بمبهای دو هزار پاوندی را تا فاصله ٢٦٦٦ مایلی حمل کند، در اختیار شرکت‌های سازنده قرار داد.

پس از واقعه پرل هاربر و جمله ژاپن به نیروهای آمریکا، ارتش آمریکا سفارش هزار عدد از چنین بمب افکن هایی را به شرکت‌های هواپیماسازی داد.

پس از ظراحی چند نمونه اولیه، بالاخره در سال ١٩٤٣ اولین نمونه B-29 وارد خدمت شد. این نمونه دارای چهار موتور رادیال با ٢٢٠٠ اسب بخار قدرت بود و می توانست با سرعت ٣٤٢ مایل بر ساعت در ارتفاع ٣٠٠٠٠ فوتی پرواز کند. سی عدد مخزن سوخت آن قادر به حمل ٩٤٠٠ گالون بنزین بودند. اسباب ناوبری راداری آن دقت بمباران اهداف از پیش تعیین شده را تا حد زیادی افزایش می داد.

 

ماموریت اصلی این هواپیما، بمباران ژاپن بود که هدفی دوردست برای نیروی هوایی آمریکا محسوب می‌شد. تا اوایل سال ١٩٤٥ نیروی هوایی آمریکا تلاش های متعددی را برای بمباران دقیق کارخانجات آهن و فولاد و سایر کارخانجات صنعتی ژاپن انجام داده بود که به علت آب و هوای بد و شجاعت شکاری‌های ژاپنی در حمله به بمب افکنهای غول پیکر دشمن ناکام مانده بود. از ابتدای این سال، نیروی هوای آمریکا تاکتیک خود را عوض کرد و بجای بمباران دقیق در طول روز با استفاده از بمب‌های پرقدرت، به بمباران شبانه با استفاده از بمب‌های آتشزا روی آورد.

در شب دهم مارچ ١٩٤٥، ٢٧٩ بمب‌افکن -29 که پس از سوختگیری مجدد در چین مرکزی خود را به فراز آسمان ژاپن رسانده بودند، توکیو را بمباران کردند. بمب‌های آتشزا موجب برافروخته شدن آتش بزرگی شدند که در اثر باد شدید تقویت می‌شد. هفده مایل مرب از توکیو در نتیجه حریق به تلی از خاکستر تبدیل شد و ٨٤٠٠٠ ژاپنی جان خود را از دست دادند. در شهرهای ناگویا، اوزاکا و کوبه بمبارانهای پرتلفات مشابهی انجام شد. نواحی صنعتی عمدخ ژاپن در اثر بمباران آتشزا از بین رفت و تا نیمه ما آوریل، توانایی ژاپن در ساخت هواپیمای جنگی بطور کامل از بین رفته بود.

مدتها قبل از بمباران شهرهای ژاپن، ایالات متحده در حال ساخت بمب اتمی بود. پروژه سری منهتن د خلال سالهای ١٩٤٣ و ١٩٤٤ به ابداع دو نوع از چنین بمبهایی انجامید: یک بمب پلوتونیومی به نام Fat Man و یک بمب اورانیومی به نام Little Boy. پس از اعلامیه ٢٦ جولای ١٩٤٥ پست دام که در آن متفقین هشدار شدیدالحنی را به ژاپن برای دست کشیدن از جنگ ارسال کردند، پرزیدنت هری ترومن دستور بمباران اتمی ژاپن را صادر کرد. در ٦ آگوست ١٩٤٥ لیتل بوی توسط یک بمب افکن B-29 بر روی هیروشیما انداخته شد. ٧٥٠٠٠ نفر از سکنه این شهر در دم کشته شده و بیش از ٥٠٠٠٠ ساختمان ویران گردید.

متفقین انتظار تسلیم سریع ژاپن را داشتند. لیکن حکومت ژاپن بسرعت پاسخی ارسال نکرد. شاید دلیل این امر این بود که به دلیل قطع تمامی ارتباطات، مقامات دولتی از فاجعه‌ای که در هیروشیما رخ داده بود، دیر آگاه شدند. سه روز بعد، دومین بمب بر روی ناگازاکی فرو افتاد. در ١٥ آگوست ١٩٤٥ امپراطور ژاپن تسلیم کشور خود را اعلام کرد و جنگ جهانی دوم پایان یافت.

جنگ افزارهای مدرن

 ای-١٠ تاندربولت ٢ (A-10 Thunderbolt II) یک هواپیمای جت تک سرنشین و دو موتوره است که توسط کمپانی فیرچایلد ریپابلیک برای نیروی هوایی آمریکا ساخته شده است. وظیفه اصلی آن تدارک پشتیبانی هوایی نزدیک برای نیروهای زمینی با حمله به تانک‌ها، خودروهای زرهی و سایر اهداف زمینی دشمن می‌باشد. همچنین می‌تواند نقش محدودی در حملات هوایی بازدارنده ایفا کند.

این هواپیما اولین پرواز خود را در ١٠ می ١٩٧٢ انجام داد. اولین اسکادران از این هواپیماها در سال ١٩٧٧ به خدمت نیروی هوای ارتش آمریکا درآمد.

ای-١٠ به علت بالهای مستقیم و پهن خود و نوک به پایین برگشته آنها، دارای توانایی مانور فوق‌العاده‌ای در سرعتها و ارتفاع کم می‌باشد. این بالها امکان نشست و برخاست از باندهای کوتاه نزدیک میدان جنگ را نیز به این هواپیما می‌دهند. این هوا          یما می‌تواند به مدت طولانی در ارتفاع ٣٠٠ متری پرواز کند. دود خارج شده از اگزوز موتورها از بالای دم افقی این هواپیما عبور می‌کند که این امر گرما و اشعه مادون قرمز ساتع شده از موتورها را کاهش می‌دهد، در نتیجه ردگیری آن برای موشک‌های ضدهوایی را دشوار می‌سازد.

صفحات پوسته‌ای ای-١٠ بطور یکپارچه و با استفاده از ماشین‌های کنترل عددی ماشینکاری می‌شوند، بطوریکه تراورس‌های عمودی بین دو صفحه بال با پوسته آن یکپارچه هستند. این امر هزینه ساخت را کاهش می‌دهد و بر استحکام بدنه هواپیما بطرز قابل ملاحظه‌ای می‌افزاید. همچنین از مشکل آب بندی و اتصالات نیز می‌کاهد. هیچ باری بر روی پوسته بال و بدنه اعمال نمی‌شود، در نتیجه صفحات آسیب دیده براحتی قابل جایگزینی هستند. استحکام بدنه هواپیما باعث شده است که در  بین خدمه نیروی هوایی آمریکا به ”تانک پرنده“ معروف شود.

اسلحه ممتاز این هواپیما توپ هفت لوله آن به نام GAU-8/A Avenger می باشد که مجهز به برجک گردان است. این توپ می‌تواند تا ٤٢٠٠ گلوله در دقیقه شلیک کند. تنها شش گلوله این توپ برای نابودکردن یک تانک زره‌پوش کافی است. دقت این توپ نیز فوق‌العاده است و می‌تواند ٨٠ درصد گلوله‌های خود را در یک دایره به قطر ٦ متر از فاصله ١.٥ کیلومتری شلیک کند.

اسلحه دیگر این هواپیما موشک هوا به زمین ای جی ام ٦٥ ماوریک آن می‌باشد. معمولا دوموشک هوا به هوای سایدویندر نیز برای محافظت از خود حمل می‌کند.

این جنگنده برای اولین باردر جنگ خلیج فارس در ١٩٩١ وارد میدان کاروزار واقعی شد و توانست بیش از ١٠٠٠ تانک، ٢٠٠٠ خودروی نظامی و ١٢٠٠ ادوات جنگی دیگر نیروهای عراقی را نابود کند. دو هلی‌کوپتر عراقی نیز با توپ آونجر این هواپیماها سرنگون شدند. تنها هفت عدد از این هواپیماها در طول جنگ سرنگون شدند که از عدد تخمین زده شده بسیار کمتر بود. در حالیکه جنگنده‌های مدرنتر نیروی هوای آمریکا به علت دود ناشی از سوختن چاه‌های نفت کویت قادر به ردیابی اهداف زمینی نبودند، این هواپیما با پرواز در ارتفاع کم و دید چشمی مستقیم خلبان، کارای بسیار بالاتری در حمله به اهداف زمینی از خود نشان داد.

احتمال می رود که این هواپیما تا سال ٢٠٢٨ در خدمت ارتش آمریکا باقی بماند.

مشخصات:

طول: ١٦.٢٦ متر

فاصله دو نوک بال: ١٧.٣٥ متر

ارتفاع: ٤.٤٧ متر

وزن خالص: ١١٣٢١ کیلوگرم

حداکثر وزن به هنگام برخاستن: ٢٣٠٠٠ کیلوگرم

موتورها: دو موتور توربوفان جنرال الکتریک

حداکثر سرعت: ٨٣٢ کیلومتر بر ساعت

حداکثر ارتفاع پرواز: ١٣٧٠٠ متر

پرسش و پاسخ علمی: بزرگترین ماهی دنیا کدام است؟

پاسخ: وال آبی؟ خیر! وال آبی یک پستاندار است و شباهت آن به ما انسانها بیشتر از یک ماهی است. بزرگترین حیوان از گونه ماهیها، نهنگ کوسه (whale shark) است که تصویر یکی از آنها را در شکل زیر می‌بینید. تصویر بعدی اندازه این ماهی را با یک انسان متوسط مقایسه می‌کند. بزرگی آنرا با غواصی که در کنارش شنا می کند، مقایسه کنید تا به عظمت این حیوان پی ببرید.

این ماهی عظیم الجثه کاملا بی آزار است و غذای اصلی آنرا پلانکتونها، جلبکهای درشت، کریل و بی مهرگان کوچک تشکیل می‌دهند. دهان او می‌تواند تا ٣٥٠ ردیف دندانهای ریز داشته باشد که مانند فیلتری برای تصفیه آبی که به درون می کشد وجدا کردن مواد غذایی از آن، استفاده می‌شوند.

برخی گونه‌های کشف شده از این ماهی تا ١٧ متر طول  و ٣٧ تن وزن داشته اند. نهنگ ماهی شناگر قابلی نیست و سرعت آن به زحمت به ٥ کیلومتر در ساعت می رسد. گیر کردن در تورهای بزرگ ماهیگیری یکی از دلایل اصلی نابودی وسیع این ماهی بوده است. این گونه جالب توجه از ماهی به مدت ٦٠ میلیون سال است که در اقیانوس‌های کره زمین زندگی می کند.

نام علمی: Rhincodon typus

شگفتی‌های دنیای حیوانات

وال آبی

شکی نیست که وال آبی بزرگترین حیوانی است که تاکنون ساکن کره خاکی بوده است. طول متوسط آن در جنس ماده به ۲۷ متر و در جنس نر به ۲۵ متر می رسد. بزرگترین گونه کشف شده یک وال آبی ماده به طول ۲۹ متر و وزن ١٥٨ تن بوده است. برای تصور چنین اندازه عظیمی کافی است بگوییم که طول یک وال آبی تقریبا به اندازه سه اتوبوس معمولی است. تصویر زیر اندازه این موجود را با سایر حیوانات بزرگی که تاکنون بر رو کره زمین زیست کرده‌اند،‌ مقایسه می کند.

قلب یک وال آبی تقریبا به اندازه یک ماشین فولکس است. آئورت (سرخرگ بزرگ) وال آبی می‌تواند یک انسان کوچک اندام را به درون بکشد. در سراسر بدن این موجود، ٦٤٠٠ کیلوگرم خون گردش می‌کند.

وال آبی می‌تواند تا ٣٤ متر نیز طول پیدا کند. این حیوان ظاهر باریکی دارد، ‌گرچه در تابستان چاقتر می‌شود.

وال آبی می‌تواند تا ٨٠ سال عمر کند. لیکن طول عمر متوسط آن حدود ٣٥ تا ٤٠ سال است.

وال آبی تا ابتدای قرن بیستم در سراسر اقیانوس‌ها وجود داشته و بسیار پرشمار بود. در طول ٤٠ سال اولیه قرن بیستم این حیوان تا سرحد انقراض شکار شد. شکار این حیوان در سال ١٩٦٦ توسط جامعه بین المللی ممنوع شد. یک گزارش سال ٢٠٠٢ نشان می دهد که تعداد ٥٠٠٠ عدد از این حیوان در سراسر دنیا باقی مانده است،‌در حالیکه این تعداد در ابتدای قرن بیستم به صدها هزار می رسید. محل زندگی این وال اقیانوس شمالی، آرام و هند است.

مراجع:

http://www.blue-whale.info

http://en.wikibooks.org