مقایسه وضعیت امروزین نیروی هوایی کشورهای آمریکا، روسیه و چین (٢)

تالیف: اصغر ناصری 

قسمت دوم: نیروی هوایی روسیه 

در سال ١٩٨٣ نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی نسل جدیدی از جنگنده های خود را ارائه کرد که تحولی بنیادی در نیروی هوایی نظامی این فدراسیون محسوب می شد. میگ ٢٩ فالکروم و سوخوی ٢٧ فلانکر برای رقابت با جنگنده های نسل چهارم آمریکا یعنی اف ١٥ ایگل قدرتمند و اف ١٦ فالکون چابک ساخته شده بودند. 

با فروپاشی شوروی بخش اصلی جنگنده های فدراسیون به روسیه رسید. لیکن بحران مالی این کشور و از هم گسیختگی مدیریت کلان باعث افت کارایی نیروی هوایی شد. تا ده سال بعد بسیاری از جنگنده های نوین روسیه از فرسودگی در اثر تعمیرات ناکافی رنج می بردند.  

کاهش تعداد جنگنده های خط مقدم از ٥٠٠٠ فروند در سال 1989 به حدود نیمی از این تعداد در سال ١٩٩٦ از نتایج کمبود منابع مالی بود. علاوه بر این تعداد قابل توجهی از هواپیماهای حمل و نقل نظامی و تانکرهای سوخت رسان در خاک اوکراین باقی مانده بودند و از سیطره روسیه خارج شده بودند. برخی تحلیلگران حدس می زدند تا سال ٢٠١٥ تعداد جنگنده های روسیه به 870 عدد کاهش پیدا کند. 

درتهاجم روسیه علیه چچن ضعف های مبرم نیروی هوایی این کشور آشکار شد. آموزش ناکافی پرسنل و خلبانان در جنگ علیه یک دشمن قومی کوچک عوارض زیادی همچون تلفات نیروهای زمینی روسیه در اثر بمباران نادقیق هواپیماهای خودی در هوای بد بجای گذاشت. 

جنگ آمریکا و متحدین وی علیه عراق و صربستان، کمبودهای جنگ افزارهای ساخت بلوک شرق را روشن ساخت. امری که باعث شد روسیه و چین سیاست های توسعه نظامی خود را مورد بازنگری قرار دهند.  

با افزایش درآمدهای نفتی در سالهای اخیر روسیه منابع زیادی برای توسعه نیروی هوایی نظامی این کشور اختصاص داد. نیروی هوایی روسیه اعلام نموده که در سال ٢٠١١ قصد دارد ١٥٠٠ فروند بر تعداد هواپیماهای تحت خدمت خود بیفزاید که این تعداد شامل ٣٥٠ تا ٤٠٠ فروند جنگنده می باشد. 

هم اکنون نیروی هوای روسیه طرحهایی را برای توسعه عمر خدمتی بمب افکن های استراتژیک Tu-95 ، Tu-160 و Tu-22 دارد. این بمب افکن ها همراه با جنگنده های سری فلانکر (سوخوی ٢٧، سوخوی ٣٥ و سوخوی ٣٧) ستون فقرات نیروی هوایی نظامی روسیه را تشکیل می دهند. 

  

توپولف Tu-95 

در زمینه جنگنده های نسل پنجم روسیه توسعه سوخوی PAK FA یا T-50 را در دست دارد که قرار است در سال ٢٠١٥ به خدمت وارد شود. این جنگنده رقیبی جدی برای F-22 raptor آمریکا خواهد بود. 

 

سوخوی PAK FA

با این وجود تمامی این برنامه ها منوط به تامین بودجه ٥٠ میلیارد دلاری است که دولت روسیه وعده آنرا به نیروی هوایی این کشور داده است.

دولت روسیه اعلام کرده است که جنگنده های مدرن خود مانند سوخوی Su-35 را حاضر است به هر کشوری که توانایی خرید آنرا داشته باشد بفروشد. بدین ترتیب اگر این جنگنده ها با طیف وسیع امکانات خود بدست دشمنان آمریکا و کشورهای عضو ناتو بیفتند می توانند دردسرهای جدی برای کشورهای بلوک غرب سابق ایجاد کنند.

نمودار زیر مقایسه ای است بین تعداد و نوع هواپیماها و هلی کوپترهای نظامی روسیه و آمریکا. در هر مورد جنگنده های قابل مقایسه روبروی هم ذکر شده و تعداد آنها در این دو کشور ذکر شده است. این نمودار برتری قابل ملاحظه کمی نیروی هوایی آمریکا به روسیه را نشان می دهد.

 

منبع: http://warfare.ru/?catid=241&linkid=2180

منابع مورد استفاده: 

1. http://www.rand.org/pubs/research_briefs/RB45/index1.html  

2. http://en.rian.ru/analysis/20101203/161617495.html 

3. http://en.wikipedia.org/wiki/Sukhoi_PAK_FA 

مقایسه وضعیت امروزین نیروی هوایی کشورهای آمریکا، روسیه و چین

تحقیق و تالیف: اصغر ناصری ([e-mail])  

نیروی هوایی همواره نقش مهمی در جنگ های مدرن ایفا کرده است به طوری که می توان گفت سرنوشت برخی جنگ ها کاملا به عملکرد نیروی هوایی کشورهای درگیر بستگی داشته است. وقتی گوبلز وزیر تبلیغات آلمان نازی اولین هواپیمای شکاری P51 آمریکا را بر فراز برلن دید چنین گفت: جنگ دیگر به پایان رسیده است، فقط باید منتظر بود. 

با ارائه جنگنده اف ١٥ ایگل نیروی هوایی آمریکا دارای تفوق بلامنازعی در عرصه برتری هوایی گشت. این هواپیما هنوز یکی از پیشرفته ترین جنگنده های عملیاتی محسوب می شود. لیکن درس هایی که روسیه و چین از جنگ آمریکا و عراق گرفتند آنها را متوجه کاستی های عمده تکنولوژی هوایی بلوک شرق در مقایسه با آمریکا و متحدینش نمود. تکنولوژی رادارگریزی یا Stealth همچنان بطور انحصاری در اختیار غرب است و تهدید عمده ای برای مواضع نظامی حساس کشورهای بلوک شرق سابق محسوب می شود. همچنین مهمات هوشمند و بمب های هدایت لیزری عملکرد فوق العاده ای در جنگ طوفان صحرا داشتند. 

هم اکنون تنها جنگنده نسل پنجمی حال حاضر دنیا در اختیار نیروی هوایی آمریکا می باشد. اف ٢٢ راپتور از ترکیبی از تکنولوژی های برتر همچون رادارگریزی، ابرمانورپذیری با استفاده از قابلیت هدایت مسیر گازهای خروجی از اگزوز موتور (Thrust Vectoring) و هدایت کامپیوتری (Fly-By Wire)، موتورهای سوپرکروز که هواپیما را قادر می سازند بدون استفاده از پس سوز به مدت طولانی پرواز کند و مهمات پیشرفته سود می برد. لیکن مشکلات زیاد نگهداری این هواپیما و هزینه بالای آماده سازی آن (هر ساعت پرواز اف ٢٢ نیاز به ٣٠ ساعت عملیات تعمیر و نگهداری دارد) مانع بکارگیری این هواپیما در عملیات واقعی گردیده است.

  

اف-٢٢ راپتور 

به همین دلیل نیروی هوایی آمریکا رو به توسعه جنگنده رادارگریز چند منظوره جدیدی آورده است که هم اکنون مراحل تست خود را می گذراند. اف ٣٥ لایتنینگ ٢ محصول مشترک لاکهید مارتین آمریکا و صنایع هوافضای بریتانیا است که دارای قابلیت عمودپروازی نیز می باشد. این هواپیمای جنگی هزینه توسعه ای معادل یک سوم اف ٢٢ داشته و بسیار بادوام تر از آن به نظر می رسد. تکنولوژی پیشرفته دید از طریق کلاه خلبان Helmet-Mounted Display System ، خلبان را قادر می سازد بدون نیاز به دیدن هدف از طریق چشم به رهگیری و شلیک به طرف آن بپردازد. اف ٣٥ با بهره گیری از این تکنولوژی نیاز به نشانه روی فیزیکی بسوی هدف ندارد. بلکه اطلاعات اهداف در تیررس رادار توسط انواع سنسورهای هواپیما به نمایشگرهای موجود در کلاه خلبان رسیده و او می تواند به انتخاب هدف و شلیک موشک بسوی آن بپردازد. 

 

 اف ٣٥ 

 

سیستم دید از طریق کلاه خلبان

با درگیر شدن طولانی مدت آمریکا در جنگ با گروه های شبه نظامی در افغانستان و عراق، استراتژی نیروی هوایی این کشور بسوی استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین به منظور شناسایی و حمله به اهداف کوچک تغییر کرده است. 

(ادامه دارد)

بزرگترین هلی کوپترهای جهان

ترجمه و تحقیق: اصغر ناصری 

 Mil V-12

بزرگترین هلی کوپتری که تاکنون ساخته شده میل وی ١٢ است که در طی دهه ١٩٦٠ در روسیه شوروی ابداع شد. این هلی کوپتر شکل بسیار غیرعادی داشت و مانند هواپیمایی بود که دو روتور عظیم در دو انتهای بال خود دارد. طول هلی کوپتر 37 متر و هر روتور دارای قطری حدود ٣٥ متر بود. فاصله بین دو نوک روتور آن در حال گردش به ٦٧ متر می رسید که حتی از فاصله دو سر بال بوئینگ ٧٤٧ نیز بیشتر بود!  

  

حداکثر وزن این هلی کوپتر به هنگام برخاستن بیش از ١٠٠٠٠٠ کیلوگرم بود. این هلی کوپتر در سال ١٩٦٩ یک بار ٤٠٢٠٥ کیلوگرمی را بلند کرد و رکوردی تاریخی از خود به جای گذاشت. تنها دو نمونه از این هلی کوپتر ساخته شد که یکی در موزه نیروی هوایی روسیه و دیگری در محل کارخانه میل قرار دارد. این هلی کوپتر به قابلیت مانور کم و کنترل دشوار از رده خارج شد. 

 2. Mil Mi-26

این هلی کوپتر ٥٦ تنی بزرگترین هلی کوپتری است که هم اکنون در حال خدمت می باشد. حدود 316 فروند از این هلی‌کوپترها ساخته شد که دارای کاربرد دوگانه نظامی و غیرنظامی هستند. قطر روتور هلی کوپتر ٣٢ متر و طول آن حدود ٤٠ متر است. این هلی کوپتر می تواند 90 سرباز و 20 هزار کیلوگرم محموله بلند کند.

 

میل می ٢٦ در حال بلندکردن یک هلی کوپتر شینوک آمریکایی 

 تصویر زیر مقایسه ایست بین سه تا از بزرگترین هلی کوپترهای ساخته شده. دو تای اول روسی و سومی آمریکایی هستند. 

 

منبع: 

Aerospaceweb 

بمب افکن استراتژیک B-29 Superfortress

گردآوری و ترجمه: اصغر ناصری ([e-mail]) 

بوئینگ بی ٢٩ سوپرفورترس یک بمب افکن سنگین مجهز به چهار موتور ملخی بود که در ٨ می ١٩٤٤ وارد خدمت نیروی هوایی آمریکا شد و تا جنگ کره به خدمت ادامه داد. تعداد ٣٩٧٠ فروند از این بمب افکن های سنگین تولید شدند و نقش مهمی در تعیین مسیر جنگ جهانی دوم و جنگ کره ایفا کردند.  

بی ٢٩ مدرنترین هواپیمای زمان خود بشمار می رفت. برای تولید آن از چهار کارخانه بزرگ استفاده شد. بی ٢٩ می توانست تا ارتفاع ١٢٠٠٠ متری صعود کند. بدین ترتیب اکثر جنگنده های ژاپنی قادر به صعود تا ارتفاع پروازی بی ٢٩ نبودند.  هم چنین می توانست با سرعت ٥٣٠ کیلومتر در ساعت به مدت طولانی پرواز کند. فقط تعداد کمی جنگنده بودند که قادر به تعقیب این بمب افکن سریع السیر می شدند. برد عملیاتی آن نیز حدود ٦٠٠٠ کیلومتر بود. این برد طولانی نیروی هوایی امریکا را قادر به بمباران دورترین نقاط خاک ژاپن می نمود. 

  

بی ٢٩ دارای یک سیستم کنترل آتش مرکزی بود که اجازه می داد توپهای تدافعی آن از کابین خلبان کنترل شوند. مخازن بمب آن قادر به حمل ٩٠٠٠کیلوگرم بمب بودند بنابراین این بمب افکن دارای قدرت تخریبی قابل ملاحظه ای بشمار می رفت.  

در طی جنگ جهانی دوم بمب افکن های بی ٢٩ از پایگاه هایی در جنوب هند و جنوب چین به پرواز در می آمدند تا خاک ژاپن را بمباران کنند. سوخت و مهمات مورد نیاز برای این بمب افکن ها از فراز کوه های هیمالیا حمل می شد که عملیاتی بسیار پر خطر بود. در اواخر جنگ پایگا ه هایی در جزایر ماریانا برپا شد که اجازه می داد بی ٢٩ ها از مسافتی نزدیکتر به ژاپن به پرواز در آیند. 

حمله هوایی ٩ تا ١٠ مارس ١٩٤٥ به توکیو یکی از مرگبارترین بمباران‌های هوایی در طول تاریخ بوده است. تعداد ٣٣٥ بمب افکن بی ٢٩ در این حمله شرکت داشتند و ١٧٠٠ تن بمب آتش زا بر سر این شهر ریختند. ١٤ بمب افکن در این حمله سرنگون شدند. حدود ٤٠ کیلومتر مربع از شهر توکیو در این حمله کاملا ویران شد و بیش از ١٠٠ هزار نفر از مردم در نتیجه آتش سوزی های ناشی از بمباران کشته شدند. حدود یک میلیون نفر از مردم نیز خانه های خود را از دست دادند.  

 

 آنچه از توکیو پس از بمباران ٩ تا ١٠ مارس ١٩٤٥ باقی ماند

در ٦ و ٩ آگوست ١٩٤٥ دو فروند بی ٢٩ شهرهای هیروشیما و ناگازاکی را بمباران اتمی کردند. در نتیجه فروریخته شدن تنها دو بمب بر سر این دو شهر، بیش از ٢٠٠٠٠٠ نفر از مردم کشته شدند. 

منبع اصلی: WikiPedia

جنگ جهانی دوم و اولین صندلی نجات

اولین صندلی پرتاب اضطراری (ejection seat) در جنگنده آلمانی Heinkel He 280 بکار گرفته شد. در ١٣ ژانویه ١٩٤٢ هلموت شنک خلبان آزمایشی کمپانی هینکل از هواپیمای صدمه دیده خود که از نوع He 280 بود با صندلی پرتاب به بیرون پرید و نام خود را به عنوان اولین خلبانی که از صندلی پرتاب اضطراری استفاده کرد، در تاریخ هوانوردی ثبت کرد. 

 

He 280

هینکل توسعه هواپیمای He 280 را در اواخر ١٩٣٩ آغاز کرد. با اینکه لوفت وافه (نیروی هوایی آلمان) نسبت به این پروژه بی علاقه بود، هینکل کار بر روی آن را ادامه داد و نمونه اولیه را در ١٩٤١ به پرواز در آورد. با این وجود، عدم پشتیبانی مالی دولت آلمان کار توسعه این هواپیما را به تاخیر انداخت و هنگامی که در ١٩٤٣ لوفت وافه دوباره به این هواپیما روی خوش نشان داد دیگر کمی دیر شده بود. جنگنده جتی که بطور رسمی وارد خدمت نیروی هوایی آلمان شد مسراشمیث ام ای ٢٦٢ بود که در ماه های پایانی وارد جنگ شد. اگر نیروی هوایی آلمان از ابتدا به حمایت از پروژه He 280 می پرداخت، این جت جنگی بسیار زودتر وارد عرصه جنگ می شد و می توانست برتری هوایی آلمان را تثبیت کند. 

 

Me 262 

Source: http://militaryhistory.about.com/b/2009/01/13/world-war-ii-first-ejection-seat-used-in-he-280.htm